Blog Menno: Taal maakt nog meer kapot dan geweld
Blog van MennoGepubliceerd: 5 days ago
| 
|
Seema (20) is vierdejaarsstudent verpleegkunde en zat een tijdje thuis met corona. Ze schrijft hier over haar ervaringen in de zorg in crisistijd.
Mijn laatste stagedag, op de corona-afdeling van het ziekenhuis, was een verademing. Omdat de afdeling op z’n kop stond, hadden mijn collega’s even geen tijd en aandacht voor mij. Ik kon me eindelijk helemaal op de zorg richten.
Ik begon in september op deze afdeling, orthopedie, waar patiënten liggen met een nieuwe knie of heup. Dit had een wat saaie stage kunnen worden, want veel zorg ligt hier vast in protocollen en patiënten zijn veelal gezond. Toch heb ik enorme levenslessen opgedaan, mezelf leren kennen en leerdoelen gevonden waarvan ik niet wist dat ik ze had. Of, om het wat minder fantastisch te formuleren: het was gruwelijk.
Ik ontving feedback die ontzettend negatief was en niet-constructief. Ik kan me het gevoel nog steeds herinneren dat ik na een gesprek met mijn werkbegeleiders had. Dat was begonnen met de pinnige vraag: waarom ik geen map met vier ringen had gebruikt, in plaats van de tweeringsmap waarmee ik had durven aankomen.
Van harte welkom op je stage. (En u beste lezer, bij weer een aflevering van Seema’s misery hotel.)
De rest van mijn stage ging dat zo door. Telkens kreeg ik weer wat anders naar me toe geslingerd, opmerkingen, sneren, kleine dingetjes. En als ik er iets tegenin durfde te brengen, dan ‘kon ik niet omgaan met feedback’. Ik was constant bezig met de vraag: ‘Wat zou mijn collega willen dat ik doe?’ Ik liep zo extreem op mijn tenen dat geen pedicure me nog zou kunnen redden.
Andere studenten op de afdeling hadden hier geen last van, waardoor ik ook dacht dat het aan mij lag. Ik nam het mee naar huis, sliep slecht en huilde ervan. Het lukte me wel om regelmatig mijn hart te luchten bij de vaste sneltoetsen op mijn telefoon. Pro-tip voor iedereen met een gruwelstage: praten. Mijn docenten, vrienden en familie hebben me echt door deze periode heen gesleept.
Hoe houd je zo’n situatie bijna een jaar vol? Ik stelde die vraag steeds vaker, aan mezelf en aan anderen. De druppel was het moment dat ik me realiseerde dat ik me steeds meer ging herkennen in de negatieve feedback. Ik zou niet genoeg mijn coördinerende rol hebben opgepakt, stond er. Dat had ik inderdaad niet! Aan de ene kant omdat mijn collega steeds zei, ‘dat doe ik wel even, joh’, maar het punt was eigenlijk dat ik daar dus niets meer van zei. Ik ging steeds vaker gewillig mee in de gekte, ook al vond ik het niet goed, ook al was ik het er niet mee eens of wist ik het eigenlijk beter. Ik was aan het eind van mijn stage alleen nog maar bezig met hoe mijn collega’s me zouden beoordelen. De zorg kwam op de tweede plaats.
Ik heb hier een dag van gehuild (alweer, ja, sorry, maar ik had je gewaarschuwd). Het is een heel vreemde gewaarwording als je je gaat herkennen in negatieve feedback en daardoor jezelf niet meer herkent. Ik kon dit allemaal, ik had het op andere stages al lang laten zien. Maar ik was op deze stage veranderd in een klein en onzeker meisje. Zo ontzettend klein heb ik mij nog nooit gevoeld.
Uiteindelijk kon ik verder op een andere stageplek. Ik schreef direct een ontslagmail. Geloof het of niet, ik heb nog een uur gewacht voor ik op verzenden klikte en eerst nog vier sneltoetsen gebeld om zeker te weten dat ik de juiste keuze maakte.
Nadat ik ontslag had genomen sloeg corona toe en moest de afdeling in twee dagen omgebouwd worden. Wat een verademing was dat. Mensen die de hele dag op je letten hebben het ineens druk met iets groters. Toen op mijn laatste avonddienst de eerste patiënten kwamen heb ik me direct naar voren geworsteld en stond ik vooraan. Ik vroeg de patienten wat ik voor ze kon betekenen, maar ze waren zo benauwd dat ze nauwelijks konden praten. Ik heb ze vooral laten rusten. De hele avond heb ik met vaders of moeders, broers of zussen gebeld om te vertellen dat hun naaste was opgenomen op onze afdeling en heb ik hun zorgen besproken. Ik overlegde met de arts over het zorgbeleid voor de patient.
Eindelijk kon ik me, verlicht door mijn ingediende ontslag, echt bezig gaan houden met de zorg voor zieke patiënten. Ineens wist ik ook weer waarvoor ik het deed. Om iemand in onzekere en kwetsbare tijden kracht te kunnen geven. Je kunt gerust zeggen dat COVID-19 mijn gruwelstage op de valreep nog wat heeft opgelapt. Hechtingen erin, door naar de volgende operatie.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Wauwie, je bent een lichtend voorbeeld voor vp-stagiars, eerlijk en ondanks alles positief. x
Such a toppertje!
Wat heftig, ik kan mij ontzettend herkennen in jouw verhaal. Wat knap dat je hier zo eerlijk over durft te zijn, dit helpt zeker mede-studenten die soortgelijke situaties tegenkomen in de beroepspraktijk. Super!
Je bent een strijder en een doorzetter
Ik vind het heel dapper dat je dit met anderen bespreekbaar hebt gemaakt, want het is vreselijk.
Ik vind het jammer dat stagiaires of leerlingen dit moeten meemaken.. maar wij zijn zo meteen de toekomst om hier verandering in aan te brengen. Jij gaat echt een hbo-v begeleider worden, die goud waard is!!
Zo trots op je hoe je dit met iedereen durft te delen! Je bent een topper als persoon en als toekomstig professional ennuh laat ze een poepie ruiken straks als je afgestudeerd bent!
Super leuk geschreven!
Wat vervelend dat je stage ervaring zo was. Gelukkig heb je er veel uit kunnen halen voor je professionele ontwikkeling.
Het was 1977, mijn eerste stage in de psychiatrie. Ik was voor hen de eerste stagiair HBOV ooit. Het was net zo gruwelijk als jij beschrijft Seema. Ik kon niks goed doen of was niet collegiaal (toen ik zei dat het personeel meer in de vergaderkamer zaten dan met de patiënten spraken), ik was eigenwijs of juist veel te afwachtend (verschilde van uur tot uur en van begeleider tot begeleider). Tot de laatste stagedag nog de zenuwen of ik wel een voldoende zou halen. En waarom? Ik heb het gered, maar was vanaf toen tijdens stages meer bezig met de beoordeling dan met leren hoe te verplegen. De laatste stage in de wijkverpleging, in Megen, Brabant, was een verademing. Ik ben helemaal opgebloeid en met groot plezier in 1980 verpleegkundige geworden. Nu docent en klachtenfunctionaris. Dat laatste omdat ik weet hoe machteloos studenten zich soms kunnen voelen en hoe ziekmakend dat kan zijn. Jammer dat een Corona-crisis nodig was om jou te laten opbloeien. ‘Hechtingen erin en door!’
Amazing Seema! It’s incredible to see how far you’ve come. You’ve developed massively in both a professional and personal sense. I saw first hand how tough it was. What you’ve learned from this challenging year is so valuable to your growth and you will carry it with you forever!!!
Ik heb ook een slechte stage ervaring gehad, dus ik weet hoe je je voelde. Helaas heb ik hem niet meer kunnen redden…
Seema, wat ben ik ontzettend trots op je meid! Ik heb je gruwel verhalen live mogen aanhoren en helaas ook veel van herkend uit eigen ervaringen.
Maar de manier waarop jij hiermee bent blijven omgaan is ontzettend sterk en knap!
Laten wij die ervaringen meenemen en later wanneer wij zelf studenten gaan begeleiden het heel anders aanpakken.