Zaterdag was de dag dat ik zou gaan parachutespringen en echt het was niet normaal gaaf!! Na wat gezeur en een slechte communicatie, kon ik uiteindelijk mee met de middagspringers. Het enige grappige hieraan was, was dat ik in de wachttijd werd aangesproken door twee hoeren, die even vroegen of ik geen zin had in…. Hmm, nou nee: ik had geen geld op zak en ‘verloren’ tijdens een leuk potje blackjack in Las Vegas, dus ik kon geen kant op (nee nee, bah bah bah)!

Even slikken
Hoe dan ook, om half 12 zat ik met 6 andere gasten en twee meisjes in het busje dat ons naar het kleine vliegveldje zou brengen. We moesten eerst een contract ondertekenen waarbij we ermee akkoord gingen dat niemand verantwoordelijk was voor schade, letsel of zelfs dood. Pff, ik moest even een extra keer slikken voordat ik tekende. Hoe dan ook, ik wilde springen, dus ik had kunnen slikken totdat ik een droge mond had, ik moest wel tekenen! Na een video-instructie moesten we ons springpak aandoen en waren we klaar om te gaan.

Geen tijd om het eng te vinden
Daar zat je dan, op een klein houten bankje in een bijna nog kleiner vliegtuigje… We waren het 4e koppel dat moest springen en tot nu toe nog steeds niet echt zenuwachtig. Luttele seconden later sprong de eerste al en waren wij 15 seconden later aan de beurt. Mijn benen bungelend uit het vliegtuig, mijn blik op ongeloof, ogen wijd open, mond wagenwijd open, fan-tas-tisch! We sprongen en de val was gewoon zo verschrikkelijk gaaf. Je hebt gewoon geen tijd om het eng te vinden, om te denken aan het feit of de parachute wel of niet opengaat. Je staat er niet bij stil, het enige wat je doet is kijken, genieten, proberen te beseffen wat je aan het doen bent en gewoon verschrikkelijk genieten. Na zelf wat gestuurd te hebben, was de landing helemaal perfect en werden we in een busje snel teruggebracht naar het vliegveld. We reden echt meteen weg omdat onze instructeurs weer een volgende sprong moesten maken. De meeste van hen maakten er wel zo’n 10 per dag.. Wat een baan!

Douchen, aankleden, koffers…
Maandag om 3 a.m. gaat de wekker en de reis zit er bijna op. Douche, aankleden, koffers naar beneden sleuren en op naar het vliegveld. Inchecken ging prima en ook douane was rustig… De eerste vlucht was een kleine viereneenhalf uur en op Philly (Philadelphia, red.) moesten we 3 uurtjes wachten voordat we weer naar de volgende gate moesten lopen.

180 dagen Amerika zitten er op
8 uur later en 6 uur tijdsverschil later waren we dan toch eindelijk weer op Nederlandse bodem. We zagen de Nederlandse boerderijen, de Noordzee, de kleine Nederlandse huizen, de kleine Nederlandse snelwegen en de mooie blauwe snelwegborden. Het thuiskomgevoel was er wel, maar het was me maar een raar gevoel. Het voelde wel als thuiskomen maar toch ook erg apart en bizar om te beseffen dat de 180 dagen Amerika erop zitten. Amerika is 6 maanden lang met onwijs veel plezier en gave dingen je nieuwe thuis geweest en op het moment dat je je het helemaal eigen hebt gemaakt, ga je weer weg. Natuurlijk ben ik blij om iedereen weer te zien en natuurlijk ben ik blij om weer terug te zijn maar het blijft toch een beetje raar.

Jip&Janneke champagne
Mijn ouders, zus en dierbare vrienden hebben mij opgehaald en we zijn samen naar huis gegaan met de gouwe ouwe NS. Natuurlijk waren niet al mijn dierbare vrienden er, maar drie van de groep wel. Martijn, Mathijs en Madeleine: Bedankt! Twee andere dames van de groep, die ik toch wel als echt close vriendinnen beschouw, hadden besloten om als verassing ’s middags bij mij thuis langs te komen met een fles heeeerlijke Jip&Janneke champagne en een ‘Welkom thuis’ ballon. Leanne en Elodie hadden zich verstopt in het steegje achter mijn huis en toen ik hen zag stond ik compleet perplex. Geen idee wat ik moest zeggen en geen idee hoe ik me moest gedragen. Na een welverdiende knuffel wist ik dat het echt was en wist ik dat dit met recht twee van mijn beste vriendinnen zijn! Super.

Een echte lifechanger
Ik heb nu vrijwel iedereen weer gezien, een lekker Hollandse bruine boterham met belegen kaas gegeten, een lekkere carpaccio gegeten, een rondje gefietst en ook weer bij mijn werk geweest. Ik heb vandaag zelfs alweer gesport en op het hockeyveld gestaan. Stiekem toch wel lekker om thuis te zijn…….
De komende week/weken staan in het teken van iedereen weer zien en toch wel genieten van het leven en de mensen om me heen. Uitgaan, lekker normaal eten, werken en weer even op gang komen. Dit was het dan. Amerika heeft me zoveel meer gebracht dan wat ik had kunnen hopen, dat het gewoon een echte lifechanger is geweest….

Vaarwel mooi groot onwerkelijk idealistisch gaaf Amerika.

Liefs,

Erik Kleyweg