Vanochtend ontving de redactie de volgende mail van Maus: “Ik ben vrijdag op Schiphol aangehouden in het kader van Charlie Hebdo omdat ik aan een bepaald profiel voldeed. Stond ik daar samen met vier andere mannen, van dezelfde lengte en ook in het zwart gekleed. Het leek even op een lookalike contest. Of op het ideale moment om een boyband te starten. Tussendoor vertelde ik nog zielig dat ik ook een illustrator ben, maar dat deed ze niets. Zakken legen en je armen en benen spreiden zei een jonge meneer. Na een grondige, maar vooral ongemakkelijke fouillering werd mijn tas opengetrokken en zagen ze het gevaarlijkste wapen ter wereld: een potlood. Pas toen vertrouwden ze me en mocht ik gaan.”

Reden voor Profielen om Maus een paar vragen te stellen.

Maus, what happened?
‘Ik was op weg naar mijn oma en moest op treinstation Schiphol overstappen. Ik had een kwartier overstaptijd en het was slecht weer, dus ik dacht: ik ga even de hal van Schiphol binnen om bij de Bruna naar boekjes te kijken. Ik was net de draaideuren door toen ik twee marechaussees op me af zag stormen. Ze zeiden dat ik mee moest komen en ik zei: “Oké”. Ik vroeg eigenlijk niet eens waarom.’

Weet je inmiddels wel waarom?
‘Ik werd door die twee mannen meegenomen naar een hoek van de hal waar nog achttien andere marechaussees stonden, en vier andere jongens die verdacht veel op mij leken. Toen vroeg ik: “Heeft dit iets te maken met Charlie Hebdo?” Waarop zij zeiden: “Ja, maar meer kunnen we daarover niet zeggen.”’

‘Ik zei toen: “Maar ik ben zelf illustrator!”, waarop een van die mannen zei: “Oké”.’

‘Ik moest m’n zakken leeghalen en zij haalden mijn rugzak leeg. Het meest gênante vond ik dat ik een kam in m’n zak had. Dat moet wel met zo’n Schorem kapsel, maar ja, een kam…’

Het was een iconisch beeld, dat ik die marechaussee met een potlood in z’n handen zag staan.

‘In m’n rugzak zaten m’n tekenspullen. Het was een iconisch beeld, dat ik die marechaussee met een potlood in z’n handen zag staan. Daar kon ik echt de ironie wel van inzien.’

‘Daarna werd ik gefouilleerd, veel steviger dan gebeurt als je door de douane gaat. We hadden heel wat bekijks en dat is natuurlijk niet leuk, maar toch vind ik het goed dat ze zo alert zijn. Ik paste in een of ander profiel en daarom had ik er niet zo veel problemen mee. Ik hoop alleen maar dat ze over een paar weken, als de eerste schrik is weggeëbd, nog steeds zo alert zijn.’

‘Het heeft een minuut of tien geduurd, dus ik heb m’n bus nog gehaald. En toen was ik toch nog op tijd bij mijn oma.’

Dorine van Namen