Met plezier las ik pas de column van Dan Afrifa op Folia: Ik zoek nieuwe vrienden. Zelf was ik in de eerste helft van mijn ‘dertiger jaren’ ook op zoek naar nieuwe vrienden. Ik pakte het een beetje wetenschappelijk aan door boeken en artikelen over mensen, relaties en psychologie te lezen.

Tijdens je school- en studiejaren breng je veel tijd door met elkaar, hebben de meesten hetzelfde doel (studie afmaken) en zie je elkaar bijna dagelijks. Eenmaal van school af verlies je de belangrijkste factoren om vrienden te maken en te behouden: locatie en tijd. Wie begint met carrière maken, trouwen, huizen kopen en kinderen krijgen heeft minder tijd voor vrienden.

Als jij niet voor die maatschappelijke norm kiest dan moet je misschien op zoek naar nieuwe vrienden die net als jij wél tijd hebben voor vrienden en in vriendschappen willen investeren. Je neigt nu eenmaal vaak naar mensen met wie je veel gemeen hebt: kinderen/geen kinderen, carrière maken/werken om te leven. Of een gedeelde interesse voor reizen, kunst of festivals.

Hoe ouder je wordt, hoe meer je je realiseert dat niet alle vrienden meegaan in alle levensfasen. Moeilijke tijden zullen je laten zien wie je echte vrienden zijn, degenen die niet terugdeinzen als je ziek wordt of een andere traumatische ervaring meemaakt. Jij zal dezelfde proef ook moeten doorstaan voor je vrienden.

Ik heb nu altijd een ‘vriendenvacature’ openstaan, zoals Dan Afrifa het noemt. Ik zoek vrienden die geen superdruk bestaan leiden, die tijd hebben om op korte termijn af te spreken om te gaan lunchen of koffiedrinken. Die graag lezen, maakt niet uit wat, die voorstander zijn van een humaan bestaan voor de minderbedeelden, geloven in wetenschap en rationeel denken. En ook gewoon lekker urenlang kunnen kletsen over een serie op Netflix. Want soms wil een mens gewoon lekker over alles en niks kletsen.

Volg ons op Instagram