Over mijn essays: ik heb ze allemaal teruggekregen en alle resultaten zijn, naar mijn idee, zeer positief. Voor elk vak kan je hier 100% halen. Die 100% is opgedeeld in 50 punten (marks) voor de essays en 50 marks voor de tentamens. In tegenstelling tot Nederland heb je hier bij een gemiddelde van 50 marks het vak al gehaald, in plaats van de 55% die in Nederland een voldoende is. Maar helaas is het niet zo dat als je 50 marks voor de essays hebt, je het vak gelijk gehaald hebt. Voor elk tentamen moeten minimaal 20 marks behaald worden. Omdat ik voor mijn essays gemiddeld meer dan 30 marks heb gehaald, zijn 20 marks voor de tentamens voldoende.

Kramp in je hand
Dat klinkt makkelijker dan het is. Ik heb twee van mijn vier tentamens gemaakt en dat is toch wel even iets anders dan ik gewend ben. Ze geven bijvoorbeeld een vraag die 10 marks waard is. Alleen zijn die vragen zo ‘open’ dat je haast onmogelijk alle 10 marks kan halen (tenzij je per vraag zes pagina’s vol schrijft). En in mijn hele tentamen hier schrijf ik in totaal 6 pagina’s vol, wat naar mijn weten al erg veel is (en kramp in je hand is verzekerd!).

Het leren gaat niet al te super, de motivatie is ver te zoeken. De helft van de groep waar ik hier mee optrek is al klaar met alle tentamens en drinkt elke avond gezellig een biertje (of twee). De twee tentamens die ik tot nu toe heb gemaakt, heb ik hoogstwaarschijnlijk wel gehaald (de 20 marks dan), dus dat is wel een lekker gevoel. Nu nog even doorzetten voor mijn tentamens op vrijdag en zaterdag.

Geen verjaardagen in de stilteperiode
Op 1 juni begon hier de ‘studieperiode’ ofwel de ‘stilteperiode’. Er mag geen herrie gemaakt worden want het moet 24/7 mogelijk zijn om te kunnen studeren. Voor 1 juni hebben we dan ook alle verjaardagen gevierd van mensen die in deze periode jarig zijn, ook de mijne. Het was een avond om nooit meer te vergeten. Voor het avondeten zijn we met een groep van 20 man naar een lokale pizza-pub gegaan. Eten en drinken moet je aan de bar bestellen, terwijl het er gewoon uitzag als een fatsoenlijk restaurant. We hebben er een goede bodem kunnen leggen voor de rest van de avond.

Uit de woonkamer gegooid
We begonnen het feest in de gezamenlijke woonkamer in het gebouw waar ik woon. Rond 12 uur zijn we hier door de beveiliging uitgegooid omdat we te luidruchtig waren (er waren rond de 40-50 mensen). Dus vertrokken we naar het volgende gebouw, waar we na een klein half uurtje ook weer uitgegooid werden. Vervolgens hebben we het feest voortgezet in de appartementen hier. Die zijn dit jaar pas opgeleverd en zijn voldoende geïsoleerd om alle ‘herrie’ te blokkeren voor de rest van de bewoners. Rond een uurtje of 8 in de ochtend ben ik dan eindelijk mijn bed ingedoken. Dit was het begin van mijn WK-ritme.

’s Nachts WK kijken
Want het WK. Jaha, wat een belevenis. Ik ga vroeg in de ochtend naar bed en word rond een uurtje of 3 in de middag wakker. Het klinkt niet al te gezond, maar je moet er wat voor over hebben om het WK voetbal te volgen. De wedstrijden zijn hier om 2 en 5 uur ‘s nachts en om 8 uur in de ochtend, niet al te ideaal dus. En Australië en voetbal gaan nog niet echt samen. Er zitten gemiddeld maar rond de 5 mensen naar de wedstrijden te kijken. Dat was bij de rugbywedstrijd ‘State of Origin’, het Feyenoord-Ajax van Australië, wel anders. Al was dit wel rond 8 uur in de avond…

Het WK voetbal leeft hier dus niet zo erg als in Nederland. Voor de eerste wedstrijd tegen Spanje hadden we de woonkamer versierd met oranje ballonnen en vlaggetjes (thanks pa en ma). Ik verwachte een 1-1 gelijkspel en hoopte op een kleine overwinning, maar we wonnen gewoon met 5-1. Wat een heerlijke wedstrijd! En nu vanavond de wedstrijd tegen Australië zelf, dat wordt genieten. Als we verliezen, kom ik de rest van de week mijn kamer niet meer uit maar dat zie ik niet gebeuren.

Voetbal tegen Bhutanezen
Wij spelen hier op de campus 1 à 2 keer per week zelf een voetbalwedstrijdje. En dat is niet onopgemerkt gebleven; de Bhutanese gemeenschap van Launceston wilde tegen ons spelen. Het is een grote groep jongeren die vanaf komend seizoen mee gaat doen in de lokale competitie. Voor ons was het weer iets nieuws, van een klein veldje waar we 8 tegen 8 spelen naar een (bijna) volledig veld 11 tegen 11. Na een evenwichtige eerste helft zonder doelpunten konden we de goede lijn niet doortrekken en verloren we uiteindelijk met 1-0. Al met al een leuke wedstrijd voor beide partijen.
Afgelopen zondag heeft Youssef tijdens ons wekelijkse potje voetbal overigens zijn teen gebroken, wat een pech! En wat een heerlijke timing, een week voordat we gaan rondreizen. Hij moet nu vier weken rondlopen in een soort van ‘Moonboot’. Het ziet er niet al te modieus uit, maar het moet maar. Een stukje bot in zijn grote teen versplinterd, het klinkt erg pijnlijk.

Reizen in een busje
De planning voor het rondreizen zal dus nog wel wat veranderen. Lange wandelingen zitten er voorlopig niet in. Het plan om een auto te kopen was ook al van de baan want een auto huren voor twee maanden bleek redelijk betaalbaar. We gaan dus waarschijnlijk een busje huren in Melbourne, en met dat busje rijden we in twee maanden naar Cairns.

Tot de volgende update, als ik aan het reizen ben. Yeaaahh!

Cheers,

Theo Broekman