Wanneer zit een mens onafgebroken 21 uur in een stoel, in de wolken, met allemaal andere slapende onbekende mensen om zich heen? Alsof er een soort stiekem gepland schoolreisje is geregeld door alle papa’s en mama’s van al deze grote, kleine en verschillende mensen. Alsof iedereen nog even een dutje doet van de spanning. Wat zal het worden dit jaar? Ponypark Slagharen, de diergaarde of toch weer die vertrouwde Efteling… Wie zal het zeggen…

Natuurlijk, ik zit naast de gezelligste persoon van het universum. Een man die de hele reis slaapt en de hele reis niets eet. Daarnaast ligt hij de hele vlucht onder zijn zelfgebouwde tent van kleden en vesten, het is maar net waar je je comfortabel bij voelt. Misschien verafgood ik deze ‘tentenbouwer’ stiekem, want ikzelf heb nog geen seconde m’n ogen dicht gehad. Terwijl we toch echt al ergens boven de woestijn van Teheran zweven.

Tussen de koeien
Nadat mijn fantasie op hol slaat en ik beelden voor me zie van de ‘tentenman’ die als klein kind al tenten bouwde in een weiland van zijn opa tussen de koeien, besluit ik dat het tijd wordt om de stilte te doorbreken. Helaas is de ‘tentenbouwer’ dus duidelijk niet aanspreekbaar. Vandaar dat ik vraag aan de vrouw links van mij waar ze naartoe gaat. Ze heeft al een tijdje lief en bemoedigend naar me zitten glimlachen. Waarschijnlijk straalde ik uit dat ik me niet geheel op mijn gemak voelde met het tentenkamp aan mijn zijde.

De lieve mevrouw vertelt dat ze met haar man onderweg is naar Singapore. Ze reizen de hele wereld over om mensen te helpen die het emotioneel, psychisch of financieel moeilijk hebben. We praten lang en over de meest uiteenlopende onderwerpen. Voordat ik het weet is het ochtend. Bij hun eindbestemming en mijn tussenstop in Singapore loopt het stel met me mee naar de gate voor mijn overstap naar Sydney. Alsof ik er even een papa en mama bij heb. Ik bedank mijn ‘peetouders’ en stap in het vliegtuig voor de laatste 8 uur zitten. Alles voor de onbekende schoolreis!

Hakkenbillend door de Boeing 777
Ik blijk me na al die uren, verrassend genoeg, nog steeds prima te vermaken tijdens het wakker zijn. Het entertainment is ook niet geheel afwezig. Ik word bediend door mooie geisha’s die me om de paar uur warme rolletjes rijst komen brengen, ik praat met een galante man die Frank Sinatra-nummers gaat zingen op een cruiseschip ergens in een baai bij Bali en ik heb vele enveloppen met foto’s en brieven open te maken van vrienden. Op mijn iPhone wacht ook nog een afspeellijst van 3736 uur met voor elke stemming een gewenste deun. Er was nog die herkansing ‘algemene theorie’ die ik nu gezellig kan maken en de lichamelijk beweging en bloedcirculatie dient ook ernstig op peil te blijven dus om het uur zien de medereizigers mij joggend, hakkenbillend (warmingup-oefening waarbij je met je hakken je billen raakt, red.), dansend en springend door de paden van de Boeing 777-200ER gaan. Ik krijg het nog druk.

O ja, en laat ik ook nog even wat tijd nemen om te beseffen dat ik nu toch echt weg ben. Dag Nederland. Dag sneeuw en dag schooltje met je kroketten en Ariana Snacks voor de deur. Dag. Tot over 7 maanden. Aussie here I come!

Sanne Verhoeven