“Het was wel een heel vroege maandagmorgen. Kwart over acht en ongeveer 80% van – wat nu mijn nieuwe klasgenoten blijken – de studenten zat in het lokaal. Het wachten was op een docent of student-assistent die ons maar even moest vertellen wat we konden verwachten het komende jaar.

Dat hele introductieverhaal is niet belangrijk nu.  Het gaat erom hoe nieuwe studenten het lokaal binnenlopen. Hoe ze gaan zitten en wat ze doen tijdens het wachten.
Het was mijn tweede introductie op de Hogeschool Rotterdam. Vorig jaar al een week meegemaakt op de lerarenopleiding. Toen zag ik hetzelfde.

Stil komt een jongen het lokaal binnen, twijfelachtig kijkt hij rond. Niet naar nieuwe gezichten, maar naar een lege tafel waar hij aan kan zitten. Het liefst alleen. Want direct een confrontatie aangaan met nieuwe klasgenoten is eng.

Hij zit en pakt uit zijn broekzak z’n telefoon. Zijn oordoppen haalt hij uit zijn tas. Even later hoor ik iets wat mij doet denken aan Mumford & Sons.

Een andere klasgenoot komt binnen, hij groet. Neemt rustig plaats. Zwijgt. Hij staart wat richting het smartboard. En ook hij pakt uiteindelijk zijn telefoon erbij. Hij schuift iets meer richting het raam, gaat schuin zitten. Maar draait zich niet om om een praatje te maken.

De docente legt wat uit en gaat over tot de kennismaking. Daar zit je dan, voor iemand die je nog niet kent. En vanuit het niets komen de gesprekken. Je kent elkaar in luttele seconden. Het blijft opmerkelijk; het ene moment ken je niemand en het volgende moment weet je al met wie je aan het einde van het collegejaar de kroeg in gaat om hopelijk te vieren dat je je ‘P’ hebt.”

Andrei Vreeling