“Soms wordt er aan ons gevraagd hoe we het steeds voor elkaar weten te krijgen om een taxi te bellen, eten te bestellen en ook nog een fatsoenlijk praatje te maken met de Security guy. Terwijl we amper Spaans spreken! Ik weet het zelf ook eigenlijk niet, wel probeer ik met taxidrivers en de security guy een gesprek aan te gaan om juist mijn Spaans op te krikken, er is geen snellere leerweg lijkt me.

Nu we het toch over Spaans hebben: Nadine en ik zijn vorige week dus begonnen met de lessen! Iedere dag, except for wednesday, hebben we na de lunch een uur Spaanse les, vier uur per week dus. Ik vind het toe nu toe echt super leuk en je merkt echt dat je iedere dag vooruit gaat. We hebben les van Garret, een gepensioneerde Ier die al zo’n 35 jaar in Santa Cruz woont. Een heel relaxte vent die het ook echt goed uitlegt! Zou toch wat zijn als ik over een maandje in het Spaans een meisje kan aanspreken in de bar, want dat gaat nu nog redelijk met handen en voeten, haha!

Over het rijden in taxi’s: ik blijf me iedere keer weer verbazen over het verkeer. Dat we hier nog geen één ongeluk hebben gezien mag dan ook wel als een klein wondertje worden beschouwd. Wat een avontuur in die taxi’s, ik vind het prachtig. Afgelopen zomer heb ik nog over de Franse Perifirique gereden en dacht toen dat dat een gekkenhuis was. Haha! De Fransen rijden in vergelijking met Bolivianen eigenlijk als koningen. Als je hier kan rijden, kan je dat overal ter wereld wel. Ik denk dat er hier meer claxons worden versleten dan remschijven. Bij iedere APK moet er waarschijnlijk een nieuwe in…”

Steven Boon