Vol overgave bereidden we ons een aantal weken van tevoren voor door artikelen te lezen, te kijken naar de samenstelling en onderzoek te doen naar het effect op bijvoorbeeld de potentie. We kwamen terecht bij de zogenaamde acid wave in America met mensen als Terrence McKenna en Timothy Leary in de voorhoede, allebei strijders voor het gebruik van geestverruimende middelen.

Ze hadden het allebei over het openen van deuren, spreken met de kosmische entiteiten en verkeren in andere dimensies. Zij, samen met duizenden andere zogenaamde psychonauten, deden verslag van diepe spirituele openbaringen, het verwerken van lang weggedrukte trauma’s en euforische momenten van zelfactualisatie. En wij? Wij waren net achttien en de wereld zoals die zich aan ons openbaarde, stond ons voor geen meter aan. Wij waren op zoek naar meer. Wij wilden de wereld en onszelf beter begrijpen.

Mijn vriend was deel van de subcultuur die men emo noemde en verkeerde in een identiteitscrisis; ik was cynisch en poogde een intellectueel te zijn. Uiteindelijk hebben we in zijn studentenkamer in Tilburg (ik woonde toen nog bij mijn ouders) drie maal de aangeraden dosis psilocybine truffels gegeten. We waren ervan overtuigd dat we na het eerste bakje niets voelden en gingen terug naar de smartshop. Natuurlijk voelden we wel wat, maar dat merkten we pas toen ik een grapje maakte met een barbecueënd gezinnetje. Er vlogen op dat moment tientallen luchtballonnen boven Tilburg en ik vond het hilarisch om de jongste van het gezin te vertellen dat een van die luchtballonnen de trein zou oppakken en ergens anders weer zou neerzetten.

De ruim zes uur die hierop volgden, voelden als negen want tijd bestond voor ons niet meer. Met opperste verbazing hielden we elkaar op de hoogte van wat er allemaal veranderde aan zijn sobere studentenkamer. We hebben die nacht voor het eerst gesproken over wat ons zo bang maakte en waarom we op het leven reageerden zoals we deden. Over ons nihilisme, dat we onze mond opentrokken en meningen verkondigden waar we eigenlijk helemaal niet achter stonden, over ego en wat het betekent om een man-in-wording te zijn. En dat we eigenlijk helemaal niets wisten.

We hadden het erover dat we tot nu toe slechts blauwdrukken waren van onze ouders en dat daar geen ontsnappen aan was. We keken televisie, iets wat in het dagelijks leven al vervreemdend genoeg is. Een kwartier televisie werd opgevolgd door een kwartier reclame, maar ieder kwartier leek een uur en iedereen was nep en plastic. We zagen hoe taal en fysiek codes zijn die ieder individu anders gebruikt en dat de mate waarin je die codes kunt ontcijferen jouw plek in de wereld bepaalt. Na de trip voelden we ons verlicht en was onze vriendschap hechter geworden. Gedurende de acht jaar die volgden, zijn truffels een rode draad in onze levens geworden en dienden die gemiddeld een keer per jaar als een middel voor zelfreflectie.

Ik hoop dan dezelfde staat te bereiken als die eerste keer en hetzelfde soort inzichten te krijgen, maar het is me nooit meer gelukt om zo overdonderd te raken. Er waren natuurlijk hoogte- en dieptepunten, want niet elke trip kan positief zijn. Ik heb ook een keer vier uur lang in foetushouding op de bank gelegen, terwijl ik ervan overtuigd was dat ik door een overdosis was overleden en tegen de tijd dat ik besefte dat het allemaal niet zo erg was, begon de cirkel weer opnieuw. Ik denk dat ik vanaf dat moment meer lichtzinnigheid ging opzoeken in mijn trips en hoewel ik truffels nooit heb gebruikt als partydrug heeft het spirituele plaats gemaakt voor het recreatieve en waren truffels in mijn geval de alom gevreesde gateway drug naar andere psychedelica.

Maar: je verliest jezelf en de realiteit dat je drugs hebt gebruikt nooit, iets wat na het luisteren naar hippe druggie YouTubers en bloggers een beetje kan tegenvallen. Het is daarom belangrijk de verwachtingen bij jezelf te leggen, en niet bij het desbetreffende geestverruimende middel.

Al met al ben ik natuurlijk niet een autoriteit op het gebied van drugs en probeer ik allerminst de lezers massaal over te halen om aan de psychedelica te gaan, maar in een maatschappij waarin mensen steeds meer medicatie krijgen aangereikt voor bestaande en niet bestaande aandoeningen vind ik het belangrijk om de natuurlijke middelen waarmee dit allemaal is begonnen te kennen. Hierover volgende keer meer.