De nacht is donker, maar Cyra Soleil heeft veel gezien. Alles. Toen ze achttien was, trad ze al op in Maritime Rouge in het Scheepvaartkwartier. In de kelder was een aparte ruimte voor striptease en lapdance. Entertainment in de ruimste zin van het woord. Ze danste om haar studie arbeids- en organisatiepsychologie te bekostigen, maar ook omdat ze het leuk vond. Het is het spel. Verleiden, opwinden, grenzen opzoeken. Ze heeft ook in bordelen opgetreden. Maar als mannen meer wilden, moest ze hen teleurstellen: ‘Helaas, ik ben danseres.’

Tegenwoordig treedt ze in een andere bar in het Scheepvaartkwartier op. Rood pluche, champagnekoelers, rozen. Er is geen kelder, wel een paal. Geblondeerde vrouwen zitten op barkrukken en wachten op mannen. Animeermeisjes. Ze kijken eindeloos op hun telefoon en rechten hun rug als de deur opengaat. Soms hoor je hun barkruk zuchten. Cyra Soleil is de enige die het lukt om los te komen van het pluche, die zelfs de wet van de zwaartekracht weet te tarten. Drie keer per avond danst ze om en in de blinkende paal. Soms is het alsof ze zweeft. ‘Paaldansen is een combinatie van acrobatiek en erotiek’, zegt ze.

Het is ongelofelijk zwaar. Topsport. ‘Vergelijk het met een oefening van Epke Zonderland’, vertelt Cyra. ‘Alleen hoeft hij niet verleidelijk te kijken als hij een halsbrekende capriool uithaalt.’ De paaldanseres heeft geen hoge pet op van het RTL-programma Celebrity Pole Dancing. ‘Het sportieve is leuk om het taboe te doorbreken’, zegt ze, ‘maar het gaat om de dans.’ Om het verleiden, het prikkelen van de zintuigen.

Het is het spel. Verleiden, opwinden, grenzen opzoeken.

Dan staat ze op en loopt ze op haar hakken van vijftien centimeter naar de paal. Een rookmachine hult de bar in nevel, Stromae’s Formidable vult de ruimte. Cyra danst voor mij. Eerst voor de paal, langs de paal, om de paal – als voorspel. Dan gaat haar jurkje uit. Eerder had ze me verteld dat er altijd iets uitgaat, omdat je anders geen grip hebt en omlaag glijdt. Maar het verrast me toch. Haar bijna naakt te zien. Haar lange benen, haar huid zonder striemen. Ze kijkt naar mij, zoals ze afgelopen uur geen enkel moment naar mij heeft gekeken, zoals geen enkele vrouw in mijn leven naar mij heeft gekeken. Het is een spel, zeg ik tegen mezelf. Rustig blijven zitten op je barkruk. Adem in, adem uit.

Als de rook is opgelost, gaat Cyra weer naast me zitten. Ik kijk in haar ogen, maar haar blik is anders. Gewoon, misschien zelfs een beetje mat. Alle sensualiteit is weg. ‘In de paal ben ik in een andere wereld’, zegt ze. Ik ben, geloof ik, nog een beetje in die wereld. Ze ziet dat ik naar haar benen kijk. ‘Niet te lang kijken’, fluistert ze. ‘Dan zie je de blauwe plekken en de brandwonden.’

Over een paar uur zal ze haar joggingbroek weer aantrekken, maar eerst zal ze nog één of twee keer zweven voor varende mannen, reizende zakenlieden en vaste bezoekers. Ze is amuse en godin.