Waar het even om gaat, is dat die gedachte – volgende periode ga ik het zoveel beter doen, alles zoveel beter bijhouden – regelmatig in mijn hoofd opduikt. Zo ook nu, aan de vooravond van het nieuwe studiejaar.

Maandag 7 september nadert met rasse schreden en ik schaam me er niet voor dat ik dat helemaal niet erg vind. Vakantie is heerlijk maar als je door je chronische ziekte grotendeels aan huis gekluisterd bent, verlang je er toch al snel naar om weer een ritme te hebben. Bij sommige mensen is je studie dat wat je van de straat houdt, bij mij is het dat wat me uit huis houdt. Dankzij mijn studie heb ik contact met mensen die grotendeels op dezelfde golflengte zitten en hetzelfde willen en kan ik me bovendien vrijwel grenzeloos ontplooien, doen wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en wat ik wil.

Bij sommige mensen is je studie dat wat je van de straat houdt, bij mij is het dat wat me uit huis houdt.

Het zoveel beter gaan doen betekent in mijn geval dan ook niet dat ik vast van plan ben om de opdrachten nu eens ruimschoots vóór de deadlines in te leveren, tentamens in één keer te halen en vaker op tijd in de lessen te verschijnen. Dat zit namelijk altijd wel snor: ik werk hard, ik leer hard, ik heb nog nooit een hertentamen hoeven maken en ik ben vrijwel altijd minstens een kwartier te vroeg, tenzij mijn eigen versie van het openbaar vervoer – de RMC-taxidienst – niet meewerkt. Het ‘zoveel beter gaan doen’ betekent voor mij iets heel anders: mijn uiterste best doen om ook dit jaar weer mijn studie en mijn ziekte zo goed mogelijk te combineren.

Balans
Die balans vinden is dit jaar zeker belangrijk voor mij, omdat ik vorig jaar zowel een fysieke als een mentale inzinking heb gehad: mijn gezondheid ging achteruit door oververmoeidheid en rare ontwikkelingen in mijn lijf en als gevolg daarvan ervoer ik aardig wat stress, onzekerheden en twijfels. Inmiddels ben ik daar grotendeels overheen gegroeid, maar de angst dat ik mezelf misschien weer voorbij ga lopen, is er wel. Des te meer reden voor mij om twee weken van tevoren al ijverig aan de slag te gaan met het plannen van gesprekken met begeleider en decaan, verplicht rusten, veel bezig zijn met moeten en willen en voor mezelf zorgen en doen wat goed voelt en stilstaan bij hoe ik me eigenlijk voel en wat dat precies betekent. O ja, en dan moet ik ook nog eens stageafspraken maken, boeken bestellen, zenuwachtig zijn omdat het rooster pas heel laat online komt, taxivervoer regelen, me inschrijven voor cursussen enzovoorts.

Zenuwachtig omdat het rooster pas heel laat online komt.

Ik heb geen idee hoe het komend jaar zal gaan. Misschien val ik na een dag colleges of een halve dag stage als een blok in slaap van uitputting, misschien ontdek ik wel geweldige trucjes die het bijhouden van aantekeningen en samenvattingen makkelijker maken, misschien neem ik wel weer teveel hooi op mijn vork en moet ik gas terug nemen. Of misschien gaat alles me zoveel energie geven dat het goed uit te houden is en vind ik in de kleine dingetjes en rustmomentjes wel de sleutel tot de balans. Tot 7 september geniet ik in ieder geval nog even van dat magische idee van het meisje met de zorgeloze glimlach, pen en boek in de hand, het meisje dat het zoveel beter gaat doen. Het meisje dat ik zou kunnen zijn.