Waarom gebruik je een typemachine?
‘Dat valt nu op omdat het buiten het atelier gebeurt, maar ik ben niet de enige student die een typemachine gebruikt. Ik werk analoog omdat dat beter is voor de concentratie en het uithoudingsvermogen. Op een computer raken je ogen sneller vermoeid en neem je minder informatie op, daar zijn ook onderzoeken naar gedaan. Veel schrijvers werken op een typemachine. Er is ook een verschil tussen het lezen uit  een papieren boek en van een iPad. Het gaat er namelijk ook om waar de letters staan, de vormgeving en bijvoorbeeld ook hoe het boek voelt. Het concrete dus, dat onthoud je beter.’

Sites hebben toch ook een eigen vormgeving…
‘Maar dat verandert de hele tijd, of je ziet maar een bepaald gedeelte ervan.’

Het typen is voor jou dus geen kunst maar iets praktisch?
‘Ja, maar ik vind het ook mooi dat letters verschillend kunnen zijn omdat je de ene keer harder tikt dan de andere keer. En dat je de foutjes ziet. Ik knip de teksten later weer uit en maak er een soort storyboard van. Dan maak ik zelf weer allerlei associaties.’

Je hebt hier zo te zien je eigen werkplek…
‘Dit is een verrijdbaar, mobiel atelier dat ik zelf heb gemaakt van een metalen kast. Eigenlijk moeten de autonome kunstenaars op de dependance aan het Vasteland zitten maar ik vind het juist fijn om op de academie te zijn omdat hier mensen rondlopen. Op het Vasteland mis je het contact. Ik heb daarom gekozen voor een eigen werkplek die ook flexibel kan functioneren. De afgelopen tijd heb ik hier gezeten, maar de komende tijd ga ik wel een beetje rondwandelen op de locatie.’

Mag dat eigenlijk, dit mobiele atelier overal neerzetten?
‘Ik heb ‘m gewoon neergezet, maar ik ken de regels goed en zal ‘m bijvoorbeeld niet midden in de gang zetten. En ik ken de mensen van de facilitaire dienst.’

Je bent bezig met een onderzoek…
‘Ja, gericht op de nieuwe inrichting van de academie en de nieuwe onderwijsvisie waarbij er onder andere sprake is van flexplekken. Wat mij erg is opgevallen is dat mensen nieuwe intieme relaties aangaan met de ruimte.’

Hoe dan?
‘Omdat mensen op wisselende plekken zitten, wordt het koffieapparaat bijvoorbeeld een strategische plek waar je elkaar ontmoet. Je ziet ook dat mensen agressief hun terrein gaan afbakenen. Ruimtes die bedoeld zijn als een plek waar studenten en docenten zelfstandig en met elkaar werken, vinden sommige studenten hún ruimte. Hun territorium. Pas nog waren er een paar mannetjes, studenten, die in een van die ruimten een beetje de aap aan het uithangen waren. Die hadden heel hard ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer op de repeat staan. Toen ik vroeg of het wat zachter kon, zeiden ze dat het hun lokaal was. Mensen worden dus heel strategisch met het creëren van plekken. Het komt ook voor dat mensen zeggen: sorry, ik zit op je plek. Maar ‘mijn’ plek bestaat niet (in een ruimte met flexplekken, red.). Ik vind dat interessant, en daar doe ik dus onderzoek naar.’

Jos van Nierop