CMR-voorzitter over bijeenkomst overheadreductie
Gepubliceerd: 13 September 2013 • Leestijd: 1 minuten en 38 seconden • Nieuws Dit artikel is meer dan een jaar oud.De voorzitter van de medezeggenschapsraad reageert op de bijeenkomst waarin met het ondersteunend personeel werd gesproken over de plannen van het college om de overhead terug te brengen van 42,5 naar 37 procent.
Eergisteren bezocht ik de informatieve bijeenkomst van het college van bestuur (cvb) met betrekking tot plannen voor overheadreductie bij de diensten.
Een aantal zaken uit de inleiding en de beantwoording van de vragen uit de zaal lijkt mij belangrijk:
De motivering voor de plannen is gelegen in de benchmark met andere hogescholen: ‘anderen doen het beter met minder’. De vrijgekomen middelen moeten ten bate van de kwaliteitsverhoging van het bacheloronderwijs worden aangewend. Meer docenten voor de klas dus. De personele gevolgen van de plannen zullen via natuurlijk verloop worden opgevangen en er is een vacaturestop ingesteld voor de diensten.
De soms gebrekkige of zelfs afwezige samenwerking tussen de organisatieonderdelen van de hogeschool biedt veel ruimte voor een verbetering van de efficiëntie en de effectiviteit van het werk.
Het Atrium was goed bezet, maar de aanwezigen waren voor een groot deel niet afkomstig van de diensten. De bezorgdheid en onrust die de afgelopen tijd bij de CMR is gehoord, werd (te?) weinig geuit. Dat zou uit de bestaande cultuur van de HR te verklaren zijn, en is niet een, twee, drie te veranderen.
Enkele overdenkingen van mijn kant:
Bij probleemoplossingen moet ook bedacht worden welke risico’s er aan de oplossing zitten en welke nieuwe problemen erdoor kunnen ontstaan.
Er moet een afweging worden gemaakt tussen de positieve effecten van een oplossing en de nadelen en de risico’s van de oplossing vóór implementatie.
Het cvb heeft de ambitie de overhead te reduceren zonder gedwongen ontslagen. Is dat wel realistisch? Kernwoord is ‘meerwaarde’. Wat als de meerwaarde van een functie of persoon niet aan te tonen is?
Er mag meer aandacht zijn voor het fenomeen dat ook grote veranderingen zonder ontslagen erg bedreigend kunnen zijn. ‘Verandering van werk’ valt onder personele gevolgen van een operatie als overheadreductie en kan (moet?) daarom onderwerp zijn van gesprek met de vakorganisaties.
Veel is er nog onzeker en daarom mag (moet?) er meer aandacht zijn voor het feit dat onzekerheid ziekmakend kan werken op mensen.
Tot zover mijn overpeinzingen na een mijns inziens positieve bijeenkomst.
Fons van Maldeghem
Voorzitter CMR
De redactie van Profielen is niet verantwoordelijk voor de inhoud van de ingezonden brieven. De strekking van een ingezonden brief hoeft ook niet noodzakelijkerwijs overeen te komen met de mening van de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor ingezonden brieven in te korten of te weigeren als zij discriminerend van aard zijn, beledigen of aanzetten tot haat.
Ik was ook bij de bijeenkomst. Ik had nu juist de indruk dat er veel “staff” aanwezig was. Voor de duidelijkheid daar bedoel ik mee, medewerkers van Hogeschool Rotterdam, die niet in de functiefamilie onderwijs en onderzoek zitten(of anders niet docent of lector zijn). En het is waar dat er eigenlijk maar 1 keer een vraag werd gesteld, die was gerelateerd aan “bestaat mijn baan straks nog?”. De voorzitter van de CMR veronderstelt dat dit (te?) weinig uiten van onrust aan de “bestaande cultuur” te wijten zou kunnen zijn. Als hij daar mee de cultuur bedoelt van “niet zeggen wat je vind” of “niet aanspreken als het moet” ben ik het met hem eens. Als echter hier de idee wordt geopperd dat er een zekere aarzeling was om de eigen zorgen te uiten richting CvB spreek ik dat tegen. De door het CvB gegeven inleiding was zo uitermate stelling en duidelijk als het gaat om “geen gedwongen ontslagen” en het behoud van de uitgangspunten van goed werkgeverschap dat er naar mijn idee geen noodzaak was om daar door middel van vragen telkens bevestiging over te vragen.
Ik had ook niet het idee dat er door toonzetting of antwoorden van de diverse leden van het CvB het open vragen kunnen stellen over “maakt niet uit” welk onderwerp werden “ontmoedigd”. Ik vond dat ook wel uit de wel gestelde vragen en antwoorden daarop blijken.
Met de voorzitter van de CMR zou ik het wel eens kunnen zijn als hij meent dat er een zekere “matheid” bij de aanwezigen leek te zijn met betrekking tot het onderwerp. Een “matheid” die ik overigens goed begrijp omdat deze bijeenkomst eigenlijk de eerste was, die specifiek voor “staff-members” werd georganiseerd. Begrijpelijk dat binnen de bestaande HR-cultuur daarbij eerst even “de kat uit de boom wordt gekeken.”.
Aan de andere kant is het ook zo, lijkt me, dat “echte onrust of oprechte bezorgdheid” zich niet laat stoppen door welke cultuur dan ook.
Cees van der Kraan suggereert dat hij en ik bij verschillende bijeenkomsten zijn geweest. Ik stelde slechts dat er relatief weinig personeelsleden van de diensten aanwezig waren. Verder stel ik vast dat de ‘zorggeluiden’ vanuit de diensten, die de CMR met grote regelmaat bereiken, weinig gehoord zijn in de bijeenkomst. Dat heeft niks te maken met de open houding van het CvB, die ik alleen maar kan waarderen. Over de oorzaken en achtergronden van de bestaande cultuur om niet snel het achterste van de tong te laten zien valt nog wel een boom op te zetten. Matheid heb ik niet ervaren. Ik had juist het gevoel dat de bijeenkomst nog wel enige tijd had kunnen doorgaan en dat het ontstane gesprek nog niet echt ‘af’ was. Zeker toen de meerwaarde van afvoerputjes leek te gaan worden aangetoond.
Ik heb Fons gezien dus ik weet dat het dezelfde bijeenkomst was. Volgens mij gaf ik dat ook aan. Het grote “raadsel” is dan ook als er inderdaad ” relatief weinig” van de diensten aanwezig waren, hetgeen ik overigens anders zie ( dienst is bij mij ook ondersteuners van instituten) hoe dat dan komt! Immers het was nu juist voor al die collegae bedoelt. Is het vaak moeilijk om docenten op 1 plek te krijgen ( dat weet ik nu zeker) voor collegae van diensten ligt dat iets makkelijker ( en dat weet ik ook zeker). Of anders nu is er een gelegenheid en zijn we met “relatief weinig”. En dit alles in een context van onzekerheid. De logica gebiedt dan om te zeggen dat of het met die onrust het allemaal wel meevalt of er is een cultuur van ” ik kom niet of ik durf niet” nu dat heb ik ( misschien een beetje kort door de bocht) bedoelt met matheid. En ik herhaal het nog maar een keer voor al mijn collegae die zich op momenten onder gewaardeerd voelen” als de nood hoog is, als het water tot onze lippen staat, als onze schoenen soppende geluiden maken, onze vingers rimpelig zijn van het water en we het ook niet meer weten” , dit heet ook wel crisis of paniek, dan is er altijd de zekerheid van wat we “het afvoerputje” noemen. Super belangrijk. Ik weet overigens dat de waardering die daarbij hoort niet altijd expliciet wordt uitgesproken. En daarom dan ook HULDE EN WAARDERING VOOR AL DIEGENEN ONDERSTEUNERS OF STAFF DIE BIJ CRISIS EN PANIEK ER VOOR ZORGEN DAT WIJ NIET VERDRINKEN.