Een stage in het buitenland is zeer aantrekkelijk. Maar het regelen van die stage is een verzameling van obstakels, zeker in mijn geval, en kostte dan ook heel wat bloed, zweet en tranen.

Ergens rond december begon het hele avontuur: het zoeken naar een geschikte stage in het buitenland. Ik dacht dat het stage lopen zelf hét avontuur zou zijn, maar het hele gedoe dat eraan voorafging was dat ook al: een weg vol hindernissen, openbaringen en overwinningen.

Vanaf het eerste jaar riep ik al dat ik naar het buitenland zou gaan voor mijn derdejaarsstage. De vriendinnen die mij voor zijn gegaan, Wanderlust en de spannende ervaringen die ik las op verschillende blogs deden het doen kriebelen. Ik overtuigde mezelf ervan hoe groot mijn persoonlijke groei zou zijn, dat dit waarschijnlijk mijn enige kans was om ‘zomaar even’ een halfjaar naar het buitenland te vertrekken. Maar vooral: hoe goed het zou staan op mijn cv en wat dat zou betekenen voor het traject ná het behalen van mijn diploma. De feesten, laveloos thuiskomen en de witte stranden waren bijzaak.

Het eerste obstakel kwam al gauw op mijn pad: hoe baan je je in vredesnaam een weg door de vele concurrenten bij de grootste en bekendste bedrijven in Kaapstad? Want ja, zo arrogant ben ik dan ook wel weer: daar wil ik terechtkomen.
Het aanbod van bemiddelingsbureaus, die je met gemak 500 euro aftroggelen, is enorm. Maar ik weigerde hier gebruik van te maken. Vijfhonderd euro! Een maand huur: ik zoek mijn eigen stage wel.

‘Het komt allemaal wel’-mentaliteit
Mailen tot de macht duizend dan maar, in m’n beste Engels en zo enthousiast mogelijk. En daar kom je bij het tweede obstakel: cultuurverschillen. Ook wel bekend als de ‘het komt allemaal wel’-mentaliteit. Het beantwoord krijgen van een mail kost drie weken. Het maken van een Skypeafspraak minstens vier. Bedrijf na bedrijf, gesprek na gesprek en dan is het wachten, wachten en nog eens wachten.

Frustratie! Maar na lang wachten kwam het dan toch helemaal goed: een dikke JA! Ik ga stage lopen bij Woman Online, Zuid-Afrika’s grootste online vrouwenmagazine. Ik ga een onderzoek doen en redactionele werkzaamheden uitvoeren. Euforisch rende ik rondjes door m’n kamer en waande mezelf op het strand in m’n mooiste strandjurken. Maar al snel werd ik teruggesleurd naar de realiteit, want nu begon het echte werk pas.

Visum=hel
Voordat je Kaapstad binnen kan paraderen, moet je kijken hoe je zo’n prijzige stage wilt financieren, bijvoorbeeld door het bemachtigen van beurzen. Dat betekent het verzamelen van bankafschriften, uitgaven, begrotingen, aanbevelingsbrieven, cijferlijsten en nog zo’n 25 formulieren meer. O ja, en je hebt een visum nodig. DE HEL.

Vriendelijk zijn ze niet, daar bij de ambassade. En je paspoort er afleveren, vier dagen voordat je een vakantie geboekt hebt staan, is ook niet heel handig. Maar als het land pardoes besluit dat je geen stagevisum aan buitenlanders meer geeft, sta je toch wel even perplex. Wat moet je dan? Met een halfjaar en de prijs van een tweedehands auto uitgegeven aan de voorbereiding…. ? Tsja, doorzetten dus.

En het is gelukt! Het is weer mogelijk om stagevisa te krijgen voor Zuid-Afrika. En ik heb een beurs gekregen van de Stichting Fundatie van de Vrijvrouwe van Renswoude!

Het advies dat ik iedereen wil meegegeven: begin op tijd en zet door! Zorg dat je weet wat je allemaal nodig hebt voor je visum en besef dat de prijzen aardig kunnen oplopen. En dan komt alles goed.

Morgen vertrek ik naar Kaapstad. Nu is er nog maar één obstakel: hoe krijg ik een halfjaar aan leven in twee koffers?