Al maanden heb ik het Tinder-icoontje op m’n iPhone niet aangeraakt. Het rode vlammetje was me zo gaan tegenstaan dat ik ‘t naar het tweede app-scherm had verschoven. Maar het is zondagavond, ik verveel me en een rondje swypen lijkt nu niet zo’n slecht idee.

Voordat ik aan de slag ga, zet ik een pot thee en terwijl ik wacht tot het water kookt, besluit ik dat het tijd is om het daten wat serieuzer aan te pakken. Ik heb het afgelopen jaar genoeg mannen ontmoet. Het was leuk, echt, maar ik wil meer. En als je niet zegt wat je wilt, ga je het waarschijnlijk ook niet krijgen. Dus van mijn vrijblijvende profieltekst ‘Hoi, ik ben Tosca. Wie ben jij?’ maak ik ‘Wil wel weer eens gierend verliefd worden’. Als dat afschrikt, hoeven we ook geen kennis te maken. Save.

Na een half uurtje heb ik dertig nieuwe matches binnen geswypet. Sommigen van hen hadden me maanden geleden al een hartje gegeven en krijgen nieuwe reacties, maar ik zie ook een berg nieuwe. Terwijl ik de vangst check, begint Gert met me te chatten. ‘Hoe ziet dat eruit, gierend verliefd worden?’ Eh. Snel check ik z’n profiel, twee jaar jonger dan ik, prethoofd, en een foto waarop hij gitaar speelt in een bandje. ‘Rode wangen en een blik die het midden houdt tussen dromerig en paniek’, schrijf ik terug. Dat vindt ie wel schattig.

We praten over onze weekenden, op welke festivals we afgelopen zomer waren, over hoe Tinder bevalt, wat de leuke plekken zijn om bier te drinken in onze wijk en hoe we eigenlijk al hadden moeten slapen omdat we morgen moeten werken. Ik had met mezelf afgesproken dat er geskypet of gefacetimed moet worden voordat ik weer met een internetman zou afspreken, maar dat ben ik even vergeten.

‘Deze week een biertje drinken?’ vraag ik. En daarna blijft het heel lang stil. Shit. Heb ik iets raars gezegd? Ik scrol terug maar zie niets… Dan maar naar bed. Vlak voordat ik wegdroom, licht het scherm van m’n telefoon op. Het is Gert: ‘Ja, laten we dat doen! Woensdag?’