Vol met goede intenties is het maar de vraag wanneer ik mijn intenties ga omzetten in acties. Voorlopig stel ik nog even zoveel mogelijk uit en ga ik naar school met angst en onzekerheid. Herkenbaar hè?

Raar eigenlijk
Hoe vaak heb je wel niet van familie, vrienden en docenten gehoord: ‘Je moet niet opgeven, je bent al zo goed bezig’, waarschijnlijk heel vaak. Hoe lief en aardig het ook allemaal bedoeld is, wat schiet je ermee op? Krijg je er nou echt meer energie van of ineens een bom aan motivatie? Toch wel raar eigenlijk. Wij weten wat we willen, namelijk die toetsweek zo goed mogelijk afronden zonder hertentamens. Maar op weg daarnaartoe lukt het mij niet altijd de nodige acties te ondernemen om mijn doel te bereiken. Terwijl het eigenlijk best simpel is: je leest je modulehandleiding door, je bekijkt de sheets, je leest de hoofdstukken door en eventueel kun je nog vragen en antwoorden – die je overigens nooit serieus maakt – doornemen.

Onder- en overwaarderen
Een heel raar psychologisch verschijnsel is dat we niet goed kunnen waarderen wat een beloning nou precies voor ons betekent. Als een beloning verder weg in de toekomst ligt, dan onderschatten wij de waarde ervan. Een voorbeeld: in week 1-7 doen we waarschijnlijk niks aan school. Je leeft dan in de, zelfbenoemde, relaxfase. Als wij het weekend ingaan voor week 8, en de toetsen in zicht zijn, kunnen wij opeens heel goed inschatten hoeveel invloed een tentamen heeft op ons leven.

Dopamine
Wanneer wij voor ons gevoel iets goed doen, krijgen we een dopamineshot, onze beloning. De dopamine zorgt voor een fijn gevoel en we willen er zo veel mogelijk van hebben. Van de tien weken die een schoolblok heeft, krijg je waarschijnlijk alleen je dopamineshot wanneer je te horen krijgt dat je een tentamen hebt gehaald. Dit is een hele grote! Van leuke Facebook-berichten, Youtube-filmpjes, Happn-charmes en onzin in groepschats krijg je ook dopamineshots en dat bevordert het uitstelgedrag weer. Bedenk wel dat de waarde hiervan minder groot is dan de waarde van een behaald tentamen en het innen van je studiepuntjes.

Angst en onzekerheid
De basis van het uitstelgedrag is misschien wel gebrek aan motivatie of angst en onzekerheid: ‘die presentatie zal compleet misgaan’, ‘mijn werk is niet goed genoeg’ of ‘dat tentamen haal ik toch niet’. Ook hierbij geldt dat deze angsten en onzekerheden sterker worden als je ze uit de weg gaat. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt om er iets aan te gaan doen en hoe kleiner de kans dat je het gaat halen. Er is maar een oplossing: gewoon beginnen.

Smoesjes
Toen ik nog peercoach was, hoorde ik vaak: ‘Ja, maar ik heb later meer tijd’ of ‘Nu is niet het goede moment’. Denk je nou werkelijk dat je later meer tijd hebt, of dat dan wel het geschikte moment aanbreekt? Nee, dus begin nu maar gewoon.
Dat is over het algemeen het beste. Fouten maken wij allemaal, want dat is menselijk. Hoe vaak ik wel niet pagina’s in Word heb getypt die overbodig bleken of hoofdstukken heb geleerd die niet tot de tentamenstof behoorden. Hoewel ik hier op z’n zachtst gezegd van baal, ben ik wel begonnen en bezig. Helaas niet goed, maar van deze fouten leer ik. Van mijn uitstelgedrag leer ik niet. Ik kan je vertellen dat het ‘gewoon doen’ misschien wel de lekkerste dopamineshot is die je kan krijgen.

Veel succes!

Quincy

Fotografie: Levien Willemse