De tijd van alleen maar plezier is helaas (tijdelijk?) over. De laatste twee weken is mijn vrije tijd langzaam maar zeker in beslag genomen door het studeren. Studeren hier is heel anders dan ik gewend ben in Nederland. De colleges volgen is wel vrijwel hetzelfde, drie uur lang naar een docent luisteren en af en toe wat opdrachten maken in de les. Maar hier wordt er ook buiten de lessen om heel veel van je verwacht.

50 tot 100 pagina’s lezen
Waar ik het thuis allemaal redelijk makkelijk kan volhouden met minimale inzet en maximaal resultaat, moet ik nu over naar een normale inzet en hopen op een goed resultaat. Er wordt van je verwacht dat je zo’n 50 tot 100 pagina’s per week doorleest en wat vragen beantwoordt maar dat zit er bij mij toch echt niet in.

Ik heb een beetje rondgevraagd bij andere mensen op de campus en die zeggen allemaal dat niemand alles doet. Het gaat erom dat je de belangrijkste dingen uit de sheets opzoekt in je boek en dat moet dan voldoende zijn. Daar kan ik wel mee leven. Daarnaast zijn ook de essays begonnen. Vandaag heb ik mijn eerste essay geüpload. Door mijn drukke weekend en slechte timemanagement werd het weer last-minute werk. De deadline was vandaag voor 16.30 uur, en ik het gehaald. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Essay schrijven: lastig
Een essay schrijven is lastiger dan ik had verwacht, in een essay moet je namelijk heel veel verwijzen naar andere teksten. Dat betekent veel lezen en aantekeningen maken; de voorbereiding kost meer werk dan het daadwerkelijke schrijven. Voor het eerst heb ik een plan op papier gezet voordat ik begon met schrijven. Het is een kwestie van aanpassen en dat kost tijd, kostbare tijd!

De vorige keer schreef ik over een hike die ik ging doen met de Launceston Walking Club. We hebben twee bergen beklommen, mt. Claude en mt. VanDyke. De ochtend begon erg mistig waardoor het uitzicht een beetje tegenviel. Maar tegen het middaguur hadden we het hoogste punt bereikt. Om daar te komen moest je onder een rots kruipen en met een touw omhoog klimmen. Omdat dit redelijk pittig was, ging niet de hele groep mee. Youssef en ik waren de jongste deelnemers. Ik denk dat de gemiddelde leeftijd minimaal rond de 40 zat en de oudste man was rond de 70. Eenmaal boven klaarde het snel op. Gedurende de gehele dag werd het weer steeds beter en daarmee ook het uitzicht. Prachtig!

Poker, drankjes en gezelligheid
Met een aantal gasten van de uni zijn we dit weekend in Hobart geweest. Hobart is met 250.000 inwoners (de helft van de gehele bevolking op Tasmanië) de grootste stad op Tasmanië. We verbleven bij iemand thuis, hij studeerde vorig jaar nog in Launceston. Vrijdagavond hadden we een avond vol kaartspelletjes: Punto Banco en Poker. Na een hele korte nacht zijn we vroeg in de middag opgestaan om nog snel naar de lokale markt te gaan, de ‘Salamanca market’. Het stelde niet superveel voor, maar het schijnt hier een grote markt te zijn. Daarna gingen we naar mt. Wellington, een berg met uitzicht over de stad. De avond was weer vol kaartspelletjes, drankjes en gezelligheid om vervolgens met de hele groep de stad in te gaan. Even weer een keer goed stappen, heerlijk! Het uitgaansleven is minder bijzonder dan in Nederland, maar ja ik moet het er de komende tijd toch mee doen.

The next morning… Juist, een kleine kater. Maar niets dat een goed ontbijtje bij de McDonald’s en een aantal glazen water niet kan verhelpen. Daarna was het tijd voor het MONA (Museum for Old and New Art). Iedereen vertelde ons dat het een geweldig museum zou zijn, niet saai zoals de meeste. En ze hadden gelijk, alleen had ik iets heel anders verwacht. Het was een schokkende ervaring om hier rond te lopen. Om je een idee te geven: ze hebben serieus een machine gemaakt die van normaal voedsel poep maakt. Het stinkt er enorm en ik zie er het nut niet van in. Andere bijzondere objecten: een paard (van kunststof) opgehangen aan een stuk touw, een schilderij van een mannenhoofd met een naakt vrouwenlichaam en een stuk zeep van 2 x 3x 1,5 meter.

Kookles = gratis eten
Afgelopen weken heb ik uiteraard ook nog twee keer meegedaan aan de ‘kookles’. Het leren koken stelt niet veel voor maar het is een kwestie van gezelligheid en een gratis maaltijd (ik blijf een student). De kooklessen zijn ook de enige momenten dat ik daadwerkelijk ‘kook’, tot nu toe heb ik elke avond bij het restaurant hier op de campus gegeten. Verder heb ik nog kennis gemaakt met ‘Goon’, de goedkoopste alcohol die hier te krijgen is. Het is een doos van 4 liter wijn en kost 10 dollar (6 euro), maar ’t is niet echt smakelijk.

Ik vermaak mij hier dus prima! De eerstvolgende trip waar ik echt naar uitkijk is die naar een gast die aan de oostkust van Tasmanië woont (aan het strand). Dat gaat in de paasvakantie gebeuren. Er komen in totaal zo’n twaalf personen naartoe. We gaan er pokeren, een kampvuur maken op het strand en vissen op haaien. Een haai op de bbq schijnt namelijk wel goed te smaken…

I’ll keep you updated!

Cheers,
Theo Broekman