‘Meneer, er ligt heel veel druk op mij. Ik ben de enige in het gezin die het hbo doet. Dit moét gaan lukken.’ ‘Meneer, ik kan niet meer, maar toen ik thuis zei dat ik even wil pauzeren dreigde mijn vader dat hij me dan uit huis zet: “In mijn gezin geen drop-outs”, zei hij tegen me.’ Het zijn letterlijke uitspraken en ik hoorde ze op één dag. En dat is geen uitzondering.

De spagaat kan ook bijna niet groter. Nog zo gevoelig voor de goedkeuring en waardering van pa en ma maar ook zo op zoek naar een eigen koers. Dat loyaliteitsconflict is glad ijs voor mij als studentendecaan.

Aan de ene kant zegt de rebel in mij: ‘Kom in opstand, pik het niet langer. En blijf met je poten van dat kind af, ouders!’ Aan de andere kant zie ik hoe de meeste ouders uiteindelijk niets anders dan de beste intenties hebben. De verpakking is alleen ongelukkig.

De middenweg dan. Wanneer ik de studenten vraag wat zij met hun ouder(s) delen in deze situatie, is dat vaak duidelijk: zorgen dat je je diploma haalt. Het beeld van de manier waarop en de weg ernaartoe verschilt alleen.

Vaak hebben vader of moeder zelf nooit een hbo-opleiding gedaan en ontbreekt er dus bij hen inzicht in wat dat vraagt. Tegelijk weet de student misschien niet wat pa of ma ertoe heeft gebracht nu zo gebrand te zijn op het halen van dat papiertje. Welke teleurstelling, last of pijn torsen zij mee dat ze nu zo vurig wensen dat zoon- of dochterlief de eer van de familie gaat redden?

De oplossing zit in een open en eerlijk gesprek waarbij steeds opnieuw benadrukt wordt wat het gezamenlijke doel is. En waarbij de student mag opkomen voor hoe hij dat op een gezonde en enigszins prettige manier kan bereiken. Waar de ouders hun kind willen behoeden, ligt er voor de student de uitnodiging echt zijn eigen weg te kiezen en daarvoor te gaan staan.

Wie heeft er ooit gezegd dat volwassen worden makkelijk is?

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.