Lekker cliché, maar ik zeg het toch maar; het is al weer woensdag! Wow wat gaat het toch hard. Morgen vliegen we al weer terug naar Nederland. Voor nu eerst weer een verslagje.
(Heel grappig dit.. ik begin gewoon in het Engels te typen.. wat zo’n weekje al niet met me kan doen 😉 ) Gisteravond zijn we met de staff van Right To Play Gisenyi gaan eten in een dance-restaurant. Inmiddels waren we zo moe van alle indrukken dat het dansen niet echt tot z’n recht kwam. Vestine en Yves waren mee. Uiteraard was onze grote vriendin Hope van Right to Play Kigali er ook bij (zij begeleidde de trip naar Gisenyi). De broer van Hope schoof ook gezellig aan, aangezien hij werkt in Congo. Volgens mij heb ik in mijn vorige blog nog vermeld dat Congo op nog geen kilometer van het hotel was. Die avond was het heel grappig, want ik werd uitgehuwelijkt en gekoppeld aan Yves en aan de zoon van Vestine. Haha… als ik maar in Rwanda zou blijven dan was het goed.. wat een giller!

Alsof je hun moeder bent…
Vanmorgen was het weer zeer vroeg omdat we de terugreis naar Kigali voor de boeg hadden. Onderweg zouden we een weeshuis bezoeken. De wekker ging dus om 10 voor 7! Alle koffers weer in die krappe auto en wij op weg. Op weg naar het weeshuis vertelde Petra nog even tussen neus en lippen door dat het wel eens heftig zou kunnen zijn. En dat bleek ook zo. Al die weeskinderen, in totaal zijn het er 600 in Gisenyi, kijken je aan alsof je hun moeder bent. Onder de weeskinderen waren er ook een aantal met een zichtbare handicap. Man wat zijn die mensen sterk. Ik werd geknuffeld en platgedrukt. Het was heftig daar te lopen en die kinderen te zien. Wat is hun lot.. niemand die het weet … zij zelf ook niet.. Ik werd daar wel even aan het denken gezet.

Iets dringends tussendoor
De verdere reis naar Kigali verliep prima. We hadden haast want er stond een bezoek aan het ministerie van Onderwijs op het programma. Lekker in m’n trainingsbroekkie gingen we op weg. Aangekomen bij de office van Right To Play Kigali bleek de afspraak gecancelled. Er was iets dringends tussendoor gekomen dus we konden niet naar die afspraak. Ik denk dat die man best nuttig was geweest, maar eerlijk gezegd was het voor ons ook wel even fijn om gewoon naar het hotel te gaan en de koffer te droppen, een frisse broek aan te trekken en de gedachten even te laten bezinken.

Perfect promotiemateriaal
’s Middags bezochten we een Craft Center omdat we tijd over hadden voordat we naar de basisschool gingen. Hier werden de nodige souvenirs gekocht en het was natuurlijk wel leuk om te zien. Na het shoppen naar de basisschool. Daar vertelde de schooldirecteur waarom Right To Play zo belangrijk voor hen was. Er waren 2900 kinderen op die school en 48 leraren. Daarvan zijn er 42 getraind door Right To Play; een super hoog aantal! De kinderen gaan hier in shifts naar school. ’s Morgens de ene groep en ’s middags de volgende. Na de discussie hebben we met wat kinderen gespeeld. Vanmiddag was mijn taak om wat perfect promotiemateriaal te maken. Vandaag heb ik dus niet met kinderen gespeeld. Wel hoop ik hiermee thuis wat mensen te kunnen overtuigen 😀

Heupen van de stoelen
Na de school hebben we nog even een Craft Centre bezocht omdat sommigen wat spulletjes misten. Nu is alles binnen en we staan op het punt om met de Kigali-crew te gaan eten. Zij willen graag onze laatste avond feestelijk afsluiten. Vanavond zullen de heupen dus weer van de stoelen moeten, want Fred gaat ook mee; onze danskoning van de swinging-hips.

Toch een foto
Wederom geen foto, want het internet is echt zeer slecht.. BALEN!! Maar ik haal het allemaal met jullie in .. er zijn zo’n 1000 foto’s al genomen denk ik dus dat komt wel goed.. (INMIDDELS TOCH EEN FOTO.. MET EEN KINDJE UIT HET WEESHUIS!)
Hoe gaat het in Nederland? Stom, maar ik heb Nederland echt wel leren waarderen zo nu ik hier ben. Af en toe klagen is goed, maar niet te veel hoor mensen.. het is zo slecht nog niet!

Wederom, een knuffel uit Kigali!

Carola