Al eerder vertelde ik over mijn ervaringen met het openbaar vervoer hier in de suburbs. Het blijft frustrerend en goed opletten, aangezien ik al een aantal keer mijn halte heb gemist. Op mijn reis kom ik per dag twee keer door de plaats Passaic: een niet zo heel erg goede buurt. Een accountant op mijn werk raadt mij dan ook af om daar nog te komen.

Spaans
De busterminal waar ik moet overstappen op een andere bus heeft wat weg van Times Square. Twee diagonale straten lopen naar elkaar toe met op de punt een gebouw met een spandoek. Enige is dat dit gebouw oud en vervallen is en ongeveer tien verdiepingen telt. Verder zijn er in de directe omgeving allerlei winkels waarvan ik van de gevel niet kan aflezen wat het is, omdat Spaans in dit gebied de eerste taal is. Het lijkt alsof deze plaats alle ontwikkelingen aan z'n laars heeft gelapt en onderhoud niet belangrijk is.

Gesleten spijkerbroeken
Zodra ik iedere dag de bus uitstap voel ik de ogen in m'n rug branden. Daar sta ik dan, met m'n nette schoenen, pantalon en overhemd tussen Afro-Amerikanen en Hispanics met oude, gesleten spijkerbroeken en met door de was vervaagde prints op hun t-shirts.

In de verte staren
Bij de busterminal is het goed te zien wie local is en wie buitenstaander. Een local voelt zich duidelijk beter op z'n gemak dan een buitenstaander. Ze hebben een (Spaans) praatje met iemand die ook op de bus wacht of ze staren in de verte. De buitenstaanders echter, schrikken van ieder geluid dat ze horen (autoportier dat dichtslaat, sirenes of harde muziek). Of ze staan, net als ik, in een hoekje tegen een hek aangedrukt om zo een poging te doen minder op te vallen.

Vruchtenlollies
Naast de bushalte staan er sinds ik er kom twee straatverkopers. Eén ervan heeft een koelbox bij zich en verkoopt water en softdrinks (cola etc.). Dit is een man van waarschijnlijk een jaar of 70. Zielig op een kapot kratje zit hij daar. Zodra er een bus aankomt roept hij op z'n hardst iets in het Spaans, dat met gemak door het geluid van de bus wordt overstemd. Een meter verder staat een oudere vrouw vruchtenlollies te maken en te verkopen. Ze schilt mango's, propt er met geweld een stokje in en verpakt het geheel in plastic.

Ik de marketeer
En dat is het moment waarin de marketeer in mij naar boven komt. Om te beginnen zouden de twee kunnen samenwerken en hun inkomsten kunnen delen. Bovendien kunnen ze elkaar zo afwisselen en de inkoopkosten met elkaar delen. Daarnaast is het een goed idee een prijslijst te maken zodat ook de niet-Spaans sprekende kunnen lezen hoeveel iets kost. Verder is een betere zichtbare plek een mogelijkheid om meer te verkopen.

Ongevraagd advies
Misschien dat ik ze probeer te vertellen hoe ze het anders kunnen doen. Of misschien dat ik alleen maar wat koop om zo de lokale economie te steunen. Want zeg nou zelf, zou jij ongevraagd advies van een buitenstaander ter harte nemen?

Kevin