Wat een topweek! Pfff waar te beginnen. Om te beginnen kwam ik dinsdag op stage en toen vroeg mijn collega of ik in het laatste jaar van mijn studie zit. Dus ik legde haar uit dat ik vier jaar studeer in plaats van drie (zoals alle universitaire opleidingen in Engeland). Maar ken je dat gevoel dat iemand je zoiets vraagt, en je voelt dat het om iets anders gaat? Dus ik vroeg waarom ze me dat vroeg. En toen reageerde ze met iets wat ik totaal niet aan had zien komen! Of ik mee had gekregen dat ze een derde vaste werknemer aan willen nemen voor de educatie-afdeling en dat ze mij wellicht als kandidaat zien. En als ik nog een jaar moet studeren willen ze in de tussentijd wellicht andere stagiaires aannemen totdat ik klaar ben met mijn studie en bereid ben om terug te komen. Uh… BLOOS, BLOOS. Het enige wat ik kon zeggen was: ‘WOW, uhm you really make me blush’. Ze vertelde daarna dat het alle andere afdelingen opgevallen was dat ik zulk goed werk lever. Serieus, ik had dit zo niet aan zien komen, en ik zie dit echt als een ENORM compliment. Ik werk hier nog maar twee maanden en ze vragen dit nu al! Hoe dit zich gaat ontwikkelen, zullen we zien maar nu heb ik dit enorme compliment in mijn zak gestoken en geniet ik er al een week van!

Halve grap
Mijn hele week was dus goed, en donderdagavond vond het Communtiy Leaders Event plaats dat ik met Bella, mijn marketingcollega (en vriendin), georganiseerd had. Het event ging beter dan gepland. We hadden gerekend op maximaal tien bezoekers maar er waren er uiteindelijk twintig! Bij het organiseren heb ik gemerkt dat ik héél perfectionistisch ben. Ik onderschat mijn eigen werk nog weleens. Dus ik zag allemaal kleine dingen tijdens het event die niet helemaal goed waren gegaan, en ik zag verbeterpunten. Toen ik vrijdag op werk kwam zeiden alle collega’s die ik tegenkwam dat Bella en ik het heel goed hadden gedaan en dat het event goed uitgepakt had. But it even got better! Tijdens de evaluatie van het event was de artistiek directeur er ook en zij gaf aan heel tevreden te zijn en zei: ‘Eva, we might need to keep you here and get you out of university.’ Nog meer blozende wangetjes voor Eva! Het was half een grap, maar ook een manier om door te laten schemeren dat ze blij met me zijn.

Stage als opstapje
Ondanks alle complimenten kijk ik er ook echt heel erg naar uit om in januari bij Air-Foundation te beginnen in mijn oude vertrouwde Rotterdam! Maar nu geniet ik nog met volle teugen van Londen. En wie weet kom ik wel terug voor het schrijven van mijn scriptie/minor/master. Who knows what the future brings! Sowieso realiseer ik mij steeds meer dat een stage je een enorm opstapje geeft in een stad voor je netwerk (ook voor na mijn studie).

Niet loslatend Londen
Gister zat ik met een een soya latte en mijn lieve huisgenootje Nathalia in het park en we hadden het over het leven in Londen. Hoe je er continu op gericht bent dat je op een bepaald moment deze stad weer verlaat. Maar ook dat wanneer je zulke aanbiedingen krijgt je idee van de stad ineens verandert. Ik heb nu continu in mijn achterhoofd dat ik naar huis ga. En dat ga ik ook, maar stel dat ik over anderhalf jaar terug kom voor een baan. Dan verandert er zoveel, dan wordt deze stad je thuis. Hoe langer ik hier in Londen ben hoe meer ik me voor kan stellen dat ik hier terugkom. Gisteren realiseerde ik mij echt dat ik me hier eigenlijk wel thuis voel. Ik mis mijn huis, mijn vrienden en mijn opleiding maar als ik dat alles mee zou kunnen nemen, zou ik best hier willen blijven wonen. Apart hoe je soms denkt te weten wat je wilt en hoe dat ineens kan veranderen. Vier weken geleden miste ik thuis behoorlijk en kon ik niet wachten weer naar huis te gaan. Maar na drie maanden heb ik een super lieve vriendin ontmoet, Bella, zit ik op een super stage, woon ik in super fijn huis en voelt deze stad steeds meer thuis. Wie had dat nou gedacht? Ik weet nog aan het eind van vorig schooljaar dat Hans, mijn studieloopbaancoach zei, ‘Eva, wees er op voorbereid dat Londen een stad is die je ineens kan grijpen en niet meer loslaat.’ Ik begrijp nu geloof ik wat hij bedoelde…

Eva van Breugel