Hoe ging het?
‘Het ging fantastisch, ik ben 28-ste geworden. En in de negende etappe ben ik als beste Nederlander geëindigd. Ik heb ook van twee Nederlanders gewonnen tegen wie ik al mijn hele leven op kijk. Dat is wel vet. Wel hadden we last van zwaar weer. Alles is voorbijgekomen: extreme hitte, tropische stormen, heel veel regen en extreme kou.’

Dus die barre weersomstandigheden trotseer je gewoon?
‘Ik kom er wel doorheen, maar de amateurs hadden het zwaar. Er vliegen negen helikopters af en aan om de uitvallers op te pikken. Zelf ben ik vorig jaar ook opgehaald door een helikopter, door uitdroging. Het was 47 graden en mijn water was op. Dit jaar heb ik wel twee schouderblessures gekregen na een val. Ik kan me er niet veel meer van herinneren.’

Klinkt niet al te best…
‘Ik probeer wel altijd in een relatief veilig tempo te rijden, hoor. Ik ben me bewust van de gevaren. Dat je bijvoorbeeld in de woestijn tegen een koe kan aanrijden. Ja, echt. Auto’s worden door de organisatie tegengehouden op de weg, maar een koe kan zomaar uit het niets opduiken.’

Is er een kans om ooit als nummer één te eindigen?
‘Nee, dat is echt onmogelijk. Ik ben wel realistisch. De allerbesten zijn zo goed, dat red ik nooit. Je moet daar gewoon echt heel veel talent voor hebben. En ook een beetje hersenloos voor zijn. Je moet geen gevaar meer zien. Ik wil nog wel thuiskomen.’

Je bent bijna afgestudeerd. Word je bedrijfseconoom of professioneel motorracer?
‘Ik wil volgend jaar gaan kijken of ik goed genoeg ben om er echt mijn brood mee te verdienen. Zo niet, dan ga ik solliciteren en een maatschappelijke carrière tegemoet. Dat zal dan denk ik op een kantoor zijn. Ik weet niet of dat echt iets voor mij is, want ik vind het lastig om stil te zitten. Ik heb liever een carrière in de motorsport. Het zou jammer zijn als dat niet lukt, maar mijn wereld zal niet instorten.’

Saskia Stavenuiter