Michelle Lievaart en haar klasgenoten waren vorig jaar op stage toen ze hoorden dat de Willem de Kooning Academie stopte met de fashion show, jarenlang de publiekstrekker van de eindexamenexpositie van de WdKA.

‘Dat was een schok voor ons’, vertelt Michelle aan de telefoon, terwijl ze bezig is de laatste puntjes op de i te zetten van de drie shows die de afstudeerders vandaag in ’t Slaakhuys laten zien.

‘Je hele studie leef je naar die afsluiting toe. We zien het als ons visitekaartje. Maar de school had ook goede argumenten om ermee te stoppen. Mode is meer dan een show, zeiden ze. En lang niet iedere modestudent studeert met een collectie af. Toch wilden we een show, en dus dachten we: Dan moeten we het zelf maar doen.’

De studenten gingen praten met het bureau externe betrekkingen van de WdKA. ‘Daar hoorden we dat het organiseren van de fashion show tienduizenden euro’s kost. Alleen al het licht is goed voor 20.000 euro. Zo’n bedrag zouden wij nooit bij elkaar kunnen brengen. We moesten dus creatief zijn.’

Voordekunst.nl

De klas maakte een begroting. Al meteen was duidelijk dat de studenten de bekende modefotograaf Peter Stigter, die jaarlijks de WdKA-show fotografeerde, niet konden betalen. En ook een toplocatie als De Rotterdam was niet haalbaar. Door hun initiatief op de crowdfundingssite voordekunst.nl te zetten en vrienden en familie om een donatie te vragen, schraapte de klas maar liefst 10.000 euro bij elkaar. Ook organiseerden ze een kledingmarkt op school waar ze oude kleding verkochten.

WdKA-directeur Jeroen Chabot was ondertussen ‘superenthousiast’ geworden. Chabot: ‘Studenten moeten zich eigenaar voelen van hun onderwijs en de academie gebruiken als een geweldige faciliteit. Je weet niet half wat ze allemaal geleerd hebben door dit juist allemaal zelf te organiseren. De academie moet natuurlijk wel klaarstaan om te helpen.’  En zo ging het ook. Michelle: ‘We hebben bijvoorbeeld feedback gekregen van WdKA-medewerkers op onze begroting en communicatieplannen. We konden altijd bij hen binnenlopen.’

Ruilen zonder huilen

De tienduizend euro die de studenten hadden opgehaald via crowdfunding was een prima bedrag, maar om echt een goed event te organiseren was het niet genoeg. En dus verzonnen de studenten slimme ruilhandeltjes. Michelle: ‘De locatie ’t Slaakhuys huren we voor een laag bedrag van een kunstenares. Als wederdienst gaan wij allemaal vier uur voor haar werken. We organiseerden een open aanbod voor studenten van de WdKA. Zeg maar een soort cursus. De deelnemers hebben meegewerkt aan de vormgeving voor de show, zoals het logo en de poster. Via via kenden we een productiebedrijf dat ons helpt met de toch wel complexe productie van de show. Het is dus een combinatie van hard werken, ruilen en de gun-factor.’

De fashion show die de studenten vandaag laten zien, is geen traditioneel catwalk event, want in de klas van Michelle kiest maar ongeveer een kwart voor een catwalkpresentatie. De rest van de studenten combineert mode met performance, film of fotografie. ‘Maar het is wel één event waarbij alle achttien studenten zich presenteren. Twee mensen uit onze klas hebben ervoor gekozen om zich aan te sluiten bij het WdKA graduation event.’

En die 10.000 euro: zijn ze binnen budget gebleven? Michelle: ‘Even werd het spannend. Toen zaten we er net overheen. Gelukkig spelen we door de ticketverkoop weer quitte. We hebben alleen geen geld meer voor catering.’ Maar ook dat is inmiddels opgelost: ‘We hebben de moeders ingeschakeld. Zij gaan lekkere dingen maken.’

Tekst: Esmé van der Molen
Foto’s: Jos van Nierop