Nadat ik mijn vorige blog had geschreven, zijn we naar Kigali gegaan om daar een hapje te eten. Onze chauffeurs Eric en Fred wilden ons meenemen en wij vonden dat een goed idee. Fred kwam ons ophalen en onderweg zouden wij Eric oppikken. Aangekomen bij Eric, nodigde hij ons uit om zijn huis te bekijken; hij was er duidelijk trots op! En dat mocht ook wel, want hij vertelde dat hij voor zichzelf en zijn twee broertjes zorgde. Deze jongens begroetten ons enthousiast met een knuffel . De grap van deze avond was wel dat Eric ons vroeg of we koffie wilden drinken. Dat wilden we niet. Toen werd er gezegd: ‘dan doen we maar een banaantje!’ Er werd een tros bananen op tafel gelegd en we mochten aanvallen. Die bananen in Rwanda zijn echt lekker. Ze zijn een stuk kleiner, maar zo intens van smaak. Na ons bezoek aan Erics huis, zijn we naar een restaurantje gegaan. Ik bestelde een pizza tropicale (dit is eigenlijk gewoon een pizza hawaï). Deze was heerlijk!

Dansen met het personeel
Ondertussen werd de muziek wat opgevoerd en de heupjes konden niet op de stoelen blijven zitten. Binnen no-time stonden we te dansen op de restaurantvloer. Echt heel gezellig. Vooral Fred kon er wat van en Eric was vooral geconcentreerd op z’n bewegingen. Wat hebben we een lol gehad. Het personeel van het restaurant vond het blijkbaar wel gezellig en kwam ons vragen of wij een drankje van het huis wilden. Er werd door de dames een lekker biertje genuttigd en daarna stonden we weer te dansen. Dit keer kon het personeel niet achterblijven en deed vrolijk mee! Na dit dansje was het tijd om naar huis te gaan.

Sneeuw in Rwanda
In mijn vorige post vertelde ik dat maandag een rare dag zou zijn. Het was in de stad akelig stil. Het leek een beetje op de stilte voor de storm, maar dat was niet het geval. De president heeft gesproken en is officieel aangesteld. Het was wel leuk om op tv te volgen. Helaas was de verbinding regelmatig overbelast waardoor we ook hier in Rwanda sneeuw gezien hebben.

Drinken uit een modderstroom
Na de lunch ging de reis naar Gisenyi, zeer indrukwekkend. We zagen nu echt veel van het land en de verschillen die er zijn. Wat we in Kigali al arm vonden, was niet te vergelijken met het binnenland van Rwanda. Kinderen lopen dwars over de straat en het is levensgevaarlijk. Mensen moeten water halen uit een beek. Nou ja beek, het is gewoon een modderstroom. Dit is voor hen het water waarin zij wassen, poepen, maar dus ook drinken. Onvoorstelbaar. Het is ook bijzonder hoeveel mensen hier fietsen. De fietsen zijn allemaal fel gekleurd en hebben een grote bagagedrager. Ik schrik wel elke keer als we iemand met onze auto inhalen. De afstand tussen de fietser/brommer/voetgangers en de auto is echt heel erg klein. Het schijnt normaal te zijn, maar ik was een beetje bang dat we iemand aan zouden rijden. We reden ook nog met een behoorlijk gangetje over de weg toen we een vrouw midden op de weg zagen lopen. Ze leek levensmoe en te wachten tot iemand haar zou scheppen. Heel bizar om dan gewoon door te rijden.

Beelden uit de Tweede Wereldoorlog
We hebben daarnaast adembenemende natuur gezien. Sommige gebieden hebben het beter voor elkaar dan andere. Wij reden langs een compleet irrigatiesysteem in aanbouw. Hierin merk je dat iedereen die in die gemeenschap leeft, meebouwt aan een beter toekomst. Toch is de armoede goed zichtbaar en ook de kracht van de natuur. Sommige delen van de weg waren compleet weggespoeld of er zaten gaten in. Veel ontwijken en daarbij niet te hard rijden was de beste remedie.
Ook reden we langs een vluchtelingenkamp. Hier kwamen vluchtelingen uit Congo naartoe. Men zit hutjemutje op elkaar en zal daar een tijd moeten leven. Heel vreemd. Het deed me denken aan beelden uit de Tweede Wereldoorlog. Heel raar en schockerend!

Uiteindelijk zijn we drie uur onderweg geweest en dat was best netjes. Als er maar iets tegen had gezeten, hadden we er langer over gedaan. Nu zijn we in het hotel in Gisenyi, een kilometer van Congo. Het hotel ligt aan een meer wat echt mega groot is. Ik hoop morgen wat mooie foto’s te maken en die aan jullie te tonen.

Knuffel vanuit Gisenyi – Rwanda!,

Carola