Aref Najafi is docent bij de opleiding biologie en medisch laboratoriumonderzoek en staat op het punt te promoveren op een onderzoek naar HCM, een erfelijke hartziekte. Hij roept iedereen op zaterdag mee te doen aan Dress Red Day om aandacht te vragen voor hart- en vaatziekten bij vrouwen.

‘Ik vind dat onderzoek naar hart- en vaatziekten meer gericht moet zijn op vrouwen. In Nederland sterven dagelijks 106 mensen aan deze ziekten, van wie er ongeveer 56 vrouw zijn. De meerderheid dus. Toch wordt bij onderzoek naar ziekteverloop en geneesmiddelen nog te vaak alleen gekeken naar het mannelijk lichaam. Om meer aandacht voor de vrouw te vragen roep ik daarom iedereen op om zaterdag 29 september, tijdens Dress Red Day, wat roods aan te trekken.

‘Ik heb voor mijn promotie aan het VU Medisch Centrum onderzoek verricht naar hypertrofische cardiomyopathie (HCM). Dat is een erfelijke ziekte waarbij de hartspier in de loop van tientallen jaren lokaal verdikt met als gevolg dat het uitpompen van bloed, de aorta in, gedeeltelijk geblokkeerd wordt. Het blijkt dat het geslacht invloed heeft op het verloop van de ziekte: vrouwen krijgen meestal op latere leeftijd klachten en deze zijn meestal ernstiger dan bij mannen. Maar helaas krijgen vrouwen dezelfde behandeling als mannen, terwijl het vrouwenlichaam toch echt anders is dan het mannenlichaam.

‘Op 8 november mag ik mijn proefschrift hierover verdedigen. In totaal heb ik er vijf jaar aan gewerkt. Het waren soms lange dagen en vooral het afgelopen jaar was druk. Terwijl ik nog met een aantal onderdelen van het proefschrift bezig was, ben ik ook fulltime gaan werken als docent. Elke vakantie was ik op de hogeschool om te werken aan het manuscript. Af en toe heb ik ook thuis nachten doorgewerkt als iedereen al sliep. Het was dan ook een mooi moment toen mijn proefschrift werd goedgekeurd en ik een datum mocht kiezen voor mijn promotie.

‘Mijn collega’s op de hogeschool zijn heel belangrijk geweest. Ze hebben me heel goed ondersteund als beginnend docent. Ik kon bij iedereen terecht met vragen en dat leverde mij veel tijdwinst op, tijd die ik kon besteden aan mijn proefschrift. De sfeer op school is ook erg fijn. Dat zorgde ervoor dat wanneer ik fysiek soms moe was, ik me mentaal altijd goed voelde.

‘Tijdens de afgelopen jaren heb ik van mijn copromotor geleerd om geduld te hebben. Ik heb weleens weken tot maanden gewerkt aan het optimaliseren van een methode waarbij ik nul data genereerde. Dat hoort nou eenmaal bij de wetenschap, want optimaliseren kost tijd en arbeid en daarnaast kunnen experimenten mislukken. Je leert op die manier omgaan met tegenslagen. Mijn eerste manuscript was bijvoorbeeld niet goed geschreven. Zeg maar gewoon superslecht. De volgende poging was iets beter en die keer daarna nog beter. En op een gegeven moment was het goed genoeg. Toch heb ik nooit aan mezelf getwijfeld. Je moet gewoon door dat proces heen.

‘Wat betreft mijn werk als docent: ik ben van plan om nog langer door te gaan met lesgeven, want ik haal er veel voldoening uit. Door mijn kennis over te dragen voel ik me maatschappelijk betrokken. Dat vind ik belangrijk. Naast mijn werk probeer ik ook jonge asielzoekers die uit de kast willen komen te helpen. Ik koppel ze aan organisaties zoals COC Rotterdam en Humanitas die hen verder kunnen helpen. Het zijn vooral homo’s – meestal geen lesbiennes – die vanuit hun cultuur en achtergrond niet uit de kast durven te komen. Als ik zie dat zo’n jongen niet zichzelf kan zijn, dan word ik daar echt emotioneel van. Het geeft mij een kick als ik zo iemand kan helpen. Ik heb zelf tot mijn elfde in Afghanistan gewoond, dus ik weet wat voor taboe het is in sommige landen. In Afghanistan kan je opgehangen worden als men erachter komt dat je homo bent. Daar mag wat mij betreft wel meer aandacht voor zijn.’

Tekst & beeld: Wietse Pottjewijd