‘In 2018 word ik moeder’

Eind maart verwacht Cher Hulzebos (23 , vierdejaars leisure & events management) haar eerste kind. Een groot avontuur, vindt ze. ‘Het is heel spannend. Ik ben benieuwd hoe ik zal zijn als moeder.’ Qua planning zorgt het aanstaande moederschap best voor een puzzel. ‘Ik doe nu mijn minor en hoef maar twee dagen per week op school te zijn. Maar daarna volgt een periode waarin ik veel les heb. Dat is net rond de geboorte van mijn kind. Ik moet zeggen dat school me goed helpt. We hebben nu al afspraken gemaakt over de versoepeling van mijn aanwezigheidsplicht in die periode. Dat is heel fijn.’

In september gaat Cher haar afstudeertraject in. ‘Mijn kindje is dan ongeveer een halfjaar en ik hoop dat ik tegen die tijd gesetteld ben: als moeder, maar ook fysiek, want ik ben nog op zoek naar eigen woonruimte.’ 2018 zal voor Cher hoe dan ook een gedenkwaardig jaar worden. ‘Ik krijg niet alleen mijn eerste kindje, ik ga ook nog beginnen met afstuderen… Ik hoop dat ik daarna een goede baan vind, want ik wil mijn kind wel alles kunnen geven.’

‘In 2018 blijf ik op gewicht’

Admir Krasniqi (22, tweedejaars small business) snapt zelf ook niet hoe het zo ver is gekomen, maar begin 2017 woog hij 108 kilo. In drie, vier jaar tijd waren de kilo’s eraan gekomen. ‘Ik stond voor de spiegel en kreeg mijn overhemd niet over mijn buik heen. Het was alsof ik voor het eerst zag hoe zwaar ik was geworden. Daarvoor maakte ik er weleens een grapje over: “Ja, dat zijn allemaal spieren.” Maar ondertussen durfde ik niet meer naar het strand en kon ik geen leuke kleren meer kopen.’

Admir besloot af te vallen, heel rigoureus. ‘Mijn dieet bestond eerst uit Burger King, M&M’s, croissantjes en alles wat verder nog vet, zout en zoet is. Dat liet ik allemaal staan. Ik ging crashen en leefde op een komkommer en tomaat per dag. Dat kan ik niemand aanraden. Ik viel fantastisch af, maar na een vakantie zat het er ook allemaal weer aan. Daarna ging ik heel gezond eten, maar daar werd ik mentaal niet goed van. Het enige waar ik aan kon denken was lekker eten. Uiteindelijk ben ik de meeste kilo’s kwijtgeraakt door intermittent fasting, een methode waarbij je een aantal uur per dag vast. In vier maanden tijd verloor ik 30 kilo en ging ik van XXL naar een S. Toen ik na de zomer op school terugkwam, herkenden veel studenten en docenten me niet meer.

‘In 2018 wil ik nog een paar kilo afvallen, maar ik wil vooral op gewicht blijven. Het gaat niet om een kilootje meer of minder. Het gaat om levensgeluk. Ik voel me zonder de beperkingen van mijn overgewicht veel gelukkiger.’

‘In 2018 ga ik onderzoek doen in Canada’

Als Bas de Wilde (21,  vierdejaars ruimtelijke ordening en planologie, ROP) binnenkort naar Canada vliegt, zitten er in ieder geval bergschoenen in zijn koffer. In februari start hij met een afstudeeronderzoek aan de University of British Columbia in Kelowna. ‘Ik zit dan op 200 tot 300 kilometer van de Canadese Rocky Mountains. Als buitenmens verheug ik me enorm op de Canadese natuur.’

Het stond altijd al op zijn verlanglijstje om voor zijn studie naar het buitenland te gaan. Nu is het zo ver. ‘Dat ik naar Canada kan en op de campus kan wonen, is echt een mooie kans. De universiteit staat bovendien in de top 40 van beste universiteiten ter wereld. Studenten gaan er voor de beste cijfers, dat is de mentaliteit. Ik verwacht dat ik in deze omgeving het beste uit mezelf zal moeten halen, en dat wil ik ook.’

Bas gaat onderzoek doen naar de functionaliteit van een snelweg die dwars door de stad Kelowna loopt. ‘Voor mij is dit een manier om mijn blik op de wereld te verbreden. Ook binnen mijn vakgebied zijn er veel cultuurverschillen. In Canada gaan ze heel anders om met urban planning. Wil je bouwen? Dan staat je juridisch weinig in de weg. Bij ons is elke vierkante meter gepland. Ik vind het interessant om mijn weg te vinden in die verschillen.’

‘In 2018 ga ik promoveren’

Terwijl de rest van Nederland op het strand lag, wiste onderzoeker Mariska Okkinga (33, onderzoeker kenniscentrum Talentontwikkeling)  het zweet nog maar eens van haar voorhoofd. Ze werkte aan de voltooiing van haar proefschrift. Geen vakantie voor Okkinga en ook haar ‘mamadag’ werd tijdelijk geofferd. Deze eindsprint was nodig om de deadline van haar proefschrift te halen. In februari promoveert ze op een onderzoek naar begrijpend lezen op het vmbo. ‘Dan “trouw” ik met de wetenschap. Zo voelt het echt een beetje. Het is een plechtige dag waarop ik niet alleen mijn proefschrift verdedig, maar ook feestvier met familie, vrienden en collega’s.’

Okkinga is in 2011 aan haar onderzoek begonnen. ‘De eerste fase was heel praktisch. Ik had afspraken op scholen en to-dolijstjes waarop ik dingen kon afstrepen. De laatste schrijffase was van een heel andere orde. Je kent de resultaten al, je moet het alleen nog “eventjes” goed op papier krijgen. Hoe langer je onderzoek doet, hoe groter bovendien het onontgonnen terrein wordt. Je weet steeds beter wat je allemaal nog niet weet. De puzzel van de wetenschap lijkt met de jaren dus groter te worden in plaats van kleiner.’

‘In 2018 ga ik eindelijk afstuderen’

Eindelijk durft ze te geloven dat zij in 2018 een diploma in handen zal hebben. ‘Ik zal lachen en huilen tegelijk.’ Omara Karsters (30, zevendejaars maatschappelijk werk en dienstverlening) kwam in 2014 over van een andere hogeschool om aan de HR af te studeren. De minor ging goed, maar ze kon geen afstudeerplek vinden. In het daaropvolgende jaar kwam haar plan van aanpak er niet doorheen, tot twee keer toe. ‘Ik werd er heel ongelukkig van. Ik twijfelde aan mezelf en kon me niet meer voorstellen dat ik het ooit zou halen. Ik schaamde me ook tegenover mijn familie en vrienden.’

In haar zesde jaar struikelde ze over dezelfde zaken, tot ze werd ‘gescout’ door docent Jean Marie Molina die gespecialiseerd is in het begeleiden van studenten met vertraging. ‘Ze zag me zitten achter de computer en zei: “Ik zie jou al een paar jaar. Ben je aan het afstuderen?” “Nou, ik ben al zevendejaars”, antwoordde ik en toen gaf ze aan dat ze met me wilde werken. Dat heeft alles veranderd. Ik werk nu stap voor stap aan een goede probleemanalyse en een plan van aanpak. Molina ziet dat ik mijn best doe en ze waardeert dat. Ik ben er nog niet, maar ik heb in ieder geval weer het geloof dat ik in 2018 een diploma zal hebben.’

‘In 2018 ga ik met pensioen na 44 jaar HR’

Zijn ‘houdbaarheid’ liep op 2 november 2015 af, maar Hans van der Moolen (67, directeur Instituut voor Gezondheidszorg) trekt pas op 31 januari de deur definitief achter zich dicht. Hoewel…‘Er loopt nog één dingetje door tot de zomer.’ Van der Moolen heeft zich 44 jaar ingezet voor de HR. Hij heeft met alle collegevoorzitters samengewerkt en duizenden studenten (‘ik heb ze niet precies geteld’) zijn onder zijn leiding gediplomeerd. Hij was overal directeur, alleen niet bij de economische- en kunstenopleidingen.

Wat hij niet gaat missen, zijn de zondagochtenden waarop hij zich door de stukken van de nieuwe week moest werken. Nu kan hij uitslapen of Spaans leren. ‘Maar het zal wel wennen zijn om de uitdaging van deze baan niet meer te voelen. Ook het contact met de mensen op de HR is iets wat ik heel plezierig vind.’

Van der Moolen ervaart zijn naderende pensionering vooral als ‘vreemd’. ‘Het ene moment ben je nog directeur van een instituut met 4.000 studenten en 350 medewerkers, en het volgende moment is dat deel van je identiteit weg. Het is een andere levensfase. De herfst van je leven wordt het genoemd en al vind ik dat niet zo aantrekkelijk klinken, ik wil er ook niet over somberen. Ik kijk met tevredenheid terug op mijn werk. Mijn opvolger, Jeroen Oversier, hoeft zich heus niet te vervelen, maar ik laat het instituut met een goed gevoel achter.’

Fotografie: Bob van der Vlist
Tekst: Esmé van der Molen