Blog Okke: Morele ambitie
Blog van OkkeGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Daisy Hofman (34) is kerndocent bij de opleiding technische informatica. Ze schrijft over wat haar als docent aan het hart gaat en bezighoudt.
Ik gedijde goed in quarantaine, vond het heerlijk om even niet zoveel te ‘moeten’ en genoot van de creativiteit en scheppende energie die als een tornado door onderwijsland gaat. De gebeurtenissen in de VS afgelopen week lieten de bubbel waarin ik leefde abrupt knappen.
Ik werd overspoeld door woede, verdriet en vooral door een ontzettend oncomfortabel gevoel. Eerder deze week schreef ik op Instagram hoe ik dat probeer te omarmen door te luisteren, te observeren en te reflecteren. En hoe iedere vraag die ik mezelf stel wordt beantwoord met een nieuwe vraag.
Waarom doe ik wat ik doe? Waarom geef ik les? Wat is the bigger picture, het hogere doel of hoe je het ook wilt noemen? Waarvan ben ik een puzzelstukje in het geheel? Die puzzel die niet compleet is zonder dat ene stukje?
Sociale gelijkheid is een van mijn belangrijkste drives. De weg naar werkelijke sociale gelijkheid begint met educatie, met bewustwording van de rol die racisme speelt in al onze levens.
Hoe waken we ervoor dat het onderwijs wat we nu met de allerbeste bedoelingen aan het vormgeven zijn, niet wordt beïnvloed door geïnstitutionaliseerd racisme en wit privilege? Wat kan ik doen? Wat moet ik doen?
Hoe waken we ervoor dat de termen ‘diversiteit’ en inclusiviteit’ in de visie van de hogeschool niet verzanden in een soort rubric of een afvinklijstje?
Ik heb weinig antwoorden en nog veel meer vragen. Het enige antwoord dat ik wel heb, is dat wegkijken en zwijgen voor mij geen optie is als het gaat om racisme. Daarom sta ik vanmiddag op de Erasmusbrug. Dat kan ik doen. Dat moet ik doen.
Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief. De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Ik snap je gevoel. Ik werd ook misselijk van het filmje , waarin die agent George verstikte en tegelijkertijd vind ik het nu niet de tijd om massaal de straat op te gaan. Met zijn allen de straat op in dergelijke getale, is echt een hele dikke middelvinger naar de zorg en naar mensen die hun geliefden niet kunnen bezoeken, omdat deze hoegenaamd “beschermd” dienen te worden tegen corona, maar blijkbaar wel ten prooi mogen vallen aan eenzaamheid. Dat offfer is door iedereen gebracht en zou in mijn optiek niet doorbroken moeten worden, maar gerespecteerd door niet en masse te demonstreren. Ik werk in het ouderenwelzijn en hoe vaak mijn collega’s geen huilende mensen aan de telefoon krijgen, dat ze het niet meer trekken om in isolatie door te brengen, of dat ze vies worden aangeken op straat, omdat ze toch een boodschapje doen, is meer dan regelmatig. Of neem die ex collega van mij, met twee zoons, die beide een stofwisselingsziekte hebben, ‘s nachts moeten worden beademd, omdat hun lichaam daar de energie niet voor heeft. Die jongens vallen in een extreem hoge risicogroep en dit gezin zit al meer dan tien weken in afzondering. Ik kan je vertellen dat bij al die beelden van demonstrerende mensen, daar de tranen rolden. Niet dat ze het niet begrijpen, niet dat ze de woede van de mensen bagitaliseren. Voor hun is het een decimering van de kans, binnenkort weer naar buiten te kunnen.
We leven in een inventief tijdperk en ik vraag me af: Moeten we wel echt de straat nog op om onze stem te laten horen?
Herkenbaar! Hoe zetten we ons witte privilege om in iets goeds, iets dat zoden aan de dijk zet? Het laat me niet los.
Succes vanmiddag, blijf veilig.
Het is vreselijk wat er in de VS gebeurt. Maar echt: ik vind het zo niet kunnen om in deze periode te gaan demonstreren. De straat op te gaan, dicht bij elkaar in de buurt. Het kan gewoon niet. Punt. Bovenstaande reactie geeft al goed aan waarom. Ik vind het te erg voor woorden om te zien, de beelden van de Dam. Je hebt dan echt lak aan de zorg, de ouderen, de kwetsbare, risicogroepen, aan ons allen. Ga dus niet naar de Erasmusbrug, maar blijf thuis. Dat moet je doen.
Dankjulliewel voor het delen!
Ook ik heb dierbaren binnen de risicogroep die al maanden binnenzitten. En toch geloof ik dat het ene het andere niet uitsluit in deze fase. Protesteren kan, op gepaste afstand en met mondkapje.
Laat ik beginnen met zeggen dat ik het helemaal eens ben met het doel waarvoor gedemonstreerd wordt. Het optreden van de bewuste agenten in de VS was in deze bewust tegen een zwart persoon en dat hoort simpel weg niet. Daarbij vind ik dat het begrip “racisme” weinig betekenis meer heeft. Het is tegenwoordig wel zo dat als een wit persoon iets over een zwart persoon roept het gelijk weg wordt gezet als racisme. Een politie agent kan geen zwart persoon aan houden of het woord “racisme” komt weer om de hoek kijken. Ik kijk bijvoorbeeld heel graag naar Veronica Inside. Als daar een mening wordt gegeven over problemen bij clubs met veel moslim jongens door Derksen staat het hele land weer op z’n kop terwijl alleen de feiten worden genoemd.
Dan kom ik op het puntje demonstreren. Wat ik al zei ben ik het helemaal eens met het doel waarvoor er gedemonstreerd wordt. Wat wel vergeten wordt is dat corona nog niet weg is. Bij de demonstratie in Amsterdam had natuurlijk altijd ingegrepen moeten worden. Een demonstratie voor het overlijden van 1 man in de VS kan nu wel leiden tot duizenden in Nederland door die demonstratie. De demonstranten kunnen met hun actie verantwoordelijk zijn voor de eventuele doden die door corona kunnen gaan vallen. Wat de agenten in de VS gedaan hebben hoort absoluut niet en daar moet ook tegen op getreden worden maar dit geld ook voor deze demonstrerende mensen. Als blijkt dat door deze demonstratie een nieuwe golf aan corona patiënten komt hoop ik wel dat de mensen die er niet waren voorrang krijgen in het ziekenhuis en op de IC.
Gister bij BEAU zat advocaat Knoops. Omdat het recht op demonstreren een vrij recht is en in de grondwet is vastgelegd kwam ook de vraag hoe er gehandeld had moeten worden in Amsterdam. Meneer Knoops legde uit dat zowel het recht tot demonstratie als volksgezondheid in de grond wet staan. Daarna legde hij uit welk recht voorrang zou moeten hebben. Het antwoord was duidelijk: op rechts gebied heeft de volksgezondheid voorrang op dat van demonstreren. Kortom mevrouw Halsema heeft alles fout gedaan wat ze fout kon doen.
In normale tijden zou iedereen het eens zijn als mensen massaal gaan demonstreren. Alleen we leven eventjes niet in een normale tijd. Voordat je gaat demonstreren hoop ik wel dat mensen zich realiseren dat ze mede verantwoordelijk kunnen zijn voor een tweede uitbraak. En dan vraag ik me af, ben je als demonstrant nou echt veel beter dan die agenten in de VS als je medeverantwoordelijk ben voor alle doden die kunnen ontstaan omdat jij zo nodig moet demonstreren?
Persoonlijk vind ik mondkapjes een farce. Men is er nog steeds niet uit of het werkt en ik heb zelf sterk de indruk, dat die regel eerder is ingesteld om mensen gerust te stellen, dan dat het daadwerkelijk ECHT beschdermd. En ja, het een hoeft het ander niet uit te sluiten, daarom ook mijn vraag: Is het in deze technocratie nog nodig om fysiek de straat op te gaan, om ergens je ongenoegen over te uiten? Ik denk zelf van niet.
Hartstikke goed dat je kan demonstreren, en ook goed dat wij een burgemeester hebben die wél na kan denken en maximaal 80 man toelaat. Waar ik persoonlijk niet goed van wordt is de ”white guilt” sfeer die er wordt gecreëerd. Borden met ”silence=violence” is echt complete onzin. We leven in een wereld waar ieder mens vrij is om te doen en laten wat hij/zij wil. Dus als mensen niet de behoefte voelen om zich hierover uit te spreken, eerst de situatie grondig willen onderzoeken voordat ze een oordeel geven of ze hebben gewoon andere dingen aan hun hoofd, dan worden ze weggezet als ”onderdeel van het probleem”. Ik ben een blanke jongen, en vindt het vreselijk wat er is gebeurd in de VS en snap volledig dat mensen zich hierover uitspreken en vind het goed dat zij van die vrijheid gebruik maken, maar ik ga niet een zwart plaatje op instagram gooien en ik ga ook niet met een bordje op de Erasmusbrug staan, omdat ik simpelweg andere dingen te doen heb. Ben ik dan ”onderdeel van het probleem?”
Even wat dingetjes n.a.v. de comments. Mensen demonstreren in NL niet (alleen) vanwege wat er in de VS is gebeurd, maar vooral tegen het racisme en politiegeweld dichtbij huis. Tegen bv de belastingdienst die openlijk aangeeft etnisch te profileren. Tegen uitspraken als “ga terug naar je eigen land” terwijl je gewoon in het Erasmus MC bent geboren. We willen enkel en alleen hetzelfde behandeld worden als Kees. Ook al heeft je Kabwe. En je kan denken dat dat niet gebeurt, het gebeurt! Of wat dacht je van het artikel wat de afgelopen 24 uur op social media circuleert dat er een wetsvoorstel is ingediend waardoor agenten een lagere straf krijgen als een agent betrokken is bij geweld (met wellicht doodslag als gevolg).
Daarnaast, nee corona is niet opeens weg. Maar er zijn weer versoepelingen die het toestaan om met meer dan (volgens mij) 30 mensen bij elkaar te komen mits er 1,5m afstand wordt gehouden. Als oud-ambtenaar ken ik onze burgemeester goed genoeg om te weten dat hij niet doet wat niet kan. Echter heeft hij voor een nieuwe locatie gezorgd waar er meer ruimte is om 1,5m afstand te bewaren en meer mensen kunnen deelnemen. En ik ben me er ook bewust van dat hij ervoor zal zorgen dat men zich eraan houdt. Ik snap niet waarom een demonstratie een middelvinger is naar de zorg, naar mensen die corona hebben of hebben gehad, naar de risicogroep etc, terwijl massaal naar het strand gaan of het park voor de versoepelingen dat niet is (want men heeft met hemelvaart echt geluk gehad. Want iedereen was strafbaar op dat moment, de versoepelingen waren nog niet ingegaan en je mocht niet met meer mensen dan uit je huishouden bij elkaar zijn. Als politieke partij DENK ook niet was opgekomen voor alle Nederlanders, hadden een heleboel nu een strafblad te pakken. Maar goed, dat is weer een ander verhaal). Kortom, demonstreren is je goed recht in NL. Als het echt niet oke was in coronatijden hadden onze burgervaders daar wel een stokkie voor gestoken. En op locatie demonstreren is één van de vele vormen waarop mensen zich inzetten tegen racisme in Nederland of elders. Check bv de instagram van alien.mag voor andere (online) platformen over dit onderwerp. Vooral voor degene die zich niet comfortabel voelen om door corona aanwezig te zijn bij de demonstratie. Want dat is ieder z’n goed recht. Net zoals de mensen die wel willen gaan, het recht hebben om te gaan (zonder hiervoor veroordeeld te worden en zogezegd schijt hebben aan de zorg).
Misschien tot straks in the crowd Daisy!
p.s. vanaf 1 juni kan ook iedereen testen op corona. Dit betekent dat het beeld wat er nu is over het aantal bestemmingen sowieso hoger wordt en staat dat hoogstwaarschijnlijk los van de demonstratie.
#love
Een artikel van Barack Obama helpt me mijn gedachten een beetje op een rijtje te krijgen:
https://medium.com/@BarackObama/how-to-make-this-moment-the-turning-point-for-real-change-9fa209806067
@Annelies, recent is een meta-analyse verschenen van het beschermende effect van mondkapjes op de verspreiding van SARS, MERS en SARS-COV-2. Link: https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(20)31142-9/fulltext
Mondkapjes lijken wel degelijk enig beschermend effect te bieden maar ze zijn zeker niet zaligmakend. De resultaten zijn veel eenduidiger bij kapjes met een N95 respirator als bij kapjes zonder, inclusief stoffen kapjes die alsnog enige bescherming kunnen bieden. Gepaste afstand houden heeft een veel duidelijker effect, met de meeste winst binnen de eerste meter maar nog steeds signficante verbetering tussen 1 en 2 meter.
Als mensen dus afstand kunnen houden en mondkapjes dragen bij de demonstratie geeft dat een sterke risicovermindering maar mensen moeten niet gaan denken dat de mondkapjes de infectie primair zullen tegenhouden en dit als excuus gebruiken om geen afstand te houden.
Er blijft nog steeds een risico, maar dat is naar de supermarkt gaan ook. In tegenstelling tot evenementen of terrasjes is het verdedigen van gelijke rechten een belangrijk goed. Veel (zo niet alle) van onze menselijke rechten zijn gebaseerd op een fundamentele gelijkwaardigheid van autonoom rationele individuen. Die mensdefinitie is de lens waardoor wij ons leven zin en betekenis geven.
Zonder die zingeving kwijnt een mens weg. Dat is geen overbodige luxe, dat is mentale gezondheid, een menselijk fenomeen bijna zo fundamenteel als voedsel, water en onderdak. En laten we eerlijk zijn, als je risico mag lopen om naar de supermarkt te gaan voor een fles drank of andere luxe-artikelen die je echt niet nodig hebt voor je gezondheid zolang je je maar aan de maatregelen houdt (die in veel supermarkten ook amper haalbaar zijn), lijkt het draconisch om een protest voor mensenrechten te verbieden omdat DAT te risicovol zou zijn. Melany heeft nog een paar andere mooie voorbeelden.
Ik begrijp ook wel dat mensen zich afvragen of dit nu de juiste methode is, met andere mogelijkheden tot protest tot onze beschikking, en dat is een lastige vraag. Een fysieke demonstratie lijkt mij een sterker symbool dan andere vormen zoals petities of social-media campagnes. Het vergt meer van de demonstranten en deze investering van tijd en energie geeft denk ik een sterker signaal af dan het zetten van een handtekening of comment op het Internet.
Ik begrijp volledig dat mensen het belangrijk vinden om ook onder deze omstandigheden te gaan, en ik hoop dat iedereen voorzichtig is en de regels opvolgt. Als het niet gaat met de drukte of chaos, overweeg dan niet te blijven. Geinstitutionaliseerde ongelijkheid is geen strijd die in een dag is gestreden, koester je principes en zet ze continu in.
@Melany,
Ik snap je gevoel, maar denk alsjeblieft niet, dat je de enige bent, die in dit land wordt uitgelsoten, gediscrimineerd of rasistisch bejeged. Als je oud bent, niet de juiste looks hebt, niet slim genoeg voor de standaard van sommige mensen, of, zoals ik, spastisch en slechtziend, dan vallen je ook rijkelijk voorordelen ten deel. Ik kijk mensen niet recht aan. Conclusie: die zal wel dom zijn of verstandelijk beperkt. Er bestaan heel veel uitdrukkingen waar we tegenwoordig terecht aanstoot aan nemen, zoals “moriaantje”, “Negerzoen” etc. Maar ik hoor niemand over “doofSTOM”, “doe niet zo spastisch!” of allehande uitdrukkingen met blind of slechtziend zijn. Dat kan als kwetsend worden ervaren. Voor mijzelf heb ik jaren geleden de overtuiging aangenomen dat er maar een persoon is, die zich LAAT kwetsen: ikzelf. Ik kan anderen niet veranderen, of datgene wat ze zeggen. Ik kan wel kijken, hoe IK me wil verhouden tot deze mensen en hun uitspraken. Mijn leven, heb ik gemerkt, word er niet echt leuker op, als ik hier tijd, aandacht en energie in ga steken. Daarbij vind ik heel veel Social Justice mensen echt niet gezellig, daar ze als een waar prediker proberen anderen te overtuigen van hun gelijk. In mijn optiek werkt overtuigen op die manier niet. Door veel mensen, inclusief mijzelf, wordt het ervaren als drammen. Ik denk dat je veel beter kan zoeken naar metaforische vergelijkingen om mensen het te laten ervaren in een situatie die zij kunnen begrijpen. Eus schreef vanochtend in het AD daar een goede column over: veel racisme, word niet herkend, uit cultureel oogpunt. Pas als je mensen er op wijst, kan er iets veranderen en dan vooral HOE je dat doet. Termen als “wit privilège” kun je mijns inziens beter achterwege laten. Want in mijn geval: Welk privilège? Ik doe als vrijwilliger welzijnswerk en zit afgekeurd thuis, omdat geen werkgever zijn vingers aan mijn “uitvalrisico” wil branden. En zo zijn er duizenden!
Wat ik wil zeggen, doe je ding, maar weet dat discrimintie niet rasgebonden is.
Juist de pandemie heeft ons meer saamhorigheid geleerd. Samen in het zelfde schuitje en samen vechten voor een gezonde samenleving. Hoe krachtig is het dat die les in de praktijk wordt gebracht en dat jongeren samen hun stem laten horen tegen andere ziektes in deze maatschappij: racisme en ongelijkheid. De manifestatie is een dikke middelvinger tegen onderdrukking, tegen ongelijkheid en tegen machtsmisbruik. Tegelijkertijd is het een omhelzing van saamhorigheid, een omarming van de grondwet en een mooi gebaar naar de medemens. Maar nog het meest indrukwekkend is dat onze jongeren laten zien dat ze ergens voor staan. Dat ze strijden tegen maatschappelijk onrecht. Dat voor hen een grens bereikt is, dat stil zijn of wegkijken nu even geen optie is, dat er echt iets moet veranderen om het virus van racisme uit te bannen. Ik vind het hartverwarmend en het stemt mij in iedere geval hoopvol…
@Annelies ik ben me er goed bewust van dat discriminatie niet *alleen* ras gebonden is. Racisme overigens wel. Want daar heb ik het o.a. over in mijn stuk. En als vrouw zijnde weet ik ook dat ras niet de enige reden is waardoor mensen worden uitgesloten, gediscrimineerd of anders worden bejegend. Dus zet ik mij ook in voor de empowerment van de (jonge) vrouw door bv het organiseren van events. Ik heb ervoor gekozen om mij in te zetten voor een aantal thema’s die mij direct raken/waar ik affiniteit mee heb en ben de laatste die zal zeggen dat er geen andere issues zijn waar mensen voor moeten opstaan om een geluid te laten horen. Op welke manier dan ook/een manier die bij hen past. Want eerlijk is eerlijk, als we er niets tegen doen, verandert er ook niets. Dus ook in jou geval brainstorm ik graag samen met jou over hoe jij je zou willen inzetten voor hetgeen waar jij tegenaan loopt en belangrijk vindt. Gisteren is er ook geroepen queer lives mater, disabled lives matter etc. Dus het is allemaal belangrijk. Des te belangrijker is het om op te staan en je erover uit te spreken wanneer iets niet oke is op de manier die bij je past.
p.s. je hebt al een eerste stap gezet door je er op dit platform over uit te spreken
#love
@Melany,
Je ervaringen als vrouw deel ik. Overigens wordt dat wel minder als je ouder wordt 😉
En begrijp me niet verkeerd alsjeblieft, ik snáp dat je idealen hebt en ik begrijp ook dat je die wilt uitdagen. Waar ik op doel, is op de manier waarop. In het geval van bovenstaande demonstratie, vind ik het niet handig in deze tijd. Ik ervaar het echt als een midelvinger naar de zorg, naar mensen in mijn omgeving, die niet naar hun verstandelijke beperkte zoontje kunnen en met hen vele anderen. Het past in mijn mening niet om en masse de straat op te gaan in een tijd waarin we ons moeten houden aan social distance.
Daarnaast ervaar ik vanuit mijn eigen subgroep, om het maar even zo te noemen, een sfeer die ik in heel veel belangengroepen ervaar:’ ze houden maar rekening met me’. En is het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Om zich vervolgens te gaan gedragen als een peuter die een woedeaanval krijgt, omdat mamma het gore lef heeft, het arme kind een gewone blauwe lepel te geven en niet die met Peppa Pig erop.
Ik zal je een voorbeeld geven: ik ken een aantal mensen, die afhankelijk zijn van een geleidehond. Meestal gaat goed en mogen zij keurig, zoals de wet het voorschrijft, met hun hond een eetgelegenheid in. Maar soms weigert een uitbater dat. Om wat voor reden dan ook. Onterecht, want hij is dat verplicht. Maar hoe anticipeer je daar op? Iemand die ik ken, deed het als volgt: Ze ging weg en ging thuis achter haar toetsenbord zitten en recenceerde op Facebook het desbetreffende restaurant de hel in op hun pagina, deelde dat op haar eigen tijdlijn en riep haar vrienden op, het zo veel mogelijk te delen. Wat velen ook deden en ik het dus ook zag verschijnen in mijn feed. En ik dacht: WTF? Ik antwoordde: “Ben je met die restauranthouder het gesprek aan gegaan?”
“Nee”
“Had je dat niet beter eerst kunnen doen en dan misschien op een wat rustiger moment, als je wat meer gekalmeerd bent?”
“Nee. Die lul moet zich aan de wet houden”
“Misschien is ‘die lul’ wel onwijs bang voor honden. Ik vind dat je kinderachtig bezig bent. Ga gewoon eerst het gesprek eens aan en als iemand daarna weigert, kun je het altijd delen, naar de media stappen of een rel gaan schoppen”.
Nou, ik kreeg hel en verdoemmenis over me heen. Waar ik het lef vandaan haalde. Ik snapte niet, hoe moeilijk het leven was met een visuele beperking, totdat ze zich bedacht en zei: “Maar voor jou is het ánders!”. Waarom? Omdat ik weiger mijn zin af te dwingen bij anderen? Omdat ik keuzes maak, die misschien niet voor de hand liggend zijn? Ik geloof niet in slachttofferschap en steeds maar wijzen op wat mis gaat en vooral op wat anderen moeten doen. Er gaan ook heel veel dingen wel goed. “Kijk daar eens naar”, zei ik, “en kom uit die eeuwige slachtofferrol. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk” . Dat laatste kwam me op een block te staan. Het zij zo.
Waarom laten we mensen niet ervaren wat wij ervaren, via een metafoor die zij kunnen herkennen? Waarom gaan we niet eerst het gesprek met elkaar aan? En vooral: waarom kijken we niet ook naar ons eigen aandeel in oorzaak en gevolg. Want dat mis ik vaak.
Hey Annelies, ik vind het echt super dat je hier het gesprek aangaat. Dat is wat mij betreft hoe we vooruitgang boeken, door in gesprek te gaan en te blijven. Op de respectvolle manier waarop dit in de meeste reacties op deze blog gebeurd. Ik heb je reacties gelezen en probeer je te begrijpen, wat lukt. Ik hoor je, ik snap je. Dat we het op veel punten niet met elkaar eens zijn is duidelijk. Dat hoeft ook niet. Ik geloof dat door dit aan te gaan, we beiden groeien.
Ik wil je nog graag mijn visie geven op iets wat je schrijft. Je schrijft:
“Waarom laten we mensen niet ervaren wat wij ervaren, door een metafoor die zij herkennen”
Ik ben het hier hartstochtelijk mee oneens.
Of het nu om een zwarte vrouw, blinde man of moslim gaat. ZIJ hebben niet de verantwoordelijkheid om de ander deelgenoot de moeten maken van hun ervaringen in de hoop dat deze het herkent, snapt en respecteert. Die verantwoordelijkheid ligt geheel bij de ontvanger. Het benoemen van je ervaringen, wat het met je doet om gediscrimineerd te worden is genoeg. Bijvoorbeeld: ik ben woedend!
Dat is genoeg. Ik begrijp niet welke metafoor daarbij bedacht kan worden zodat de ontvanger het beter kan plaatsen in zijn of haar referentiekader. Iedere mens weet wat woede is. Ik vind als ontvanger vragen om een metafoor zodat je het kunt herkennen en plaatsen een voorbeeld van privilege.