Na een paar keer te zijn gekleineerd door zijn leraar – het was ook écht heel lullig gegaan – ontwikkelde hij een aversie tegen wiskunde. Hij gelooft nog steeds dat hij er niet goed in is. Bovendien is hij, vanwege zijn dyslexie, ook nog vaak ten onrechte voor dom versleten. Geen wonder dat hij geen boek meer oppakt. Tekst is, zegt hij, niet zo zijn ding. En sinds te zijn beroofd in India verklaart hij iedereen die een verre reis maakt voor gek.

Niet dat Marco niet van vrijheid houdt, want dat is zo ongeveer zijn levensdoel. Daarom zie je hem nooit bij clubjes en verenigingen. De verplichting om altijd naar de bijeenkomsten te moeten, doet hem bij voorbaat al naar adem happen. De enige uitzondering is de band waar hij nog een jaar of drie bij speelde als bassist. Marco zou absoluut de top hebben bereikt als hij geen knallende ruzie had gekregen met die eikel van een zanger. Later bleek hij om begrijpelijke redenen ook kleine kinderen, oude mensen, allochtonen, honden en katten te haten. En zo werd vrijbuiter Marco, die ooit barstte van het talent, een gesjeesde student met een kantoorbaantje onder zijn niveau. Veilig verschanst in zijn burcht van oordelen over van alles en nog wat.

Het moge duidelijk zijn dat de schuld van dit alles ligt bij het onderwijs, met zijn eenzijdige nadruk op het vermogen om jezelf te sturen en richting te geven. Maar op die zoektocht naar je eigen weg in deze complexe wereld, beland je uiteraard om de haverklap in de zachte berm. De kunst is niet om je daarin vast te graven met allerlei oordelen, maar om je er telkens weer soepel uit te manoeuvreren. Dat doe je door je eigen gelijk over de dingen op te geven. Misschien is dat wel de meest gemaakte spelfout: geluk met een lange ij.

Bart Siebelink

Profielen heeft deze jaargang een docenten-wisselcolumn. Bart Bijl is docent Nederlands aan de lerarenopleiding Nederlands en Bart Siebelink is docent text aan de Willem de Kooning Academie.