Niet alleen het virus verspreidt zich, maar ook de taal waarmee mensen deze pandemie uitleggen, analyseren en proberen te sturen. Veel van wat we nu meemaken is niet het directe gevolg van het virus zelf, maar van de taal waarmee we vat proberen te krijgen op de werkelijkheid. In de media is al het andere nieuws naar de marge gedrongen en daarmee ook naar de randen van ons bewustzijn. Alsof corona het enige is dat alles verklaart en het enige is dat telt. Het gaat nergens anders over.

Dus ook al zijn de meeste mensen niet besmet met het virus, zijn we in die zin toch nog besmet door ‘corona’. En ik vraag me af wat ik daar nou van moet denken.

Sommige mensen hoor ik zeggen dat het hierna allemaal anders gaat worden. Dat het zelfs beter wordt! Ik ben daar voorzichtig mee. Ik vind het best een overmoedige gedachte, want de wereld wordt niet vanzelf beter. Mensen zijn zelf de oorzaak van veel van wat er nu gebeurt, dus waarom zou nu ineens alles beter worden?

Er wordt gezegd dat we in Nederland nog nooit zo verbonden zijn geweest met elkaar als nu. Dat werd al binnen een week van ‘intelligente lock down’ gezegd. Ik geloof best dat de behoefte aan verbondenheid nu groot is en dat een saamhorig applaus voor de zorg of andere acties even in die behoefte voorzien. Maar de snelheid en gretigheid waarmee van de pandemie een social media-spektakel wordt gemaakt doet me eerder denken aan een collectieve copingstrategie dan aan een serieuze poging van de wereld een betere plaats te maken.

Ik hoor sommige mensen zeggen dat dit een fantastische kans is om nu eindelijk het onderwijs te gaan digitaliseren. Er wordt bijna nooit bij gezegd waarom dat dan zo goed is. Het is gewoon goed. Punt. Maar wanneer is het eigenlijk goed? Ik zit momenteel in dertien teams en ik ben veel te veel tijd kwijt met het managen van alle communicatie. Het contact met mijn studenten via videobellen vind ik ook echt minder goed dan IRL, ook al zijn er natuurlijk ook best voordelen. Laten we alsjeblieft met elkaar nadenken wat we aan het doen zijn voordat we digitaal onderwijs tot norm verheffen.

Ik probeer maar te accepteren dat dit het leven is. We hebben onszelf al die tijd voorgehouden dat we zelfstandige, autonome individuen zijn die zelf ons eigen geluk ontwerpen. Maar nu komen we erachter dat we veel meer bepaald worden dan dat we zelf bepalen. Als we dit besef tot ons door laten dringen, dan kan het ons misschien helpen iets bescheidener te gaan leven.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.