De laatste week in Kerslake. Pfff, een dubbel gevoel. Enerzijds geweldig omdat we nu eindelijk gaan reizen, anderzijds een moment om afscheid te nemen van een fantastische plek met geweldige mensen.

De laatste twee tentamens waren helaas behoorlijk lastig. Ik had geen idee wat voor vragen er gesteld konden worden en dus kwam het er op neer dat ik in 4 dagen twee, niet al te interessante, boeken uit mijn hoofd moest leren. De motivatie was in het begin weer ver te zoeken, dus uiteindelijk heb ik de dag voor het tentamen de hele nacht doorgeleerd. Rond 9 uur in de ochtend nog even twee uurtjes slaap meepakken en van 1 tot 4 weer in de gymzaal knallen. En hoe ze gingen? Tja, het resultaat laat nog op zich wachten, dus ik zie het wel als de resultaten online komen. Over één tentamen heb ik een niet al te goed gevoel..

Achterlaten van familie
Als afscheidscadeau heb ik van de mensen in Kerslake een ‘Australië-cape’ gekregen met persoonlijke boodschappen erop. Denk superman-cape, maar dan met de Australische vlag erop. Het was een redelijk emotioneel moment. Hoe bijzonder is het dat we na een relatief korte tijd al het gevoel hebben iedereen hier al jaren te kennen, het voelt echt als het achterlaten van familie.

Melbourne als Aziatische stad
De volgende dag heb ik (met een kater) alles in mijn kamer opgeruimd en schoongemaakt. Maandagochtend nog snel een wasje gedraaid en daarna naar het vliegveld. Na een korte vlucht waren we in Melbourne. Snel een taxi naar ons hostel om bij te komen van het omgooien van ons dag- en nachtritme.

Mijn eerste indruk van Melbourne was raar, het voelt niet als Australië maar als een Aziatische stad. Van alle mensen die je ziet rondlopen, is zo’n twee derde van Aziatische oorsprong. Het is echt de meest multiculturele stad die ik ooit heb gezien.

Restaurants waar ik nooit heen zal gaan…
Dat heeft uiteraard zijn voordelen, er zijn bijvoorbeeld talloze restaurants met (voor mij) vreemd voedsel. Omdat we hier met een Koreaan, een Maleisiër, iemand uit Singapore, een Japanner, een Chinees en ook welgeteld één Australiër zijn, hebben we gedurende de week in restaurants gegeten waar ik zelf nooit heen zou gaan. En ik moet toegeven dat ik de hele week heerlijk heb gegeten! Melbourne stelt verder niet veel voor. Het is een stad vol restaurants, bars, pubs, discotheken, trams en winkels. Buiten de stad schijnt er voldoende te doen te zijn maar we hadden geen vervoer en stondenin verband met het WK ook te laat op om er echt een hele dag op uit te trekken.

Voetbal kijken met 200 Mexicanen
Alle belangrijke, en ook de minder belangrijke WK-wedstrijden hebben we gezien in het crown-casino, waar alle wedstrijden op een groot scherm worden getoond. Nederland-Mexico was echt bizar spannend. We keken samen met ongeveer tweehonderd Mexicanen en slechts vier Nederlanders (Youssef en mijzelf meegeteld). Vanaf het begin van de wedstrijd tot en met de 88-ste minuut was het een chaos van slecht Mexicaans gezang, wat wel weer goed was voor de sfeer. En vanaf de 88-ste minuut tot het laatste fluitsignaal hebben Youssef en ik ons helemaal uitgeleefd. Wat een wedstrijd, wat een heerlijk gevoel. Ik stond helemaal te trillen van geluk en adrenaline. Kwartfinale, here we come!

Vreselijke ervaring…
Uiteindelijk moesten we ook afscheid nemen van onze reisgenoten, de mensen met wie we de beste band hadden hier. Wat een ellende, de eerste keer dat ik iemand gedag moet zeggen die ik misschien nooit meer ga zien. Met veel moeite heb ik de tranen binnen kunnen houden, maar het blijft een vreselijke ervaring.

KIA Carnival
Vervolgens hebben we ons vervoer voor de komende twee maanden opgehaald: een KIA Carnival, een mooie grijze 8-persoonsauto met pas 9600 km op de teller. Daarna hebben we onze eerste reisgenoten opgepikt, de twee Duitse logistiekstudenten Anna en Kevin. Anna heeft bij ons in Launceston gestudeerd en Kevin een semester in Auckland (Nieuw-Zeeland). Ons eerste reisdoel was de ‘The Great Ocean Road’.

Busladingen vol Chinezen
Het meest toeristische van de gehele route is de rotsformatie ‘The twelve apostles’. Ooit twaalf op zichzelf staande rotsen in zee waren, nu zijn het er nog zeven. Prachtig om te zien, maar wel busladingen vol Chinezen. dat maakt het wel minder leuk. Voor zo’n 70 euro kun je een helikoptervlucht van 10 minuten over de rotsformatie maken. Dus de hele tijd vliegen er ook een stuk of zes helikopters rond. Daarnaast moet je vechten om een plekje te bemachtigen om foto’s te maken. Heel mooi allemaal, maar voor mij te massaal.

Walvissen
We reden verder naar een punt waar je walvissen kunt spotten in deze tijd van het jaar. Met de verrekijker van een vrouw die er ook was met haar kleinkind hebben we er (heel ver) in de verte één kunnen zien met een kleintje, superleuk! We kwamen iemand tegen die vroeger docent was en vertelde dat ze altijd met de kinderen op een boot walvissen ging spotten, en dat ze dan vlak naast de boot zwemmen. Dat is dus iets voor mijn bucketlist.

Voor het donker terug
We vervolgden onze weg naar Grampians National Park, met onder andere de berg ‘Mount Abrupt’ van 825 meter hoog. En wij, sportievelingen, waren zo blij om in het park te zijn dat we besloten om de eerste de beste berg te gaan beklimmen. Een 3,3 kilometer lange klim naar de top. Het werd een vreselijke tocht omdat we voor het donker weer terug moesten zijn bij de auto. Het tempo lag dus redelijk hoog. Gelukkig was het uitzicht de inspanning dubbel en dwars waard. Supermooi!

Goudmijn
In de avond weer een hostel gepakt voor de nacht. De komende dagen willen we een aantal hikes doen in dit park om daarna onze reis te vervolgen naar Bendigo, een stad met oude goudmijn die we kunnen bezichtigen. Verder kijken we wat er allemaal in de Lonely Planet staat en googelen we van alles. Dus waar de reis ons naar toe brengt de komende dagen en weken? Ik zou het niet weten, maar ik heb er heel veel zin in.

Ik hoop dat jullie in Nederland genieten van de vakantie en ook hier hopen we dat we het WK winnen, al mis ik dan wel het grootste feest in Nederland sinds altijd!

Tot de volgende update,
Cheers, Theo Broekman