Blog Corstin: De wereld beweegt
Blog van CorstinGepubliceerd: 2 days ago
| 
|
Een mengeling van oud zweet en vers bier komt de bus inlopen. De geur komt steeds dichterbij. ‘Niet naast mij. Niet naast mij. Alsjeblieft, niet naast mij’, denk ik.
Naast mij is nog wel plek, want mijn tas daar neerzetten als de bus haast vol is, doe ik eigenlijk nooit. Ik weet zelf hoe vervelend dat is. Ik doe mijn ogen dicht, doe net alsof ik slaap. Misschien een goede tactiek? Ik hoor, voel en ruik dat de geur een plekje heeft gevonden. En hoe kan het ook anders, naast mij.
Een reistijd van een uur of twee heeft zo z’n voordelen. Je kan nog even een powernap doen, de puntjes op de i zetten in je verslag óf in alle rust studeren voor de tentamens. Het probleem is dat ik die ‘rust’ niet goed kan vinden. Wanneer ik probeer te studeren in het openbaar vervoer erger ik me aan de kleinste dingen. Maar dan heb ik het ook écht over kleine dingen.
‘Zou je misschien wat minder hard kunnen ademen alsjeblieft?’ zou ik weleens willen vragen. En dan hoop ik dat de persoon in kwestie vriendelijk zegt: ‘Natuurlijk! Mijn excuses.’ Ik zou deze irritatie vrij eenvoudig zelf kunnen oplossen door gewoon oortjes mee te nemen – maar die moet ik dan natuurlijk niet keer op keer vergeten.
Mensen die te dicht tegen je aan komen zitten, ook zoiets. Natuurlijk zijn de stoeltjes niet heel breed en kunnen sommige mensen er daardoor niets aan doen, maar bij anderen lijkt het wel alsof ze het expres doen. Soms schuif ik heel overdreven steeds dichter naar het raam. Helaas pakken de meeste mensen die hint niet op, met een ongemakkelijke busreis als gevolg.
Je doet er niks aan. Als er iemand naast je komt zitten, dan is dat nu eenmaal zo. Maar wat nu als je zelf per ongeluk steeds naast ‘de verkeerde persoon’ gaat zitten. Keer op keer. De hele tentamenweek lang. Mij overkwam het de laatste keer. Op maandag zat ik naast een vrij sterk ruikende puber, op dinsdag naast iemand die sliep (en daardoor steeds met z’n hoofd naar voren klapte en wakker schrok) en op vrijdag naast iemand met een zenuwachtig hondje. Geef toe, dat is ook best knap.
Hoewel ik me in de bus niet echt meer heb kunnen concentreren, ben ik er eenmaal op school aangekomen klaar voor. Mijn plekje in het lokaal zoek ik heel zorgvuldig uit. Die fout maak ik geen twee keer.
De redactie waardeert het als je onder je eigen naam reageert.
Lees hier alle details over onze spelregels.
Vast een feest om naast jou te zitten :’)
Ik begrijp volledig wat je bedoelt, ik erger me ook ongelofelijk aan dit soort situaties. Vooral als er mensen op de maandagmorgen naast je komen zitten met een ochtendadem alsof ze het hele weekend knoflook gegeten hebben.. Of als er iemand op de seconde voor het instappen van de bus nog net even dat laatste trekje van z’n Van Nelle zware shag moet nemen.. Maar goed, vergeet de wat meer obesitas-vormige mensen niet. Deze pikken met gemak rustig 75% van de twee stoelen in. Dan maak je je nog even breed om niet te ver geplet te worden, maar nee hoor…. 250KG stort even neer naast je.
Maar verder leuk artikel.
Ik ben vooral van de trein irritaties. Mensen die bang zijn dat ze geen plek hebben en dus niet de uitstappers voor willen laten gaan. Of tienermeisjes die telefoneren over de vriendin van de tante van de zus van dat ene meisje. Of mannen die denken dat ze heel wat zijn en hun benen zo ver uit elkaar zetten dat ze twee stoelen in de metro bezet houden.. Zoooooveel!!
Leuk & herkenbaar stuk dus!
Vergeet de mensen niet in de trein die rond het inkakmomentje van 4/5 uur even lekker een flinke puntzak friet mayo-pinda met frikandel speciaal naar binnen zitten te werken, en dat je zelf even geen tijd had om nog wat te eten. Of het high-class gepeupel in de 2e klasse die dan even de hele coupé moet laten weten dat ze net van een zeerrrr interessante meeting komen en op tijd thuis zijn voor een goed glas Chardonnay. Of mensen die boos worden als je om hun tas gaat zitten die een lege plek bezet houdt…. lazer dat ding er gewoon af of ik plet al je inhoud met m’n reet.