Mijn Canadese oom kent een man die Elvis Presley ooit heeft aangekondigd op Hawaï. Wie hem begroet, is één hand verwijderd van The King.

In het Bilderberg Parkhotel in Rotterdam werkt een man die niet één maar talloze roemrijke rechterhanden heeft geschud. Wie hem een hand geeft, is één hand verwijderd van alle beroemdheden die Rotterdam ooit hebben aangedaan. Denk aan voetballers, tennissers, televisiesterren, muzikanten, kunstenaars, autocoureurs. De man die hen de hand heeft geschud, heet Ton Schobben. Thans is hij chasseur in het hotel, maar veertien jaar lang was hij buitenportier. Hij verwelkomde de gasten, haalde hun koffers uit de auto en liep met hen mee naar de incheckbalie. ‘Ik droeg een prachtig blauw uniform met een hoed’, zegt Ton. ‘In de winter zat daar dan wel een lange onderbroek onder.’

Hij vertelt over de auto van Richard Krajicek die hij moest parkeren. ‘Ik kon niet bij de pedalen’, zegt Ton, ‘en ik wist niet hoe ik de elektrische stoel moest verstellen.’ Uiteindelijk heeft hij de auto liggend de garage binnengereden, terwijl een collega buiten aanwijzingen gaf. ‘Naar rechts, Ton! Naar links, Ton! Naar Rechts!!’ Ton Schobben heeft de Dolly Dots vlak voor hun optreden in Ahoy zien oefenen in de bar en hij heeft het Spaanse elftal zien trainen in de tuin van het hotel. Maar nooit heeft hij een handtekening gevraagd. ‘Behalve aan B.B. King’, bekent Ton. ‘Voor mijn dochter.’

Als chasseur biedt hij ook technische ondersteuning waar nodig is. Dankzij Ton Schobben is het Parkhotel ‘Green Key Goud’ gecertificeerd. ‘Alle 50 watt-lampen zijn vervangen voor 5 watt-lampen’, zegt hij. ‘En ik heb in alle 189 kamers de wc’s aangepast. Bij elke spoelbeurt wordt nu twee liter water bespaard.’

Je zou het niet denken, maar hij is 68 jaar en daarmee de oudste medewerker van het hotel. Toen hij de pensioensgerechtigde leeftijd bereikte, besloot hij te blijven. Niet voltijd, maar parttime; twee dagen in de week. Hij heeft er nooit aan gedacht om te stoppen. ‘Toen ik zestien jaar was, ben ik begonnen met werken’, zegt Ton. ‘Het zit in mijn bloed.’ Ik maak snel een rekensom en kom op 52 arbeidsjaren uit. Ton vertelt dat hij ook twaalf marathons heeft gelopen, waaronder negen keer die van Rotterdam. ‘Je bent zo oud als je je voelt’, zegt hij. Ik vraag of hij niet een beetje overdrijft met zijn werk. Ton schudt zijn hoofd. ‘Je moet het zo zien’, antwoordt hij. ‘Ik ben vijf dagen per week vrij.’

Ernest van der Kwast