Ben (37, eerstejaars fysiotherapie) is aan zijn tweede jeugd begonnen. Hij brak met de Jehovah’s Getuigen en zijn gezin, en voelt zich nu vrijer en geliefder dan ooit.

Ben: ‘Ik ben opgevoed als jehovagetuige. Mijn overgrootoma was er al één, mijn oma en al haar zussen en hun kleinkinderen zijn of waren jehova’s. Ik zat mijn hele leven bij een sekte en het grootste gedeelte van mijn leven heb ik daardoor niet mezelf kunnen zijn. Nu wil ik anderen laten inzien dat dit het allerbelangrijkste is: jezelf zijn.

‘Iedereen wist dat ik homo was en ik wist dat ik nooit met iemand zou kunnen trouwen vanwege mijn seksualiteit. Dat mag niet, dat kan niet.  Toch was ik superactief binnen de kerk, ik geloofde oprecht. Ik deed aan alles mee en werkte minder zodat ik vaker langs de deuren kon. Maar ik werd weleens verliefd, dat gebeurt gewoon. Ja, en soms gebeurde het dat ik seks had met mannen. Dat moest ik dan opbiechten. Ongelooflijk vernederend. Dan zit je tegenover drie ouderlingen, de kerkleiders, en moet je alles opbiechten wat je hebt gedaan. Ze vragen tot in detail wat er is gebeurd en aan de hand daarvan bepalen ze of je echt spijt hebt. Als je niet genoeg spijt toont, word je uit de kerk gezet en verstoten door je familie.

Dan zit je tegenover drie ouderlingen, de kerkleiders, en moest ik alles opbiechten wat ik had gedaan. Ongelooflijk vernederend.

‘Als je ermee opgroeit, dan weet je niet beter. Pas vier jaar geleden kwam de kentering. De broer van mijn beste vriend – die niet meer deed dan af en toe langs de deuren gaan – was vreemdgegaan en werd uit de kerk gezet. Dezelfde avond deed zijn vader huilend het eindgebed. Het was één groot theater. De arme jongen betuigde spijt en kon gewoon weer terugkomen. Toen dacht ik: wat een stel huichelaars zijn jullie, zeg. Ik offer alles op, mijn leven en mijn seksualiteit en deze klootzak – die voor niemand iets doet – loopt straks zo het paradijs in. Alleen omdat hij als hetero is geboren.

‘Ik heb me uitgeschreven en wist wat mij te wachten stond. Ik wist dat ik mijn familie nooit meer zou spreken. Ik wist dat ik al mijn vrienden, iedereen, zou kwijtraken. Maar alles liever dan nog langer in die leugen leven. In die fase kwam ik een jongen tegen. Ik dacht: dit is het, met hem wil ik trouwen. Maar achteraf gezien was hij net zo beklemmend als het geloof. Ik mocht niet stappen, ik mocht helemaal niets, wat op dat moment overigens wel goed voor mij was.

‘Inmiddels is het uit. De afgelopen maanden ben ik echt helemaal opnieuw begonnen. Ik heb een maand op de bank geslapen van een vriend. Toen kwam ik iemand tegen die voor zijn werk als reisleider vaak weg is. Nu leef ik in zijn huis. Ik kende hem niet eens en hij bood zomaar zijn huis aan. Supertof! Voor het eerst in mijn leven ervaar ik wat onvoorwaardelijke liefde is.

‘Er komen zo veel mooie mensen naar mij toe. Eigenlijk heb ik de tijd van mijn leven. Van buitenaf lijkt het misschien het dieptepunt. Ja, dieper kan niet, maar ik kan alleen maar omhoog. Het kan alleen maar beter worden. En ik maak waanzinnig leuke dingen mee: voor het eerst in mijn leven stappen en om halfzeven ’s ochtends thuiskomen. Ik ben gewoon weer puber! Op mijn paspoort staat dat ik zevenendertig ben, maar eigenlijk ben ik gewoon weer drieëntwintig. Ik ontdek het leven opnieuw.

Van buitenaf lijkt het misschien het dieptepunt. Ja, dieper kan niet, maar ik kan alleen maar omhoog.

‘Mijn moeder appt af en toe een babyfoto, zo van: kijk hoe schattig je toen was. Voor de rest spreek ik haar niet. Laatst kwam ik mijn beste vrienden tegen op straat. Ze glimlachten nog naar mij, maar mogen verder geen contact maken. Anderen zijn nog veel strikter en wenden hun gezicht af. Maar ik heb een keuze gemaakt, ik ben geen slachtoffer meer. Als mensen me niet kunnen accepteren zoals ik ben, dan is dat hun gemis. Er zijn genoeg anderen die dat wel willen. Mensen die wel in mij geloven.

‘In september hadden we de eerste gaypride hier op school. Ik heb me meteen aangemeld. Ik ben een sterk persoon nu, ik kan dit aan. Ik wil me inzetten voor anderen en met mijn verhaal laten zien dat het wel goed komt. Je denkt dat je wereld instort en je alles kwijt bent, maar geloof me: it all works out in the end.’

Meer lezen over Humans of HR? Dat kan hier.

Tekst en beeld: Wietse Pottjewijd