In kleine groepjes konden de ouders gaan kijken in de (praktijk)lokalen van de sociale, leraren-, gezondheidszorg- en techniekopleidingen. Profielen ging met vier moeders en twee studenten naar presentaties van verpleegkunde, medisch hulpverlener en fysiotherapie.

En daar ging het over ‘de knie’. En ook over een onderbroek. Want, zo legden twee studenten fysiotherapie uit aan potentiële studenten en hun ouders, de behandeling van kniepijn kan alleen real life worden gedemonstreerd. ‘We oefenen op elkaar, dus les 1 is dat je altijd een degelijke onderbroek aan moet hebben.’

Maar voor het zo ver was, legden de studenten eerst de theorie uit aan de hand van een model: dit is de femur, de patella, de kruis- en kniebanden en de meniscus. Eén van de studenten speelde vervolgens een cliënt met kniepijn en het aanwezige publiek werd uitgenodigd mee te doen met een onderzoek naar wat er aan de hand was met deze specifieke knie.

‘Daar kom je alleen maar achter door vragen te stellen’, moedigde de studenten het publiek aan. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want wat vraag je aan iemand met pijn aan de binnenkant van de knie? ‘Wat is er gebeurd’, hielp zij de aanwezigen op gang. En ‘Kun je je knie belasten?, Hoeveel pijn doet het op een schaal van 0 tot 10? Hoe ziet je dagelijks leven eruit? Heb je fysiek of bureauwerk?’ En: ‘Loop eens een rondje.’

Na het uitsluiten van een ontsteking – ‘de knie is niet rood, dik en warm’ – was het tijd voor het lichamelijk onderzoek. Een meisje dat zich aan het oriënteren was op een opleiding in de gezondheidszorg wilde wel proefkonijn zijn, en zette zich over haar aanvankelijke schroom heen toen ze de instructie kreeg: ‘Doe je broek maar uit.’ In een klaslokaal vol scholieren met hun ouders trok ze haar broek naar beneden, waarna de andere scholieren zich naar hartenlust konden uitleven op haar knie.

Schrikken van de plotselinge ontbloting deden de Marokkaans-Nederlandse moeders uit Feijenoord niet. ‘We wonen allang hier. We zijn wel wat gewend.’ Op één na; zij is pas een half jaar in Nederland en vond het broek-laten-zakken wel ‘een beetje gek’.

Ze waren enthousiast, de moeders van Zuid, zeker nadat ze ook nog hadden kunnen oefenen met het geven van een injectie in een kunstarm. ‘Echt leuk hier.’

Het bezoek eindigde met een voorlichting door studievoorlichtster Tülay Dalmiş. Toen bleek dat niemand van de aanwezige ouders zich oriënteerde op het hbo maar dat zij wel veel vragen hadden over het basis- en voortgezet onderwijs, schakelde ze moeiteloos over. Hoe kies je een goede school, wilde een van de aanwezige vaders weten. ‘Door te weten hoe je kind in elkaar zit’, antwoordde Dalmiş.

‘Is je kind creatief? Kan hij zich goed concentreren of friemelt ie veel? Heeft je kind veel structuur nodig of werkt ie graag zelfstandig? Als je dat weet, kun je een school zoeken die daar het beste bij past.’ ‘En realiseer je’, zegt ze, ‘dat in Nederland de ouders verantwoordelijk zijn voor een heleboel dingen die met school en onderwijs te maken hebben. De docenten zijn alleen verantwoordelijk voor de inhoud. Wacht niet af tot school contact met jullie opneemt, maar wees zelf actief. Praat met de leerkrachten, ga naar ouderavonden en stel vragen.’

En daar was deze bijeenkomst precies voor bedoeld, zegt Maarten van Os, manager studievoorlichting. ‘We kunnen ouders helpen met hun keuzeproces, ook al is dat niet direct gericht op het hbo.’

Dorine van Namen