Inderdaad, geen stereotype genderrollen voor dit meisje. Ik plak lekker mijn eigen band. Ik zet ook spinnen buiten en ik heb laatst zelf een plankje opgehangen.

Mijn vriend, daarentegen, is degene die thuis het meest kookt en stofzuigt. Het lijkt hem prima als ik later kostwinner word. Dan hoeft hij namelijk minder te werken. We zijn zo geëmancipeerd.

Toch komt de innerlijke huisvrouw in mij soms naar boven. Ik ben er niet trots op, ze is niet mooi. Het zeurderige toontje is niet te onderdrukken. Het vingertje wil te graag wijzen. Ik heb het natuurlijk over het moment dat mijn vriend de was ophangt. De shirts niet goed recht getrokken, de sokken maar ergens overheen gegooid. ‘De was wordt toch altijd droog? Waar maak je je druk om?’ Dat is gewoon niet hoe het hoort!

Ik had het hier laatst over met een groep vrouwelijke collega’s. Eigenlijk al hun mannen hebben ten minste één huishoudelijke taak die ze niet meer mogen doen. Hij stofzuigt niet onder het bed, ik doe het zelf wel. Als hij opruimt ben ik alles kwijt, ik doe het zelf wel. De innerlijke huisvrouw is kritisch, tot het onredelijke aan toe.

Zo ook in mijn familie. Er is maar één goede manier om de was op te hangen. Mijn oma heeft het aan mijn moeder geleerd en zij weer aan mij. Mijn opa, mijn vader, mijn vriend. Nooit meer hoeven zij ook maar een natte sok uit de wasmand te pakken. Wij doen het zelf wel.

Ik geloof nog steeds dat ik als vrouw alles kan hebben. Een fulltime baan en een leuke vriend om maar eens mee te beginnen. Ik hoef nergens op in te leveren, ook niet op de kwaliteit van de was. Om ruzie te voorkomen blijf ik die zelf doen. Dan mag hij ervoor zorgen dat er elke dag eten op het fornuis staat als ik thuis kom. Mijn innerlijke huisvrouw blij, ik blij.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.