Zitten ze geamuseerd te praten met hun buurman of buurvrouw of zijn ze in slaap gevallen?

Eigenlijk is hun aandachtsspanne, en vooral mijn interpretatie hiervan, mijn graadmeter voor feedback. Of ze het daadwerkelijk begrepen hebben, zie ik pas terug op de toets die soms meerdere weken later afgenomen wordt. Tijd om je lessen dan nog aan te passen of de stof nog anders aan te bieden, is er dan niet meer.

Gelukkig hebben we in de minor nog een andere wijze van feedback gevonden. In de werkcolleges laten we de studenten zelf presenteren. De informatie die ze uit de sportlessen, hoorcolleges en voorbereiding hebben gehaald, zetten zij weer om in een plan voor een specifieke casus en presenteren ze aan de groep. Zo merk je direct wat zijn of haar leerrendement tot nu toe is geweest.

En helaas: Waar ik in de hoorcolleges over contractievormen, krachtvormen en fysiologische trainingseffecten heb gesproken, kwamen de studenten in hun presentatie niet verder dan: ‘We gaan de kracht en lenigheid verbeteren.’ Uh, oké, maar hoe dan? En waarom? En welke vorm van kracht? En waar ga je de lenigheid verbeteren? Welke spiergroepen?

Dit was dus veel te oppervlakkig.

Waar lag het aan? Dat het niveau te wensen overliet, bleek niet aan de kennis of de inzet van de studenten te liggen, maar was veel basaler: de studiehandleiding. Driekwart van de studenten had de opdracht niet goed begrepen. Niet direct de feedback waar ik op gehoopt had, maar ik weet nu wel waar het probleem zit en we hebben nog ruim acht weken voor de toets. Voldoende tijd om bij te sturen dus. Deze vorm van feedback – presentaties tijdens de werkcolleges – houd ik er dus in.