De derde dag. Het gaat echt heel snel en vandaag is er veel gebeurd. In het Right To Play Office van Gisenyi hebben we vanochtend de staff ontmoet; twee vrouwen (Vestine en Claudine) en twee mannen (Eve en Jean-Pierre). Hier is weer bewust voor gekozen om de vrouwen niet te benadelen. We hebben veel gesproken over de projecten en de verbeterpunten. Daarna hebben we met de staff gedanst op RTP-liedjes; Eve bleek een goede zanger. Hij gaf ons een optreden met een eigen nummer. Zeer bijzonder en ik heb het hele tafereel nog op video!

Overdreven bewegen
We zijn naar een centrum gegaan dat zich richt op jongeren. Ze leiden er jeugd op voor specifieke beroepen. Ook geven ze les in leiderschap en vangen ze weeskinderen op. We schrokken een beetje van de grote aantallen wees- en straatkinderen in Gisenyi. Na het gesprek zijn we in de gymzaal gaan volleyballen en basketballen. Binnen no-time stonden er kinderen om ons heen. Al snel werd ons duidelijk dat deze kinderen zijn. Best vreemd om dan heel enthousiast te roepen of te lachen. We moesten heel overdreven bewegen om hen te laten zien wat we bedoelden.

Busungu, Busungu, Busungu
’s Middag naar een ‘primary school’. Toen we daar aankwamen, was alles nog vrij rustig. Het grote veld voor de klaslokalen was nog leeg. We waren nog maar net uitgestapt of er klonk een fluit; de pauze begon! Dit betekende een INVASIE van kinderen. Wow, dit zag je dus ook wel eens op tv. Alle kinderen hingen aan je en we hoorden alleen maar Busungu, Busungu, Busungu.. (dit betekent blanke/witte in het Afrikaans. Ik hoop overigens dat ik het goed geschreven heb). De kinderen werden door de leiders per klas bij elkaar gehouden en wij waren met spelletjes maar met één klas bezig. We hebben bijvoorbeeld een estafette gedaan en wat gesproken.

Gevoel van dankbaarheid
Opeens begon het keihard te regenen (wat in Afrika wel vaker gebeurt tijdens het regenseizoen) en we gingen onder het afdak van de school schuilen. De kinderen gingen allemaal terug naar hun klaslokaal. Dit was voor ons een mooie kans om eens in die lokalen te kijken. In de eerste was het meteen raak. De meeste kinderen begroetten ons zeer enthousiast, maar een aantal vond het duidelijk vreemd. De leraar liet de kinderen liedjes zingen uit dankbaarheid voor onze komst. Een aantal dansnummers waardoor we met alle kinderen stonden te dansen. Daarna kwam er een christelijk nummer. Dat was zo mooi dat ik met tranen in m’n ogen stond te luisteren. Het gaf me een intens gevoel van dankbaarheid dat ik dit mag doen! Ook in andere klassen werd er voor ons gezongen en wij hebben de kinderen ook wat nummers geleerd: ‘Hoofd Schouders Knie en Teen’ en ‘Doe een stapje naar voren’. Wat een enthousiasme! Toen wij weggingen, renden de kinderen letterlijk achter de auto aan. Bij bijna elke activiteit gebeurt dit maar ik was het nog vergeten te melden.

Lijk in het water
Onderweg naar de volgende activiteit kwamen we wat schokkends tegen. Tijdens onze trip zagen we veel mensen langs het water staan te kijken. Al gauw bleek er iets verschrikkelijks gebeurd te zijn, want er lag een lijk in het water. Het was een ontzettend akelig gezicht. Dat beeld bleef ook nog wel een tijdje hangen. In de auto was namelijk muisstil en iedereen zat met z’n gedachten ergens anders. Het was dan ook maar goed dat we snel bij de tweede locatie kwamen. Alle kinderen stonden ons lachend toe te zwaaien en dit was heel fijn. We vergaten het lijk dus vrij snel. De groep stond weer op ons te wachten en wij konden meteen meedoen. Hier stond HIV-Aids weer centraal. Barbara en Femke gaven nog een clinic en dit sloeg goed aan.

Vast tussen bambi-oogjes
Weer een fluit en ja hoor, weer een invasie. Dit keer was ik gewoon de sjaak want als ik mij een meter wilde verplaatsen, kostte dat enorm veel moeite; ik stond letterlijk vast tussen allemaal bambi-oogjes van kleine schattige kindertjes. De groep van de clinic startte in een lokaal een discussie. Maar voor ik bij het lokaal was… man man, dat was nog wel een actie! Alle kinderen mee, maar die mochten dus niet naar binnen. Voor hen jammer wat we hadden wat belangrijks te bespreken met de kinderen van de clinic. We stelden onszelf voor en daarna mochten kinderen vragen stellen. Hartstikke leuk natuurlijk! Daarna mochten wij hen vragen stellen. Een van de vragen was: Wat betekent sport voor jou? Femke en Barbara gaven nog een mooi betoog over normen en waarden binnen sport, waarom sport belangrijk was en wat sport met je kan doen. De kinderen waren zo geïnteresseerd en zaten ademloos te luisteren. Hoeveel respect kinderen voor ons hebben is echt ongelooflijk. Prachtig om te zien. Daarbij hebben wij ook veel respect voor de kinderen en dat komt goed over! Het was echt een van de bijzonderste momenten van die dag. Ik kan het niet zo goed omschrijven, maar dit deed mij echt veel! Dit moet je denk ik gewoon ervaren.

Knuffel vanuit Gisenyi!

Carola