Blog Okke: Morele ambitie
Blog van OkkeGepubliceerd: 1 day ago
| 
|
Jonnick is student aan de docentenopleiding maatschappijleer en werkt bij ProDemos. Hij schrijft graag over problematiek die hij tegenkomt in het onderwijs, maar een lichter onderwerp op zijn tijd gaat hij niet uit de weg. Eerdere blogs van Jonnick lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
Ik heb bij vrienden en collega’s niet onder stoelen of banken gestoken dat ik een enorme hekel heb aan het volgen van online les. Het gebrek aan een gevoel van gemeenschap, het gebrek aan een heuse werksetting en gewoon het enorme gezeik dat het oplevert knaagt nu al maanden aan mijn motivatie.
Maar sinds ik les ben gaan geven aan twee mbo-2 klassen is bij mij pas echt aangekomen hoe anders deze crisis is voor mensen die zich in veel kwetsbaardere situaties bevinden dan ikzelf.
Ik geef les aan twee klassen, ongeveer 46 leerlingen. Een aantal van hen maakt het naar omstandigheden prima; ze volgen gewoon netjes hun les en hebben hun huiswerk eigenlijk altijd wel af. Dat geldt bij lange na niet voor al mijn leerlingen. Sommige moeten een computer delen met broers of zussen die ook lessen moeten volgen of thuis opdrachten moeten maken. Tuurlijk, dan kunnen ze de les ook volgen op hun telefoon, maar als zij dan opdrachten moeten maken tijdens huiswerkuren, heb je daar dus niets aan. Sommige leerlingen moeten werken met slechte internetverbindingen of verouderde hardware, die regelmatig uitvalt of vastloopt. Geld voor nieuwe apparatuur is er ook niet, en de onderwijsinstelling heeft gewoonweg niet genoeg leenapparaten om tegen de vraag op te boksen (Dat, en dat een hoop leenlaptops vorig jaar gewoon nooit zijn teruggebracht.)
En dat zijn alleen nog maar de technische mankementen. Er zijn leerlingen die bij hun grootouders wonen, en dus verantwoordelijk zijn voor het regelen van de boodschappen of contact met de buitenwereld. Leerlingen wiens kinderen niet kunnen worden opgevangen als zij thuis moeten blijven in verband met besmettingen op school. Om dan nog maar te zwijgen over de leerlingen die in de noodopvang zitten en zoveel meer aan hun hoofd hebben dan een zeikende stagiair-burgerschapsdocent die wil weten waarom die leerling constant in en uit de vergadering stapt.
Ik vrees dat in alle gesprekken over besmettingen, overwegingen over de risico’s van les volgen en de economische gevolgen van alles op slot gooien, onze menselijkheid soms verloren gaat. Dat het een tijd is waarin onmogelijke keuzes gemaakt moeten worden is duidelijk, en ik meen zeker niet een beter beleid te kunnen verzinnen. Maar keuzes komen met consequenties, en ik heb te vaak nog het idee dat we niet doorhebben hoeveel meer de meest kwetsbare en de minst bedeelden moeten inleveren om beleid werkbaar te maken.
Mijn leerlingen verdienen een opleiding en een kans om wat van zichzelf te maken. Hoe triest zou het zijn als dit ze niet (goed) lukt omdat ze onder deze omstandigheden te weinig hulp kunnen krijgen. Hoe tekenend voor ons allemaal als we dit soort leerlingen juist nu in de steek laten.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Hoe valt dit samen met lesgeven op het MBO? Ook op het HBO en bij eerstejaars uni-studenten kom je deze problemen tegen. Studenten die de zorg hebben voor een ouder, broertjes en zusjes of eigen kinderen. Studenten die hun baan zijn kwijtgeraakt tijdens COVID19 en daardoor eigenlijk hun studie nauwelijks nog kunnen betalen.
De noodkreet is duidelijk maar geldt voor alle leerlingen, studenten, stagiaires etc.
Hey Esmee,
Ik ben zeker bekend met de problemen die mijn medestudenten ervaren, maar ik weet ook dat zij vaker financiële stabiliteit ervaren of een sterk sociaal netwerk hebben dat dingen voor ze op kan vangen. Zeker niet altijd, maar als ik het moet vergelijken met hoe prevalent deze problematiek is onder mijn eigen leerlingen, vergeleken met mijn eigen studiegenoten en leeftijdsgenoten die ik ken, kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat het probleem zich meer en structureler voordoet op het MBO.
Natuurlijk hebben ook leerlingen op het HBO en het WO problemen die komen door Corona, maar veel van mijn leerlingen hebben niet eens een startkwalificatie. In het aller-aller-allerergste geval zakt de HBO/WO-student nu voor zijn droomstudie en moet diegene in de nabije toekomst een baan vinden waarmee de rekeningen betaald kunnen worden tot de crisis voorbij is. Mijn leerlingen hebben niet eens de keuze om dan maar voltijd werk te gaan zoeken, want ze moeten naar school.
Het is een kwestie van gradatie en van schaal, en als het aan mij ligt zou een beleid gericht op het tegemoet komen van mensen in het onderwijs zich in eerste instantie moeten richten op de groep leerlingen die het grootst is en die vaker tegen structurele problematiek aan loopt.