Met Nadine en Fernando ben ik een lang weekendje naar Sucre en Potosí geweest. Dit was uiteraard onwijs gaaf. Sucre is de hoofdstad van Bolivia en ook een hele leuke studentenstad. Het goudgele gerstenat vloeide ook hier dus weer rijkelijk en dat smaakte weer meer dan goed. Leuk in Bolivia is dat iedere stad z’n eigen biermerk heeft. Het bier uit La Paz heet Paceña, het bier uit Santa Cruz heet Cruceña en het bier uit Sucre, u kunt het waarschijnlijk zelf al invullen: Sureña! Aan creativiteit geen gebrek hier zullen we maar zeggen.

Minivakantie
In Sucre hebben we veel mooie dingen gezien, lekker gegeten en gewoon genoten van de ‘minivakantie’. Zondag zijn we met de taxi van Sucre naar Potosí gegaan, ongeveer 150 km en dat dwars door het prachtige Andesgebergte. Het stadje Potosí is niet mooi of gezellig en wat redelijk triest is, het is een van de armste steden van Bolivia. En dan te bedenken dat het een paar honderd jaar geleden één van de rijkste was van Zuid-Amerika. Dat kwam door de vele zilvermijnen die er te vinden zijn, maar die inmiddels al lang leeg geplunderd zijn door de Spanjaarden waardoor veel mijnwerkers inmiddels zijn verhuisd.

Cocabladeren en alcohol
Maandagochtend zijn we zelf de mijnen in gegaan. Na onszelf in een volledig mijnwerkersuniform te hebben gehesen en de nodige cocabladeren, sigaretten en alcohol voor onze amigos te hebben ingeslagen waren we er klaar voor. De mijn vond ik echt heel gaaf en was heel indrukwekkend. In de mijn spraken we ook met de mannen die daar dag in dag uit keihard staan te bikken voor een paar centen. Voor mij is dit niet te begrijpen dat die gasten daar iedere dag aan het werk zijn in de meest bizarre omstandigheden. Ze houden zichzelf in leven door pure alcohol te drinken en cocabladeren te kauwen. Uiteraard ontkwamen ook wij niet aan deze traditie en liepen we door de gangen van de ‘Cerro Rico’ met een lekker balletje coca in de wang en 5 shotjes in de mik.

Na de prachtige rit terug door de heuvels van de Andes was er nog één laatste avond in Sucre alvorens we weer met de vliegende kist terug vlogen naar Santa Cruz. Dinsdagmiddag moest er immers weer gewoon gewerkt worden.

Voetbal kijken onder werktijd
Over werk gesproken: laat ik ook eens iets vertellen over stage, daar ben ik hier tenslotte voor. De stageopdracht zelf verloopt eigenlijk steeds soepeler en het handboek begint steeds meer vorm te krijgen. De werksfeer bij CADEX is nog steeds onverminderd goed en ik kan steeds meer mee lachen wanneer Rafael of Luigo iets in het Spaans vertelt. Wat ik echt prachtig vind aan dit land is dat er iedere dag minstens 3 à 4 dingen gebeuren waar ik met mijn gezonde Nederlandse verstand gewoon niet bij kan. Inmiddels heb ik zoveel meegemaakt dat ik van de meeste dingen niet eens meer raar op kijk. Afgelopen vrijdag bijvoorbeeld voetbalde Nederland tegen Andorra. Plaatselijke tijd hier was 14.30 uur en de tv op ons kantoor ging uiteraard aan om geen minuut van de wedstrijd te missen. Daarna nog Bolivia – Peru gekeken en ook de vrijdagmiddag zat er weer op. Het mooie is ook dat het volume op 80 staat. Dus wanneer er bijna wordt gescoord, staat  ongeveer het personeel al om mijn bureautje mee te  kijken. De tv staat namelijk achter mij op een kast. Er hing eerst een flatscreen maar dat vond de chef toch ff te gek worden, toch wel.

‘Ik zie het wel’
Ik moet zeggen dat je er soms ook wel moe van wordt dat altijd alles hier anders loopt dan gepland en dat je eigenlijk nergens vanuit kan gaan. Dit zie je overal in terug, het zit gewoon in de cultuur. Voor mij is dat wel een eyeopener, en je gaat zelf ook een houding krijgen van ‘ik zie het wel’. En: als het vandaag niet gebeurt, achja, dan vast morgen of overmorgen.

Aan de andere kant kunnen Bolivianen ook veel leren van onze manier van leven en de wijze waarop wij dingen aanpakken. Dit proberen we ook zeker terug te laten komen in het handboek, het moet ook vooral een adviserend stuk worden waarmee het managementteam nieuwe inzichten krijgt om problemen op te lossen en dingen anders aan te pakken.

Onderhandelen met de politie
Leuk om te melden is ook dat we gisteravond nadat we uit eten waren geweest, zijn aangehouden door de politie. Eerst dachten we dat het weer jongens waren die Nadine wel zagen zitten, dat gebeurt hier namelijk nogal eens als we in de taxi zitten. Toen ze met een zaklamp naar binnen schenen en de taxi klem werd gereden moesten we wel stoppen. Je moet hier altijd uitkijken met zulke dingen omdat je nooit weet of het echte politie is, maar gelukkig was dat nu wel het geval. Onze Boliviaanse vriend Andrés was er bij; hij kon de nodige onderhandelingen voeren met de blauwpetten. Nadat ze met ons mee gingen naar het appartement en wij ons paspoort moesten laten zien, wilden ze ons eigenlijk meenemen ter controle. Na weer een kwartier onderhandelen en gelukkig slechts 50 Bolivianos lichter, mochten we gaan en konden de blauwpetten weer een lekker biertje drinken met z’n vieren, zo gaat dat tenslotte hier.

Het zijn de charmes van Bolivia zullen we maar zeggen…

Tot snel,
Steven Boon