Met nog onbeholpen bewegingen springt ze naar van alles, slaat met haar pootjes naar elk draadje wol dat langs komt, slaat meteen haar nagels in bank en gordijnen om daarin omhoog te klimmen, of probeert haar klimpartij op mijn benen uit. Enthousiast klautert ze in dozen. Waarom kittens dat doen begrijp ik niet, maar elke doos waar ze in kunnen komen, is wat een hut is voor kinderen. Die moet ingenomen en tot territorium verklaard worden. Denk ik.

Toch is al die spontane springerigheid niet haar hele wezen. Soms is ze ineens bang. Dan is er plots die aarzeling om ergens op af te springen. Dan kruipt ze achteruit, maar nog altijd met die mogelijkheid om tóch ineens weer enthousiast naar voren te schieten. Als die ontdekkingsdrift maar éven de overhand krijgt, dan slaat ze haar nagels er weer in. Tot het haar echt gaat vervelen, dan valt ze ter plekke neer en gaat slapen.

Ik ben er eens op gaan letten. Het is een voortdurende mengeling van angst en nieuwsgierigheid die haar voortdrijft. Bij onze oudere kat is de angst langzamerhand vervangen door een soort ‘laat-mij-nou-lekker-even-met-rust-alsjeblieft’, maar ook zij wil best nog weleens achter een draadje wol aan. Of mijn pen met kleine tikjes van het bureau afgooien. Ze wil heus nog wel een inspanning verrichten, maar even zo vaak draait ze zich bij datzelfde draadje wol om en loopt rustig weg. IJzige ongeïnteresseerdheid. Haar natuurlijke nieuwsgierigheid wordt afgewisseld met haar even natuurlijke gemakzucht.

Ik vind dat heel verstandig van haar en gelukkig zie ik dat ook in studenten. In hun ogen zie ik oprecht de wens om iets te leren en de even oprechte intentie om zich daarvoor in te spannen. Maar ik zie ook die gemakzucht en de nu-even-niet-houding die evengoed universele eigenschappen zijn. Het draadje wol boeit ze de ene keer absoluut niet, maar een andere keer rennen ze er speels achteraan. Dat gebeurt ook. Soms.

Bart Bijl is docent Nederlands aan de lerarenopleiding Nederlands.