Blog Sterre: De finish is in zicht maar voelt onbereikbaar
Blog van SterreGepubliceerd: 12 hours ago
| 
|
Serge Feldmann was van 2011 tot 2024 studentendecaan op de HR en is nu senior beleidsadviseur studentenwelzijn. Hij blogt om de wereld een klein beetje te helpen veranderen. Zijn eerdere blogs lees je hier.
Foto: Paul van der Blom
We zijn een eigenwijs en anti-autoritair volkje en we hebben makkelijk en snel kritiek. Of het nu om de gekozen opstelling van de bondscoach gaat of om de maatregelen die de regering afkondigt rond corona. Prima. Gezond ook. Maar de grens waar het respectloos wordt, is nu wel bereikt.
En met de deur in huis: ik erger me er groen en geel aan. Niet alleen aan de studenten en collega’s die en masse geen mondkopje dragen in de school, maar evenzeer aan de geheel ontbrekende handhaving van die regel. En nu we het toch over regels hebben: dat roken alleen buiten de blauwe lijnen is toegestaan. Neder-f*ck-you-dat-maak-ik-zelf-wel-uit-land.
Laatst suggereerde cabaretier Jan-Jaap van der Wal in ‘Dit was het nieuws’ dat het goed zou zijn als we in dit land eens een jaartje een min of meer dictatoriaal regime zouden hebben. Hij bedoelde het niet eens grappig. En ik snap hem. Vrijheid en zelfbeschikking is een groot goed, maar zodra er onwenselijke en voor sommigen levensbedreigende situaties ontstaan, mag die tijdelijk ondergeschikt zijn aan het grotere, collectieve belang.
Maar net zo halfslachtig als onze demissionaire regering – ‘We adviseren 1,5 meter, maar kijk maar wat je doet’ -, is ook zachte heelmeester Hogeschool Rotterdam. Waar je namelijk ook maar aanstipt dat er meer gehandhaafd moet worden, krijg je reacties als: ‘We verwachten dat iedereen elkaar aanspreekt op de regels’. Dat maakt dat ik nu zelf al lopend door de school als een malle links en rechts ‘mondkapje!’ rondslinger. Alsof ik Koreaans spreek.
Het schijnt dat we wel degelijk handhavers hebben op de hogeschool. Ik zie ze zelden. En als ik ze wel zie, spreken ook zij geen studenten aan. Er kan dus maar één conclusie zijn: we zijn met zijn allen helemaal oké met een situatie waarin we ofwel inderdaad een coronacheck gaan doen bij de deur, of weer lekker online gaan en de school sluiten. En daar dan natuurlijk ook weer lekker over zeiken.
Geacht college van bestuur, ik wil met klem vragen: sla eens met een hand op tafel en verdedig een van de eigen gestelde regels binnen de HR, namelijk dat we met respect met elkaar omgaan. En dat als men dit dus niet doet, daar ook iets positief corrigerends tegenover staat. Op de middelbare school kreeg je dan corvee. Noemen we het nu gewoon Karma Yoga: hip en eigentijds. Maar doe iets.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Mooi geschreven en ik begrijp dat wanneer er regels zijn dat die ook gevolgd moeten worden. Het lastige is dat de de overheid in Nederland en daarmee veel bestuursorganen verschillende agenda’s hebben. In de VS, en ik denk in vele landen, hebben ze daarom verschillende veiligheidspartijen die tegen elkaar werken omdat er andere belangen spelen. We zien dit terug op individueel tot aan geopolitiek niveau.
In 2001 werkte ik voor de organisatie iWorld in Malta. Het interessante was dat van de 30 nationaliteiten die we hadden de Nederlanders, de Schotten en de mensen uit Noorwegen en Scandinavië een mening hadden. Ze wilde namelijk het waarom weten!
Waar Nederland helaas heel goed in is geworden is om dit waarom niet uit te leggen of te maskeren. Onze politici en bestuurders zijn gekozen en je zou ze mogen vertrouwen helaas laten ze vaak openlijk zien dat er andere belangen spelen.
Een waarom vraag geeft antwoord op onderliggende drijfveren. Vertrouwen ontstaat door consistent te zijn in je antwoorden en acties. En dit is waar het fout gaat! Dit is waarom mensen anders reageren omdat het vertrouwen weg is of omdat ze niet begrijpen wat het verschil is. En als ik eerlijk ben is veel ook niet logisch.
Wat ik zelf probeer te doen is ‘dat niet te doen waarmee ik iemand anders angst of een naar gevoel geef’ en zolang het niet mijn core aantast kan ik veel mensen tegemoet treden.
Mijn vraag aan jou is welk gevoel of angst zit onder jouw frustratie?
Misschien is een dictatuur wel een goed idee . . . maar bewegen we daar al niet naar toe?
Helemaal gelijk op de PL is het een drama! Collega’s zonder mondkapje, studenten zonder mondkapje. 1,5 meter, uhh dat is toch een advies, dus doen we er niets mee! Dacht dat de werkgever voor een veilige werkplek diende te zorgen!
@Ernst Adriaan: dank voor je reactie. Je stelt mij een concrete vraag, bij deze een concreet antwoord: het gevoel onder deze frustratie is boosheid om het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, saamhorigheid en wederzijds respect. Ik vind ook van alles van de maatregelen en en ik ben ook helemaal prima met mensen die zich niet inenten of die gaan demonstreren e.d. Maar heb het fatsoen om jezelf maar vooral ook anderen te beschermen om alle redenen die we heel goed kennen en dagelijks zien en horen.
Mooi geschreven en zo waar. Op de PL is het een groot drama, mondkapje handhaving?? 1,5 meter afstand, het is toch een advies. Ik dacht dat een werkgever voor een veilige werkplek diende te zorgen.
Amen! Dank je wel Serge.
Ik zie het niet alleen omtrent de coronamaatregelen maar als algehele, beangstigende trend, in ieder geval in de westerse maatschappij. Nederland stond ooit bekend als tolerant land, wat is daar nou nog echt van over? We gunnen elkaar niets meer. Als iets voor onszelf voordelig is, denken we niet meer aan wat het voor een ander kan betekenen. Ik zie in Rotterdam soms mensen hun afval gewoon uit het raam op straat gooien. “Doe je dat thuis ook?” vroeg men vroeger bij onacceptabel gedrag. Ja, dat doen mensen thuis dus ook. En ik ben pas 35 (ik zal dus volgens Serge ook nog opnieuw leren huilen) maar ik klink nu als een ouwe zak. Ja, ik weet heus wel dat “vroeger” kinderen 12 uur per dag in de kolenmijnen moesten werken en een groot deel van de vrouwen stierf bij het ter wereld brengen van nageslacht, maar sommige dingen waren vroeger wel degelijk beter. Solidariteit en tolerantie zijn termen geworden die in mij nostalgie oproepen over een mythische jaren 70 die ik nooit zelf heb meegemaakt. T_T
Dat we teveel alleen aan onszelf denken en te weinig begrip kunnen opbrengen voor de ander, dat is een mes dat aan twee kanten snijdt.
Het geldt niet alleen voor de mensen die moeite hebben met de coronamaatregels. Het geldt ook voor de mensen die zich wel comfortabel aan die regels kunnen houden.
Die laatsten hebben zichzelf alleen het recht toegeëigend te spreken in naam van al wat Gezondheid en Naastenliefde heet.
We denken allemaal te weten hoe het zit, maar ondertussen verliezen we allemaal. We vinden steeds weer nieuwe manieren om elkaar uit te sluiten, hoe ‘inclusief’ we ook zeggen te willen zijn.
Misschien moet onze eerste vraag niet zijn: “waarom heb ik gelijk.”
Een betere vraag is: “waarom heeft de ander misschien (ook) gelijk.”
Al is het een extreem voorstel van Jan_Jaap v.d. Wal om “eens een jaartje een min of meer dictatoriaal regime [te] hebben” bekruipt mij soms wel eens idee dat in tijden van een gezondheidscrisis een verlichte dictatuur wellicht nog niet eens de slechtste optie is. Ik heb in landen geleefd waarvan je zou kunnen zeggen dat er een dictatuur heerste – en ja het leven gaat gewoon door, al heeft het wel wat enge randjes. En vanuit die ervaring kijk ik met verbazing wat voor een losgeslagen zooitje Nederland is, waar individueel genot voorop staat (“ik wil feesten, nu!”) ongeacht de risico’s dat dit vormt voor onze collectieve gezondheid en zorgsystemen. Ik heb de demonstraties, of rellen eigenlijk, op het Malieveld en in Amsterdam dan ook nooit begrepen – mensen die stonden te schreeuwen dat Nederland een dictatuur verworden is – wel… als je echt een keer in een dictatuur hebt geleefd, dan besef je je pas hoe goed we het in Nederland hebben. Maar we verkwanselen het nu vanwege de ikke-ikke-ikke-eerst mentaliteit.
@MC: dank voor je reactie en vooral het perspectief dat jij mee geeft en wat de meesten van ons zich niet eens kunnen voorstellen.
@Corstin: ik begrijp wat je beoogt met wat je schrijft, het is zo’n beetje de ultieme nuance, maar soms is het even heel hard nodig dat er duidelijke keuzes gemaakt worden en dat iedereen zich daar dan even naar voegt: of je het er nu mee eens bent of niet. Maar wel om het grotere, collectieve belang te dienen. Je kunt het nooit goed doen voor iedereen, maar dat is geen reden om niet soms een duidelijke keuze te maken en die ook op te volgen.
@Serge: het gaat mij niet zozeer om de nuance. Het gaat mij om dat collectieve belang. Dat wordt vaak voorgesteld als iets dat heel duidelijk en uniform is. Als je er zo over denkt, dan is het inderdaad onbegrijpelijk waarom mensen zich nirt gewoon even voegen in naam van dat belang.
Maar in werkelijkheid is dat collectieve belang niet zo duidelijk, zeker niet in deze moeilijke, nieuwe, verwarrende tijd.
En het collectieve belang is niet uniform, maar veelzijdig. In naam van de Bestrijding van Het Virus worden die andere – ook collectieve belangen – wegggedrukt of genegeerd.
Zoals het belang van naar elkaar luisteren, gelijkwaardigheid en vrijheid.
Die laatste zijn waarden die in een dictatuur inderdaad het onderspit delven.
Ik vind het zorgwekkend dat in deze tijd de dictatuur als voorbeeld wordt voorgesteld van hoe het beter kan en dat we ‘de enge randjes’ dan misschien maar voor lief moeten nemen.
Misschien is dat niet wat MC bedoelde, maar ik maak me er zorgen om dat dit wel geïmpliceerd wordt.
@Corstin: ik hoop dat je begrijpt dat ik welke vorm van dictatuur ook absoluut niet voorsta, laat staan verheerlijk. Deze situatie is er een van uitersten. En uiteindelijk raken die elkaar ook aan het einde van het spectrum. De vraag is wat mij betreft: kunnen we zowel onze vrijheid behouden (een eigen mening, visie e.d. mogen uiten, demonstreren, etc.) terwijl we ook met elkaar een respectvol commitment hebben om de wel de geldende regels te volgen. Zoals we ook afspreken om 100 te rijden of ik het er nu wel of niet mee eens ben. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.