Het semester is nu officieel twee weken bezig. Tot nu bevalt het mij wel, de lessen zijn interessant en de docenten vriendelijk. Ik heb besloten om geen bijbaan te zoeken (werken kan altijd nog) en vier vakken te volgen op de uni. Hierdoor heb ik nu op dinsdag tot en met vrijdag les en ben ik alleen op maandag vrij. Op dinsdag heb ik in de middag les en de andere dagen in de ochtend.

Maar een paar Aussies in de les
Er zijn hier zoveel internationale studenten dat we in de meerderheid zijn, er zitten maar een paar ‘Aussies’ bij mij in de lessen. En de Aussies komen uit alle uithoeken van Australië: Darwin, Perth, Sydney, Melbourne, Cairns en ga zo maar door. Gemiddeld zitten er twee of drie ‘locals’ in de les. En met locals bedoel ik mensen uit Tasmanië, want studenten uit Launceston zelf zijn helemaal een zeldzaam verschijnsel. Het is dus geweldig om al die verhalen aan te horen, hoe het leven in al die plaatsen is ten opzichte van Launceston.

Woonblok als valkuil
Het leven op de campus is een genot. Na 3 weken ken ik de meeste mensen in ons blok wel. Ook ben ik al op bezoek geweest in de andere woonblokken, en ik ben eerlijk als ik zeg dat het blok waar ik in zit het leukste is. Het is bij ons één grote ‘Kerslake Hall’ familie, iedereen gaat met iedereen om en je hoeft je nooit te vervelen. Dit is (helaas?) ook één van de valkuilen hier, de afleiding.

Als ik ga ontbijten of lunchen moet ik oppassen dat ik niet uren blijf plakken in de keuken of spontaan mijn plannen omgooi. Iedereen vraagt wat je gaat doen en als de plannen van de ander leuker zijn dan gooi je die van jezelf om. Zo is er bijvoorbeeld elke zondagmiddag, en ook wel eens doordeweeks, voetbal. Met een groep van zo’n 20 man gaan we op een grasveldje achter ons blok voetballen. Als je op woensdagmiddag denkt wat teksten te gaan doorlezen voor een vak, dan krijg je opeens een sms, klopt er iemand op je deur of staat er iemand bij je raam of je mee gaat. Tsja…..probeer daar maar eens nee tegen te zeggen als buiten het zonnetje schijnt. Hetzelfde geldt voor de avonden: een film kijken (ja ook hier downloaden ze films, yeaahhh!) of studeren? Juistem, film kijken dus, hahaha.

De vrouwtjes zijn de baas…onbegrijpelijk
Vorig weekend ben ik met een studentenvereniging naar een wildlife park geweest, mijn eerste uitstapje in Tasmanië. Het was een geweldige ervaring, ik heb walabi’s gezien (kleine kangoeroes), Tasmaanse duivels, wombats en nog een aantal minder bijzondere dieren. We hebben een tour gedaan waarbij van alles over de dieren werd uitgelegd. De Tasmaanse duivels worden gevoerd met een afgehakt been van een ander dier en ze eten alles op, tot en met het kleinste stukje bot. Bah! Het wordt ook al snel duidelijk hoe ze aan hun naam komen: het geluid dat ze produceren is duivels! Een vreselijk gekrijs. En een laatste feitje dat erg verontrustend is: de vrouwtjes zijn de baas over de mannetjes…. onbegrijpelijk. De mannetjes hebben niets in te brengen. Het bezoek eindigde met het voeren van de walabi’s, er stond een grote emmer met voedsel waar iedereen een hand van kon pakken. De beesten zijn zo tam dat ze rustig naar je toe komen, en ze vinden het heerlijk om geaaid te worden.

Baai met walvisbloed
Afgelopen weekend ben ik samen met andere studenten naar Wineglass Bay gegaan. Een prachtig stukje natuur hier in Tasmanië, met één van de mooiste witte stranden ter wereld (zeggen ze). De baai heeft zijn naam gekregen door de walvisvaart van vroeger. De dieren werden naar de baai opgejaagd en afgemaakt en door het bloed leek de baai op een wijnglas gevuld met rode wijn. Hoe mooi de naam ook klinkt, het verhaal erachter maakt het iets minder aantrekkelijk. Maar als je er zelf rondloopt dan denk je daar niet meer aan, het is er werkelijk prachtig. Om er te komen moet je eerst een berg over, drie kilometer bergop…

Eenmaal boven is er een uitkijkpunt waar je goed uitzicht hebt over de hele baai. Dat was de klim meer dan waard. En vervolgens is het rustig naar beneden lopen met het idee dat je lekker een duik kan nemen in de zee. Het was echter een heel korte duik, want het water is erg koud! En ook hier kun je op het strand niet rustig een boterham eten. Waar je in Nederland wordt lastig gevallen door zeemeeuwen, hier zijn het walabi’s. Een vrouwtje met een klein baby’tje in haar buidel!

Iets heel anders: Ik heb meegedaan aan een kookles waar we Pavlova’s moesten maken, een dessert gemaakt van eiwit, suiker (heel veel suiker), en nog wat. Het is best wel grappig om een beetje te prutsen met koken, aanstaande donderdag komt een familie uit Bhutan ons leren hoe we Samosa’s moeten maken. Dat zijn van die driehoekige loempia’s.

Voorbeeldstudent
Deze week hebben een aantal studenten, onder wie ik, een fotoshoot gehad voor de nieuwe accommodatie hier op de campus. Er zijn meer dan 200 nieuwe woningen uit de grond gestampt en daar moet promotie voor gemaakt worden. En dan heb je iemand nodig die eruit ziet als een voorbeeldstudent. Ik dus! Hahaha!

Morgen gaan Youssef en ik een hike doen met de Launceston Walking club, het schijnt een wandeling van ongeveer 6 uur te zijn. Ik ben benieuwd wat ik daarvan ga vinden. Het is morgen een nationale feestdag, ‘Eighthourday’. Ze vieren dat een normale werkdag 8 uur is, goede mentaliteit hier! Moeten we in Nederland ook maar een nationale feestdag van maken.

See yaa!

Cheers,
Theo