Toen ik zeventien jaar geleden in Bergschenhoek kwam wonen, was dat uit noodzaak. Het is niet echt een droomplaats. Rotterdam was gewenst, maar te duur. Bergschenhoek is ook 010, maar verder is het niets. Het is een grote nieuwbouwwijk aan de rand van Rotterdam. Een saai standaarddorp met lelijke rotondes, een veel te duur zwembad en bijna ontelbaar veel basisscholen. Op één van die scholen is nu de pleuris uitgebroken. De ‘Britse variant’ heeft er huisgehouden. En daarom kijkt iedereen nu even naar deze vlek op de kaart van Nederland.

Ons slaapstadje is wakker geschud. Niet door het rondrazende virus, maar door de plotselinge media-aandacht. Ineens zie je de supermarkt waar je dochter achter de kassa zit in het eerste item van het achtuurjournaal. Vanuit het dorp zelf had ik nog helemaal niet meegekregen dat er iets aan de hand was. Ik zit gewoon netjes m’n lockdown uit te zitten. Alles wat ik weet, weet ik via de NOS. Ik weet dat het Capitool in Washington DC is bestormd, ik weet dat Theo Hiddema niet / wel / niet lijstduwer is voor Forum voor Democratie en ik weet dat voor het eerst in de geschiedenis een hele regio wordt getest op COVID-19. Het enige praktische verschil is dat ik voor dat laatste komende week een keertje de deur uit moet.

Het wordt trouwens nog een hele uitdaging om naar buiten te komen. Ik tsundoku namelijk nogal dwangmatig. Ik doe dat al veel langer, maar het is veel erger geworden tijdens de lockdown. Afgelopen zondag ontdekte ik dat er een Japans woord is voor wat ik doe. En als ergens een woord voor bestaat, dan zie je het pas. Tsundoku (spreek uit tsoen: ‘doh-koe) is een handeling waarbij je een boek koopt en het vervolgens ongelezen op een stapel andere ongelezen boeken legt. Ik weet niet heel precies waarom ik dat doe, maar het voelt goed op het moment dat ik een nieuw boek kan toevoegen. Het zijn er echt heel veel aan het worden nu. Er liggen zoveel boeken in mijn vensterbank dat ik bijna niet meer naar buiten kan kijken. En als ik ernaar kijk, dan denk ik: ‘O ja! Daar wilde ik over gaan lezen!’ Mijn oog schiet dan naar de titels die daar nog meer liggen en dan raak ik in de war en weet ik niet waar ik moet beginnen. Dan ontstaat er bij mij een innerlijke lockdown zou je kunnen zeggen.

Uiterlijk en innerlijk vallen zo mooi met elkaar samen, maar dan op een verkeerde manier. Ik worstel om het contact met de echte wereld daarbuiten te behouden. De wereld zonder tussenkomst van beeldscherm of boek. Bestaat die eigenlijk nog wel? Zullen we elkaar daar straks weer zien?

Gelukkig sta ik komend jaar alvast voor vijf hardloopwedstrijden ingeschreven die vorig jaar niet doorgingen. De grootste eind oktober: de Rotterdamse marathon. Ik ga me eerst even laten testen en dan ga ik daar maar eens naartoe werken.

Volg ons op Instagram

Wil je op donderdag (rond lunchtijd) het heetste nieuws van afgelopen week in je mailbox ontvangen? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.