Bob Nieman is docent media en journalistiek en schreef zijn eerste roman: Onschuld – een duistere streek. ‘Je hebt als schrijver altijd wat gemeen met de personages uit je boek. In dit geval is het vooral de liefde voor de stad Barcelona.’

‘Het is spannend om te debuteren. Je hebt er heel lang aan gewerkt en gesleuteld, en dan moet je ineens je kindje loslaten. Je gooit het de wijde wereld in en dan moet je maar afwachten wat mensen ervan vinden. Gelukkig zijn de eerste reacties goed. Ik denk dat het een spannend boek is dat je snel uit hebt. Qua genre en manier van schrijven zit het in de buurt van Dan Brown – al wil ik mezelf daarmee niet vergelijken, hoor.

‘Ik denk dat het een spannend boek is dat je snel uit hebt.’

‘Het hoofdpersonage Alfonso Marès is directeur van Museo Marès in Barcelona. Hij ontdekt onder zijn museum een toegang tot oude watergewelven, wat hem als cultuurliefhebber heel erg interesseert. Tegelijkertijd komt hij in contact met een projectontwikkelaar die ook enorm geïnteresseerd is in die ruimte onder de stad. Alfonso weet alleen niet goed wat die persoon nou precies van plan is. Hij heeft er een slecht gevoel bij, en gaat samen met een bevriende journalist onderzoeken wat zijn motief is.

‘Zijn zoektocht leidt helemaal terug tot het oude Koningshuis van Spanje in de middeleeuwen, en de Jodenvervolging in de 17e-18e eeuw. Het motief van de projectontwikkelaar wordt steeds duidelijker als hij een interessante vrouw ontmoet die hem wederom in verwarring brengt. Het zou ontluikende liefde kunnen zijn, maar ze is ook wel héél erg geïnteresseerd in zijn zoektocht. Alles komt uiteindelijk bij elkaar in een apotheose, maar hoe dat gaat zal ik nog niet verraden.

‘Alles komt uiteindelijk bij elkaar in een apotheose, maar hoe dat gaat zal ik nog niet verraden.’

‘Je hebt als schrijver altijd wat gemeen met de personages uit je boek. In dit geval is het vooral de liefde voor de stad Barcelona die ik deel met Alfonso. Ik kwam daar voor het eerst in mijn studietijd, dat zal rond 1986 zijn geweest, samen met een docent van de school van journalistiek. Dat was zo geweldig. Echt een stad met veel cultuur en een broeiend, bloeiend leven. Die eerste keer heeft de stad mijn hart meteen gestolen.

‘Ik wilde dit boek per se schrijven omdat ik mijn verhaal over Barcelona wilde vertellen. Helemaal aan het begin wilde ik een reisboek maken. Ik wilde de bijzondere plekken in Barcelona op mijn manier beschrijven. Maar op een gegeven moment voelde ik dat het fictie moest worden, een zelfbedacht  verhaal dat zich in Barcelona afspeelt.

‘Ik wilde dit boek per se schrijven omdat ik mijn verhaal over Barcelona wilde vertellen.’

‘Het museum uit het boek bestaat wel echt, en is een heel bijzondere plek voor mij. De stichter van het museum, Frederic Marès, was beeldhouwer, filantroop en wereldreiziger. Tijdens zijn reizen verzamelde hij van alles: van sigarenbandjes tot klokken en foto’s. Die verzameling ligt uitgestald in de bovenste verdieping van zijn museum. Toen ik daar voor het eerst kwam in de jaren tachtig, was dit gedeelte van het museum alleen toegankelijk als je ervan af wist. Je moest er speciaal naar vragen bij een suppoost en dan kon je in je eentje door die woeste verzameling lopen. Dat was magnifiek.

‘In 1992 tijdens was ik tijdens de Olympische Spelen weer in Barcelona, als journalist dit keer, om een verhaal te schrijven over de Spelen en de gigantische ontwikkeling die de stad doormaakte. Ik ben toen aan een kort fictief verhaal begonnen dat aan de grondslag ligt aan dit boek. Dat verhaal is inmiddels wel helemaal veranderd, maar daar is het zaadje wel geplant.

‘En als je te kritisch bent dan schiet het niet op en begin je telkens weer opnieuw.’

‘Lang is het verhaal blijven liggen omdat ik druk was met mijn werk. Ook ben ik nogal kritisch op mezelf. En als je te kritisch bent dan schiet het niet op en begin je telkens weer opnieuw. Het idee bleef al die tijd wel broeien van binnen. En drie jaar geleden, toen ik minder ging werken vanwege een burn-out, kreeg ik op een gegeven moment weer meer ruimte in mijn hoofd om erover na te denken. Ik merkte dat ik een aantal ideeën kreeg voor het plot die me weer heel veel zin gaven om te schrijven. Vanaf dat moment ging het eigenlijk heel snel. Inmiddels ben ik alweer begonnen aan mijn tweede boek. Het zal een soortgelijk boek zijn met veel spanning, geschiedenis en feel good elementen. Het speelt zich af in Den Haag en in de alt-right beweging.

‘Schrijven is voor mij als beeldhouwen. Dat kan je niet zomaar in een keer, je moet het echt leren. Ik heb een aantal schrijfcursussen gedaan, en zo ging ik steeds meer over het schrijven ontdekken. Je leert als het ware onder begeleiding je eigen spoor te vinden. Daarna heb ik zelf ook de opleiding gevolgd tot schrijfdocent, deze rond ik volgende week af. Vanaf dan kan ik ook anderen begeleiden.

‘Mijn filosofie is dat je pas leert schrijven als je het leuk vindt.’

‘Met de opleiding communicatie zijn we nu ook bezig om het schrijfonderwijs creatiever te maken, minder gericht op grammatica. Mijn filosofie is dat je pas leert schrijven als je het leuk vindt. En als je eenmaal lol hebt, dan gaat dat stukje geheugen waar de grammatica zit vanzelf ook wel weer werken. Daarom gaan we nu proberen om het helemaal om te gooien. Volgend jaar ga ik met eerstejaars gedichten, songteksten, en spoken word voordrachten maken. Ik wil dat ze eerst eens zien dat je ook leuke dingen met taal kan doen, de rest komt daarna wel.’

Tekst: Wietse Pottjewijd
Foto: Bob Nieman

Volg ons op Instagram