‘Mensen zijn belangrijk genoeg om een hoofdletter te krijgen maar water, gras en lucht niet?’
Onderzoeker en co-cursusleider graphic design, ginger ‘all-lower-case’ coons, legt uit waarom ze haar naam zonder hoofdletters schrijft. ‘Ik merk vooral dat mensen die om woorden geven zoals mijn uitgever, redacteuren en studenten, mijn keuze respecteren en geïnteresseerd zijn in mijn reden.’
‘Ik was als student een beetje een hippie, het stoorde me dat ik met mijn naam een speciale status had in taal terwijl ik andere zaken veel belangrijker vond dan mezelf. Mensen zijn belangrijk genoeg om een hoofdletter te krijgen maar water, gras en lucht niet? Ik vond het maar raar dat de belangrijkste dingen in het leven geen hoofdletter kregen. Ik was twintig en had er toen de woorden nog niet voor, maar ik zou het nu antropocentrisch noemen: de idee dat de mens van alles het belangrijkst is.
‘Ik werd aan het denken gezet toen ik op de universiteit Duits ging studeren. Ik ben met Engels opgegroeid en op school werd Frans gesproken; beide talen gaan hetzelfde om met het gebruik van hoofdletters. In het Duits is dit totaal anders, zelfstandige naamwoorden worden bijvoorbeeld ook met hoofdletters geschreven. Daar zat iets. Blijkbaar was het hoofdlettergebruik niet iets universeels, en dat gaf mij het gevoel dat ik kon afwijken van de manier die mij was aangeleerd. We zijn onze namen als eigennamen gaan beschouwen (officiële namen die bijvoorbeeld verwijzen naar plaatsnamen etc., red.) maar dat hoeft dus niet.
‘Omdat de boodschap anders niet overkomt onderteken ik mijn e-mails met ginger “all-lower-case” coons.’
‘Het is wel een enorm gedoe als je besluit je naam zonder hoofdletters te schrijven. Neem het mailsysteem van de hogeschool bijvoorbeeld: het duurde twee maanden om een alias te krijgen voor mijn e-mailadres – mijn officiële naam is erg lang en gebruik ik alleen voor bankzaken – en mijn naam zonder hoofdletters weergeven bleek onmogelijk. Technologie legt ons op die manier normen op. Omdat de boodschap anders niet overkomt onderteken ik mijn e-mails met ginger “all-lower-case” coons. Ik merk vooral dat mensen die om woorden geven zoals mijn uitgever, redacteuren en studenten, mijn keuze respecteren en geïnteresseerd zijn in mijn reden.
‘Ik heb wel het idee dat er tegenwoordig wel meer ruimte is om jezelf anders te presenteren dan vroeger. Ik werd altijd gezien als een soort weirdo. Ik ben twintig jaar vegan, schrijf mijn naam op een gekke manier en sinds mijn veertiende heb ik een funky kapsel — allemaal dingen die afwijken van de norm en die nu meer worden geaccepteerd. Het is tegenwoordig veel makkelijker om op zijn minst een beetje buiten de mainstream te vallen, dat vind ik wel een goede ontwikkeling.
‘Ik denk dat het belangrijk is dat mensen in staat zijn om de structuren te herkennen waar ze deel van uitmaken.’
‘Het is ook niet mijn bedoeling om anderen te overtuigen van mijn manier, het gaat mij in bredere zin vooral om het zichtbaar maken van structuren. Ik denk dat het belangrijk is dat mensen in staat zijn om de structuren te herkennen waar ze deel van uitmaken, en dat ze in staat zijn om er kritisch naar te kijken. Op dit moment lijkt de gewoonte te bestaan om de resultaten van die structuren te bekritiseren zonder te begrijpen waarom iets is zoals het is. Dat is denk ik heel problematisch. Wat ik wil is dat mensen in staat zijn om te zien waardoor gevolgen worden veroorzaakt, in plaats van alleen kritisch zijn op die gevolgen.
‘Voor studenten is het bijvoorbeeld goed om de structuur te begrijpen waarin de kwaliteit van hun werk wordt beoordeeld. Het kan frustrerend voor hen zijn om te moeten dealen met een beoordeling die zij als arbitrair ervaren, zeker op een kunstacademie. Mijn advies is daarom altijd: zorg eerst dat je begrijpt wat er van je wordt gevraagd, voldoe daaraan, en maak vervolgens gebruik van de ruimte die overblijft. Daarmee kun je spelen.
‘Voor studenten is het bijvoorbeeld goed om de structuur te begrijpen waarin de kwaliteit van hun werk wordt beoordeeld.’
‘Uiteindelijk zijn dit soort structuren wel nodig. Jo Freeman schreef in de jaren zeventig het geweldige essay The Tyranny of Structurelessness. In die tijd kwamen vrouwen van women’s liberation movement (WLM) bij elkaar om te discussiëren en bewustzijn te creëren over het feminisme. Ze probeerden deze sessie te houden zonder hiërarchie of enige vorm van controle over mensen, structuurloos dus. Maar door expliciet geen regels te hebben ontstonden er alsnog impliciete regels, constateerde Freeman. Een structuur waarin mensen met het meeste sociaal en cultureel kapitaal, de overhand krijgen en aan de top komen. Daarom is het volgens haar beter om een duidelijke, begrijpelijke democratische structuur te hebben waarbij verantwoording afgelegd moet worden. Dit vergroot namelijk de kans dat iedereen gelijk behandeld wordt.
‘Er is een geweldig boek geschreven over dit onderwerp: Sorting Things Out, van Geoffrey C. Bowker en Susan Leigh Star. Het gaat over classificatie en hoe we beslissingen nemen over wat is wat en wie die beslissingen neemt. Het is misschien een beetje academisch maar extreem het lezen waard!’
Tekst en foto: Wietse Pottjewijd
Een heel interessant verhaal om te lezen. Ik ben gefascineerd door de gebeurtenissen die deze student heeft moeten ervaren tot waar ze nu is. Ik vind echter de boodschap van de schrijver niet bepaald overkomen, wat wilt hij met dit artikel bereiken?
Ik vind het ook wel apart dat hij de IT-afdeling extra werk heeft geleverd om iets kleins als een hoofdletter te veranderen. Ik heb werkervaring in de IT-afdeling en de medewerkers hebben het elke dag behoorlijk druk.
Ik vraag me af welke richting we nemen in de toekomst. De jeugd van tegenwoordig dwaalt af en de samenleving houdt zich bezig met onbelangrijke onderwerpen. We zijn liever bezig met LGBTQ, grensoverschrijdend gedrag en zwarte piet dan andere onderwerpen als corruptie, economie en defensie.
Iedereen kan een steentje bijdragen aan een betere toekomst van de samenleving. Ik hoop in ieder geval dat de schrijver een beetje voldoening heeft gekregen na het behaald hebben van zijn doelen.
@John,
Deze rubriek hoeft niet iets te bereiken, het zijn gewoon verhalen over personen binnen de Hogeschool.
Als ik het artikel goed lees heeft het niet bij de IT afdeling werk opgeleverd om hoofdletters te veranderen, emailadressen zijn immers niet hoofdlettergevoelig. De zin, zoals ik die lees, impliceert dat haar naam zodanig complex is dat deze zonder hoofdletters moeilijk lees- en schrijfbaar is. Wat tijd gekost heeft is het aanmaken van een alias waarnaar gemaild kan worden, zodat ze het in haar inbox krijgt.
Als laatste een vraag, waar baseer je de notie op dat onderwerpen als identiteit en moraliteit onbelangrijke onderwerpen zijn?
Mooi geschreven, structuur mist er wel een beetje in vind ik. En ik snap tevens het punt ook niet, voortaan gewoon met CAPSLOCK AAN SCHRIJVEN EN HET PROBLEEM IS OPGELOST?
Ik snap wel waar @John vandaan komt. Ik merk zelf ook dat de huidige samenleving zwaar achteruit aan het gaan is op het gebied van relevante algemene kennis waardoor de kwaliteit van o.a. debatten ook onder lijdt. Vind het persoonlijk wel erg jammer dat je zelfs op een plek als de 2e kamer wordt uitgejouwd als je je niet verlaagt tot het denklevel van de rest van de kamer.
Teveel televisie kijken of sociale media in plaats van boeken lezen? desinformatie? je eerste 13 jaar school ben je bezig met het instampen van stof waarvan je 90% nooit meer gebruikt en dat terwijl je eerste jaren juist de jaren zijn waarin je brein zo goed werkt? allemaal factoren waarvan ik denk dat ze bij hebben gedragen aan de achteruitgangen van de afgelopen decennia. Wie weet, we zullen zien wat de toekomst brengt.
*Disclaimer*
Al mijn reacties op de website van Profielen horen met een korreltje zout genomen te worden. Na zelfreflectie besef ik dat de manier van mijn reacties veelal op de één of andere manier niet overeenkomen met mijn eigen geloofsovertuigingen en principes. Ik zou ze graag willen laten verwijderen maar helaas is één van de regels van de Profielen website dat reacties niet verwijderd mogen worden.
Hierbij zet ik een disclaimer bij iedere artikel waarop ik één of meerdere reacties heb gegeven dat ik hier inmiddels, of niet meer achter sta of vind dat ik het niet op een juiste manier heb overgebracht, dus neem het niet serieus. Mijn excuses aan de personen die ik beledigd of gekwetst heb om wat voor reden dan ook.