Blog Okke: Morele ambitie
Blog van OkkeGepubliceerd: 7 days ago
| 
|
Jennifer Schoolenberg is vierdejaarsstudent aan de opleiding social work. Ze schrijft het liefst over de belevenissen die het hbo met zich meebrengt, geeft ‘tips and tricks’, maar durft ook haar mening te geven wanneer daar het moment voor is.
Foto: Paul van der Blom
Je nichtje ligt in het ziekenhuis met een gebroken been. De kans is groot dat je langsgaat om een bosje bloemen te brengen. Of een vrolijke kaart stuurt met ‘van harte beterschap’ of ‘get well soon’.
Maar wat doe je wanneer datzelfde nichtje geen gebroken been heeft, maar een ernstige depressie? Ga je dan ook langs om bloemen te brengen of stuur je een appje met ‘heel veel sterkte?’ Grote kans dat je eigenlijk niet weet hoe je moet reageren.
Over psychische problemen praten kan moeilijk zijn. Uit onderzoek blijkt dat van de jongeren die in 2019 last hadden van psychische klachten, meer dan de helft een taboe ervaart en 42 procent zich er zelfs voor schaamt.
Dit komt onder andere door onbegrip. Een psychische stoornis betekent niet dat iemand niks kan. Mensen met een stoornis zijn ook gewoon dat meisje in je schoolklas, je buurman of je collega.
Mijn advies is vooral niet bang te zijn om het gesprek aan te gaan. Vraag aan de persoon zelf of er gepraat mag worden over de stoornis en stel geïnteresseerde vragen. Op die manier kan je er zelf ook beter achter komen wat iemand ervaart en voelt. Wees echt aanwezig in het gesprek en begin niet constant over jezelf. Dat kan een verkeerd signaal afgeven.
Vaak weten mensen zelf niet eens waar ze aan toe zijn, dus ze verwachten echt niet dat jij DE oplossing hebt. Met aandacht en inlevingsvermogen kom je al een heel eind.
Een psychische stoornis kan aanvoelen als een bak ellende. Misschien denk je dat je niet kunt helpen, maar dat is een groot misverstand. Zonder dat je het weet kun je het geluksmomentje in iemands dag zijn.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Hoi Jennifer, wat goed dat je dit hier opschrijft!
Ik vind je advies dat je aan de persoon zelf kunt vragen of er gepraat mag worden over wat diegene ervaart en voelt een goed idee. Dan laat je de keuze aan die persoon en neem je hem of haar juist serieus. En je laat merken dat jij geïnteresseerd bent en open staat voor dat gesprek.
Mooi Jennifer, dat je met deze blog zelf helpt om het taboe te doorbreken.
Wat een mooie blog heb je geschreven, Jennifer! Vind het zo goed dat je hier schrijft om gewoon oprecht en met aandacht voor elkaar belangstelling te (blijven!) tonen naar een ieder die kampt met psychische problemen. Die ander is namelijk echt niet anders dan jij en ik. Het kan ons allemaal treffen. Net zoals een gebroken been.
Als iemand die meerdere zware depressies heeft doorstaan kan ik me alleen maar aansluiten op het advies van de individuele aanpak, sterker nog, van een aanpak van momentopnames. Tijdens mijn depressies had ik ook slecht zicht op wat ik nodig had van de mensen om mij heen maar consistente afwezigheid was het zeker niet.
Betekende dat dat ik altijd goed op hun pogingen tot hulp reageerde, nee, absoluut niet, want het ene moment wilde ik dat iemand zich om me bekommerde, het andere moment wilde ik dat mijn gevoel van overtolligheid bevestigd werd door hun afwezigheid. Soms was ik de zorgelijke blikken helemaal zat en wilde afleiding en plezier. Depressieve personen zijn niet de meest rationele of consistente personen, of beter gezegd, een depressieve persoon ervaart een totaal andere rationaliteit. Als je de situatie dus bespreekt, verbaas je niet als je een uitleg krijgt die totaal onzinnig lijkt, zeker als je zelf nooit een depressie hebt gehad.
Depressies, mijnsinziens, zijn maatwerk, “de oplossing” bestaat niet. Er zijn wel dingen die (statistisch) aantoonbaar kunnen helpen maar als je iemand pusht om die dingen te ondernemen met als doel een depressie te “genezen” riskeer je dat die persoon een aversie ontwikkelt en zich er juist verder van af keert. Geef de persoon de mogelijkheid een mogelijke oplossing te kiezen, ook al is dat niet meer dan “de volgende dag halen”. Soms betekent dat dat je in stilte naast elkaar op de bank zit, zelfs dat kan al helpen. Op de vraag “Wat nu?” is het antwoord “Nu even niets” een heel goed antwoord.
De depressieve persoon staat voor de uitdaging een nieuwe interesse in zijn of haar eigen bestaan te moeten ontwikkelen en dat kan uiteindelijk alleen door zelf de keuze te maken oplossingen te ondernemen en te proberen. Daar heeft zo iemand steun bij nodig, iemand die interesse heeft in hun bestaan toont aan dat hun eigen desinteresse misschien niet zo voor de hand liggend is als het in een depressie aanvoelt. Boven alles zal het geduld vereisen. Voor een ieder die er mee te maken heeft, of het jezelf treft of het iemand in je belevingssfeer treft, ik wens je sterkte.