Eenmaal aangekomen was het ook daar stervensdruk. Daar stond ik dan met mijn iets te korte jurkje, witte sneakers, veel te dunne panty en biertje te bibberen van de kou. Binnen staan was vanwege de drukte geen optie en de warmtelampen deden hun werk niet.

Plots liep er een grote, brede, lange jongen op mij af. Haartjes strak naar achter, brede glimlach en groene, licht twinkelende ogen; ik kreeg het spontaan warm. Hij zei heel snugger: ‘Koud hè?’ Ik draaide me om om te kijken of er iemand achter mij stond tegen wie hij het had. Maar nee, hij sprak echt mij aan.

Ondanks dat we de hele avond hebben gesproken, was het gesprek niet veelzeggend. Maar oppervlakkig als ik ben, was ik onder de indruk van zijn looks en gaf ik hem mijn nummer.

Onze eerste date was eigenlijk heel schattig. Samen de stad in, lekker wat eten en daarna in het grote reuzenrad. Helemaal bovenin keken we uit over de stad. Het was ontzettend romantisch en je zou denken dat dit het moment was voor de eerste zoen. Maar geen van ons beiden maakte dé move. We hebben het wel over van alles gehad en de uren gevuld met gesprekken die nergens over gingen.

De tweede en tevens de laatste date: lekker cliché saampjes naar de film. Deze keer werd er weinig gezegd. Daarna aten we nog een hapje en liepen we ‘romantisch’ langs de mooie havens van Rotterdam. We hebben nog een paar dagen geappt tot hij besloot dat hij er nog niet klaar voor was. Ik baalde als een stekker, want hij was echt heel knap.

Achteraf miste ik wel iets, al kon ik mijn vinger er niet precies op leggen. Tijdens onze spraakzame gesprekken werd eigenlijk nooit echt iets gezegd. Toen realiseerde ik me wat ik miste en wat ik blijkbaar belangrijk vind: diepgang. Iets wat hij (voor mij) niet had. Uiterlijk is leuk, maar van een mooi bord kun je niet eten…