Aandacht waar ik met mijn ochtendhumeur niet echt op zat te wachten, maar alaaf, keuzes waren gemaakt. Enigszins zelfbewust slenterde ik richting het kruispunt. Ik moest wachten en het was best wel druk. Wanneer je vanaf de Bergweg de Schiekade oversteekt en de Walenburgerweg opgaat, moet je met een beetje pech op twee stoplichten en een tram wachten. Dat was die dag toevallig het geval en het duurde een goede tien minuten om het kruispunt over te komen. Zodra ik aan de overkant was, werd ik tegengehouden door een wat oudere man. Of ik zo vriendelijk zou willen zijn hem naar de overkant te helpen. Ik twijfelde even, zeker toen achter mij beide stoplichten weer op rood schoten.

Hij stond er al helemaal klaar voor, stok in zijn rechterhand, linkerarm haaks uitgestoken, alsof ik er iets mee moest.

Er had tot dan toe nauwelijks verbale communicatie plaatsgevonden. Ik liep onhandig om hem heen en stak mijn arm uit. Hij pakte mijn bovenarm ferm vast, de grote oversteek was begonnen. Hij liep iets sneller dan ik had verwacht en een paar seconden moet het geleken hebben alsof hij mij naar de overkant hielp. Op ongeveer de helft van de eerste oversteek begon de situatie te knagen. Daar liep ik dan, met een leren indianenjas en een oud mannetje aan mijn arm. Een oud mannetje dat, bij nader inzien, helemaal niet zo oud leek te zijn. Ik begon net een gesprekje aan te knopen toen ik voelde dat hij met zijn duim en (vermoedelijk) middel- en ringvinger mijn bovenarm aan het kneden was.

Dit is wat ik graag een ‘vacuümsituatie’ noem. Het soort situatie waarin je, ook al ben je op een druk kruispunt of in een andere openbare ruimte, helemaal alleen staat. De wereld om je heen gaat verder, maar voor jou lijkt de tijd langzamer te gaan. Wanneer je bijvoorbeeld je voorwiel richting het tramspoor ziet neigen en je tijd en ruimte moet beïnvloeden om niet op je bek te gaan, maar je ook wordt ingehaald door een andere fietser en iemand zonder te kijken zijn autodeur opengooit. Het goed beëindigen van deze kleine en private avontuurtjes kost in veel gevallen heel wat denken en handelen in korte tijd. In de tijd dat andere mensen een stap zetten of op een bankje gaan zitten, heb jij al een hele anekdote afgerond.

Het ‘vacuüm’ was de eerste weg overgestoken en stond even te wachten op een stampvolle tram die langskwam. We waren op de helft van de 31 meter die we moesten gaan en ik was hoe langer hoe minder comfortabel met de situatie. Het kneden was meer een soort masseren geworden. Werd ik betast? Dat was de hamvraag. Het voelde wel een beetje zo, fysiek, maar ook intuïtief. Aan de andere kant: Hoe groot is die kans nou eigenlijk? Weer een andere kant: Is dit het dan waard? Is dit een goede daad of ben ik met al mijn goede bedoelingen tot concubine verworden? Had ik hier ook zo over nagedacht als ik door een oud vrouwtje werd gemasseerd?

Hoe het ook zij, ik was het goed zat en we moesten de laatste weg nog over. Hij masseerde, ik keek voor me uit en begon ongemakkelijk te praten over mensen die ik ooit had ontmoet die ook slecht ter been waren. Hij reageerde nergens op en terwijl ik even opzij keek, viel me op dat het slecht ter been zijn nogal leek mee te vallen. Toen we de overkant eindelijk hadden bereikt, maakte ik mezelf los. ‘Ik heb een trein te halen, dus ik loop effe door’, loog ik zwakjes. Hij wilde er niets van weten, want we moesten het fucking fietspad nog over. Er was geen afscheid en geen bedankje. Meneer liet gewoon los en beende er na een vreemd knikje vandoor. Ik was in de gelegenheid om binnen dezelfde groene golf het kruispunt voor de derde keer over te steken.