Stel je voor. We zitten met zes personen aan tafel, natuurlijk in een representatieve formatie want we leven in een multiculturele samenleving en vergeet ook de homo’s niet. Geluk komt ter tafel, waarmee de één bedoelt: mazzel, en de ander: bezieling. Ik houd me afzijdig, drink van mijn thee maar brand mijn tong zoals ik me wel vaker brand aan mijn gevoelens, en vraag me af waarom iedereen zo rondstrooit met geluk oftewel mazzel en of heel veel mazzel dan leidt tot bezieling – of moet ik niet zo moeilijk doen en me conformeren aan de rest en doen alsof die woorden niet wezenlijk van elkaar verschillen? Ik slik.

Elkaar de hemel in prijzen om de mazzel die we hebben is alsof we zeggen: ‘Meid, je wordt nog eens gelukkig.’ En heel zacht erachteraan: ‘Jij wel.’ Terwijl we onze ogen neerslaan. En dan denk ik aan hoe ik me voel, lang niet altijd gelukkig. Vrij weinig gelukkig eigenlijk, maar het hoort vast bij de leeftijd. Het is als die hermetisch afgesloten Bijbel in een museum die dateert uit heel wat jaren terug, gevuld met een soort handleiding voor het leven: mensen hechten waarde aan de woorden die erin staan, maar eigenlijk begrijpt niemand ze. En het is nog maar de vraag of het boek niet stiekem gewoon leeg is. Zo van: ‘Grapje! Zoek het zelf maar uit.’ En dan tijgeren we door de modder en denken op ons sterfbed: goh, ik had ook op het gras kunnen lopen.

Ik geloof niet in een god, maar heb respect voor mensen die dat wel doen. Goed voor je, denk ik dan. Wat is het fijn om niet alle verantwoordelijkheid zelf te hoeven dragen. Wat fijn om thuis te komen na een hele dag rechtop lopen en dan niet ineen te zakken, futloos, en je bed in te kruipen ook al moet je nog eten. Laat maar, denk je, morgen weer een dag. Als ik niet eet, slaap ik eerder in. En dan slaap je alleen nog maar, want de tijd gaat zo sneller en de nachtmerries zijn niet eens erger dan het leven.

Ooit, in een vlaag van bijgelovigheid, kocht ik eens een dromenvanger. Maar het is net als bij magie in sprookjes: als je er niet in gelooft, werkt het niet. Of misschien werkte hij wel, maar in plaats van de nachtmerries op te vangen, lanceerde hij ze met een belachelijk hoge snelheid zo – hup! – mijn gedachten binnen. Je begrijpt dat ik hem weggooide. Ik smeet hem in een container en sindsdien is elke nacht een surpriseparty waarbij ik hoop dat alleen de elfjes komen en niet de heks.

En dan lig ik en denk: er zijn zo veel mensen die zijn gezegend met een rustige geest die niet te kritische vragen stelt, die je gewoon laten voelen dat het goed is zonder te definiëren wat, en anders doen we er wat aan want god helpt mee en dan is het alsnog goed. Maar bij mij is het niet rustig. Mijn innerlijke stem is nooit tevreden en maakt zich zorgen om het verschil tussen de verschillende definities van geluk, en inmiddels is mijn thee koud.

Maar nu weet ik wel het verschil tussen ‘mazzel’ en ‘geluk’.