‘Ik ben stadspedagogiek gaan studeren omdat je daar leert hoe je jongeren kan activeren zelf wat te doen’
Gert-Jan Verboom is na achttien jaar werken aan zijn master pedagogiek begonnen en zet zich in voor jongeren met een gelaagde identiteit. ‘Ik zie intersectionaliteit niet als een probleem. Het is er en instituten moeten er beter op ingespeeld raken.’
‘Vanmiddag heb ik een afspraak bij Student Aan Zet. We gaan het hebben over de kennisbevordering van docenten aan de HR over intersectionaliteit. Sommige jongeren zijn niet alleen gay maar bijvoorbeeld ook moslim of hebben een handicap; die verschillende laagjes in identiteit kunnen je leven en je kansen in de maatschappij beïnvloeden. Ik hoop dat docenten meer te weten komen over die gelaagde identiteit onder jongeren en dat ze geïnspireerd raken om samen op zoek te gaan naar handelingsperspectieven voor in de klas.
‘Ik hoop dat docenten meer te weten komen over die gelaagde identiteit onder jongeren en dat ze geïnspireerd raken om samen op zoek te gaan naar handelingsperspectieven voor in de klas’
‘Intersectionaliteit is ooit voortgekomen uit de zwarte vrouwenbeweging in Amerika. Vrouwen werden gediscrimineerd omdat ze vrouw waren én omdat ze zwart waren. Ze konden alleen bij geen enkele beweging terecht. Ze pasten niet bij de feministische vrouwenbewegingen omdat die wit waren, en hun ‘vrouw-zijn’ sloot niet aan bij de strijd tegen racisme omdat alles gericht was op zwarte mannen.
‘Mijn eigen interesse en drive hiervoor zijn vooral ontstaan dankzij mijn ‘zoon’. Hij heeft Pakistaanse roots, is gay, en groeide op in een gezin met een moslimachtergrond. Zijn biologische vader is nooit in beeld geweest en hij woont nu bij zijn alleenstaande moeder. We hebben er veel over gesproken, ook met zijn moeder. Door hen heb ik van dichtbij gezien wat intersectionaliteit met een mens doet.
‘Ik leerde hem zo’n vijf jaar geleden kennen. Ik had, samen met anderen, The Hang-Out 010 opgericht (een soort tweede huiskamer voor LHBTI-jongeren, red.) en daar kwam hij stage lopen. Zo is het contact begonnen en dat groeide steeds verder uit, tot het moment dat ik hem als mijn zoon ging zien. Er was geen specifiek moment ofzo, hij miste vooral een vader en ik wilde die rol wel vervullen.
‘Bij de The Hang-Out zag ik wat jongeren voor elkaar kunnen betekenen en hoe ze elkaar omhoog kunnen trekken. Ik heb daar gezien dat er echt heel veel potentie in de Rotterdamse jongeren zit en wilde daar meer mee doen. Als je dan carrière wil maken is het wel lastig als je geen master hebt, laat staan een relevante hbo-opleiding. Ik kwam vanuit de marketing en wist dat als ik echt impact zou willen maken, ik weer moest gaan studeren. Daarom zit ik na achttien jaar weer in de schoolbanken.
‘Ik heb voor stadspedagogiek gekozen omdat deze master gaat over veranderingen in de stad die van invloed zijn op de levens van jongeren’
‘Ik heb voor stadspedagogiek gekozen omdat deze master gaat over veranderingen in de stad die van invloed zijn op de levens van jongeren. Je leert hoe je jongeren kan activeren en hen de middelen in handen kan geven om zelf wat te gaan doen. Wat ik mooi vind aan stadspedagogiek is dat je niet per se de hele tijd alleen maar achter je bureau zit, maar dat je er juist achter vandaan moet. Het contact met mensen is heel belangrijk in hoe je je visies vormt.
‘Ik wil mijn sociaalmaatschappelijk werkveld en de master met elkaar verbinden. Daarom ben ik van plan om volgend jaar een jongerenafdeling op te zetten bij mijn huidige werkgever Dona Daria. Met een groep van intersectionele jongeren wil ik kijken wat de uitdagingen zijn waar ze tegenaan lopen. Die informatie kan ik weer gebruiken voor mijn onderzoek.
‘Ik zie intersectionaliteit trouwens niet als een probleem. Het is er en instituten moeten er beter op ingespeeld raken. Ik denk dat besef creëren hierover al een hele stap is. Zo ver is de maatschappij nog niet, maar ik zie bijvoorbeeld wel dat mensen die afwijken van die norm steeds meer kansen krijgen en op steeds meer posities terechtkomen waar dingen beslist worden. Ik denk dat dit een belangrijke verschuiving is. Het zal eerst wel een beetje schuren – kijk bijvoorbeeld naar het debat over Zwarte Piet – maar ik hoop dat iedereen dit soort veranderingen over een paar jaar heel normaal vindt.’
Tekst en foto: Wietse Pottjewijd
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Intersectionaliteit is in mijn ogen een ‘Opression-Olympics’, en de opgelegde ideologische veranderingen (zie ZP) zijn vaak gewoonweg verwerpelijk en eenzijdig vanuit een kleine minderheid. Ook is het een soort van visie die op een individu wordt geperst vanuit een vooroordeel op een (homogene) groep (mannen, vrouwen, homo, hetero, cis, Trans, gezond, gehandicapt/ziek, enzovoort). Vanuitgaande dat ook de ervaringen homogeen zijn.
Ik doe er daarom verder niets mee en raad een ieder aan om het niet te serieus te nemen.
Laten we, over het algemeen, gewoon naar het individu kijken. We kunnen kijken naar trends en uitwerkingen ervan, maar we kunnen hiermee niet regelgeving e.d. maken die specifieke groepen en dus individuen gelden. Dat is discriminatie.